_ gece eriyor
hüzün saatlerindeyim
gittikçe bastýran günbatýmýnda
göz kapaklarým taþ gibi aðýr
Dün kendi kendini dolunayda bir yabancý gibi seyretti gece, keþmekeþ ruhunu teslim etmeden önce.
tükeniyor artýk kalan zamaný
ve kalan ömrü yalnýzlýklarda eriyor
Kabullenilmiþ hüsranlarý müstehzi bir ifadeyle izleyen kader soluk soluða peþindeyken, doðan güneþle birlikte uyumaktan baþka bir isteði yoktu.
_ içimdeki
yanýk izleri kim bilir kaç tane oldu
saçlarýna taktýðým çiçekler gibi
serpilmiþ yýldýzlar geceye
Öylesine güzeldi ki yalnýzlýk durgunca parlayan ayda, sedyede taþýnýrken eski ay veda etti karanlýklara.
yýldýzlar yalnýz kaldý
sahipsiz
Nihayet þafak söktü; al al kanatlarýyla en güzel þiir oldu sabaha hýçkýrýklarla ve içinde bir yanýk izi olarak kaldý ay gecenin.
_ gece
sessiz ve ýssýz
kararan bulutlarýn çok azý yaðýyor
okþayarak çimenleri
Yüreðinde korku koyu bir sis gibi bürüdü geceyi, sonsuzluk hüzün oldu içinde ve artýk kararan bulutlar düþmeye hazýr.
ýslak çimenlerin üzerinde öylece uzaklara yürüdüm
iþte gece böyle bitti
Bu kader hiç yorulmaz mý?