Özgürsün artýk...
Topraðý ben kokmayan,
Göðü ben gibi bakmayan bir memleketinsin artýk.
Ellerini prangalara vura vura,
Yüreðimin sancaðýna dikerek bir vaveyla...
Evet,özgürsün,özgür...
Gözlerine sýðýndýðým kadar özgürleþen ben,
Benden geçtikçe hürleþen bir sen!
Sorma ne bu çeliþki?
Sýðýndýðým bir çift gözlerin,neye bu tepki?
Yapma!
Vurduðun,kýrdýklarýnýn hepsi bize dair...
Hain evlatlar gibi vurma memleketini..
Ateþlere teslim ettiðin eller,yüzler,gözler hepsi senin!
Yapma!
Bu gönül muhalifliðini kaldýracak kadar güçlü deðil.
Sensin bu boðazýma çullanan,nefesimi kesen,
Sensin bu gece karanlýðýnda cesedime basan katil!
Tamam,özgürsün artýk özgür..
Burada bir memleket geçti senden.
Ve sen hiç olmadýðýn kadar hürsün,
Çünkü: Nefesin deðmiyor artýk göðüme...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.