Ve ölür kuþlar... hemde ilk kez, bir kelebeðin ömründen arta kalan zamanda.
göðsümün tam ortasýnda, yeniden palazlanan bir tufana gözüne kapatýr leyla uzun saçlarýyla
diþlerini kýrarcasýna sýkmak gibidir gelince ve anlayýnca çirkin yüzünü araladýðýnda melek ýþýða koþmak karanlýðýn içinden, yeniden açmaktýr yeþile.
tut ellerimden bir kez daha gece tut ki yüzümü yüzüne çivile.
adýndan ve adýmlarýndan vazgeçtiðim kaldýrýmlarýn ölmek için yalvardýðým saçlarýn gelirse aklýma yine ört üzerimi gece ete kemiðe ve ruhumun taþ soðukluðunda bir dal gibi eðilip büküldüðü sensizliðe bir vedadýr bu gece
ki ben kurutmuþken tüm akarsularý aþktan yanan dilimle milyon kez saplanmýþken bir ferze sancýsý ta içime ve kendimi yine de iyi etmiþsem kendimle düþür beni ayak izine düþür -seni- yalnýzlýðýmýn bekaretine
bu son sancýnýn son yaralarý ne dokunulmamýþ bir dil kaldý ne dile gelmemiþ gül sövüp saydýðým gözlerinden gözlerimi kaçýrýp masumca utandýðým!
hayattayým.
ver elini gece demleyip yaralarýmý yine iyi edelim bizi birlikte ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Deniz Pınar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.