Yalım

_ ateþ yaratýr
yosunlarýn üzerinde eriyen gün

ormanýn gölgesinde kalýr gurup
karanlýða yontukdüz kollarýný uzattýðýnda
nefretle beslenen günü ardýna kýrpýp
uzaklaþýr yalnýzlýklar ölüm maðaralarýna

baðrý buza kesinceye kadar üstüne gelir bulutlar
kutbun baygýn parlaklýðý özentisinde kalan ay

affet atam

_ eriyen ruhum sürgünde
kýpkýzýl tükenen gençliðim güneþin üstüne konan hüzün

kin sazýnýn her kiriþinde öfke parlýyor
pul pul karanlýk döken yýldýzlar üzerine çaktýðýnda
ýþýk huzmelerinde sapsarý aç bakýþlar
titreyen söðüt dallarý gibi kýpýrtýlý aðýr ve hazin yalýnkat füsun

köþeleri taþtan odama çatýrdayan yýldýrým
ve kýyýma inanan bulutlarýn yüreði kuþlarý almýþ akýþýna

_ nereye varýr bu koþturmaca
meraktan sordum pencereme kuyruðunu kamçý gibi vuran rüzgara

ötelerde bir yerlere giden baþka bir hayatý yadsýmadan
güne sararmýþ yamaçlarda kanat sesleri yankýlanýp
apaçýk sorulara yenilmiþ dostlarým gibi
ay eriyor kentin üzerine karanfiller serperek

artýk birbirine dost kuþaklar yetiþsin
gök kapýyý çaldýðýnda yer yarýlmadan

boþ bulunduk
...


Sosyal Medyada Paylaşın: