_ Sadece þu an
dün yok artýk
yarýnda zaten hiç olmadý
zamaný unutup
affetmek hayatý
bütün insanlýðýn acýsýyla yalnýzken
aðaçlýklar içinden þakýyan bir serçenin sesiyle uyandým, yalnýzlýk ile coþku vardý bu seste; gün yükselirken ufka doðru, tekrar sabahýn olmasýný bekleyen gecede.
_ Böyle ölüm
çok güzel olmalý
kýzaran ufuklarda eriyen ay
hâlbuki
insan ancak çocukken böyle korkuyla dolar
görülmemiþ bir gece deðildi ki geçen gece
neden yapraklar gibi düþmede gönülsüzsün güne, "yapayalnýzdýr hep yalnýz kalan bir kere"-1-.
_ Budur benim çabam
tüm sokaklarýn yüzü
sabaha çevrilirken
yay artýk gölgeni güneþli saatler üzerime
ay ve gün
birbirilerinden hüsranla ve mutsuz ayrýlýrken
hep yalnýz dolaþýrsýn "yapraklar dökülürken yere"-1-; yalnýzlýk dökülür gökten þehrin üzerine, iþte çið aradaki o saatlerde yaðdý hüznün üstüne.
_ Sana hiç bir zaman sarýlamadýðýmdan mýdýr acaba
ömür
vazgeçemiyorum hiç senden
olgunlaþmak
sanýrým bu hayatýn ötesinde
ve sadece bulutlar yapraklarýn umarsýz hýþýrtýsýný duyduðunda
dönüp baktý, yeðin damlalar biriktirip içinde selen; iþte kam! O an, inandým yeniden.
_ Birden
seslendi yanký perisi
koyaktan
biri var ki bu düþenleri tutuyor
yumuþak ve sonsuz eliyle
bulutlara öykünüp kavramak için hayatý yeniden
þeddeli arafta durmuþ gibi sessiz ve sakince zamanýn ötesinden, kim bilir neyi beklerken.