ÖLÜ SEVDALAR

Yalýnayak Sessizce yürüyorum,
Kirli düþüncelerin kýyýsýndan...
Günlerin göðsünde bir ter gibi akýp gidiyor zaman..
Her adýmda yeni bir düþ kuruyorum..
Ve her adýmda yýkýlýyor ardýmda kalan...
Çýðlýklarýma dokunuyorum üþüyen ellerimle...
En kötü el yazýsý bile daha okunaklý kalýyor alýn yazýmdan...

Sessizligimle boðuyorum geceyi...
Dar geliyor ömrüm kalan yýllarýma..
acýyý örerek, geçiyorum kendimden..
Kar yaðarken kaldýrýmlara, kardelenlere özeniyorum...
Herkes kendi hüznüyle örtermiþ çaresizliðini..
Ve
Her seven gül yapraklarýyla gömermiþ içine sevdiklerini..

Hayat beyaz bir kaðýt hafifliðinde kalýyor ve ben üzerine aðýr sözler yazýyorum..
aþklarýmý yaralarýmdan tanýyorum.. her anýda acýyan ve kanayan yaralarýmdan...
Saplýyorum kalemi yüreðime.... damlýyor sözler birer birer...
Beni anlatmayan bir þarký arýyorum..
Her hüzünlü þarkýda kendime rastliyorum...
Düþürüyorum kendimi kahpe pusulara,
tekrar tekrar vuruyorum can çekiþen ruhumu..
Bir silahý saklar gibi, saklýyorum acilarimi...
Kafama dayýyorum yalnýzlýðýn namlularýný...

Sonbahar yorgunu yüregimde bir bulut beliriyor ansýzýn..
Ve bir nehir taþýyor gözbebeklerimden..
Peþinden fýrtýnalarýný duyuyorum arta kalanlarýmýn..
Ve bir hiç oluyorum gecenin orta yerinde..

S.tatar...
Sosyal Medyada Paylaşın: