Toprak çağırırken hüznü

_ az mý canýmýzý yaktý zaman
týrnaklarýmýz söküldü
gökyüzü çiy bulutu oldu kalp aðýrlýðýnda

artýk bir el atsan da þu lekeli martýnýn kýrýk kanadýna
usulca aksak
dere olup çaðlandan köpük köpük
kýþ yaþlanmýþken yeþeren çayýrlarda
benzer gün sonlarýnda yürüyüp gitsek bakýr rengi ovaya

bir tarafýmýz kýrlar
bir taraf deniz

_ çok mu bize kapýsýnda asýlý kalmak
soylu öpücüklerin
karnýmýzý düþlerle doyurmak engin meralarda

kokun sinse tüm kelimelerime
tüm tümceler seninle baþlayýp seninle bitse
tüm dünyam þiir
tüm kuþlar seninle seslense

bahar sahillere inip
sis karýþsa maviyle yeþile

_ artýk bir cümle içinde kullansak vuslatý
geceye de inansak içimizden geçenlere kulak kesilip
yorgun düþen bedenini bana yaslasan

oysa karanlýkta kalmakta iyidir
aþk içinde aþksýzlýðý barýndýrýyorsa
nefessiz kalmak gibi olur gündüzler
arnavut kaldýrýmlarýnda kýrýlan topuk misali
nereye baksam sanki hançer eðriliðinde

gök yine ayný gök
yoksa deðiþmiþ mi yokluðunda


Sosyal Medyada Paylaşın: