Ne diyeyim? Bir ellerin var bir de ellerinsizliðim... Nefes ucum kadar yakýnken, Tenime deðen yokluðunu kaldýramýyorum. Gül kuru,kapý kapalý.. Bilir misin bilmem, Ben bir zamanlar cennet kokardým. Þimdi esen bu yel, bu harabe benim! Ben miyim sahi? Böyle miydim? Merak ediyorum. . Mesela hiç mi denk gelmez bir vaktine vaktim? Gözlerin hiç deðmez mi yere mesela. Gözlerimin rengi çalmadan gözlerine, Utanmaz mýsýn bakmaya göðe? Galiba bir benim sensiz aldýðým nefesten dahi utanan... Bir benmiþim çamurlu sevmeleri reddedip, Onurlu sevmelere baþ koyan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
REFİYA KIRAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.