"Ne zaman yemin ettim ki ben bir daha yazmamaya ..."
havada süzülen taþýn ýslýðý duyulmaz olunca artýk
ve tükenince bas bariton bir sesin ciðerlerindeki son nefesi
-ki ondan üflenmiþ sesimin rengi, her sözcükte acýtýr içimi-
ve avuç içlerindeki çizgiler dokunmadýkça ölüm aðrýlý gözyaþlarýna
acýyla acýmak ve büyütmek gibi
içe akan denizlerin bir omuza ihtiyacý yoktur sevgili
tenimden sýyýrdýðým tüm kara parçalarýný
adýmýmý hiç atmadýðým o çölü,
büyük bir okyanusla söndürdüðüm yangýnýmý
ve yalnýzlýðýmýn bekaretini büyük bir çýðlýkla bozan çok omuzlu bir yolculukta
çamurlu ayakkabýlarýma gömdüm
oysa, hep bendim yarým o piþirlen çamur
tüm yeminleri bozan hep bendim
alýn çizgilerinin keskinliðinde, hafif uzamýþ sakalý
kemiklerini örten derisiyle
yüzümü yüzüne gömdüm.
Havva’ya kavuþan Ademin mutluluðu vardý gözlerinde
içimden mermerin soðukluðuna damlayan bir þeyler vardý
orada kendimi gördüm
ve ben bu cümleyle onunla öldüm
selasýný iþitmediðim tükenmiþ bir kader
sonunu asla getiremeyeceðim bu þiir
ve türkçesi bozuk bir dilin anlattýklarýndan geriye
imlasý bozuk ellerimin yazdýklarýyla sakladým yaramý
sakladým, yaramý yaralaþtýran
ama esasen, tamamen senin yaran olan -beni-
sakladým kendimi senin içinde,
sende sakla beni kendi içinde
giz olalým ikimiz ayný yaranýn içinde
ve iyi edelim ikimizi, yarým piþirilmiþ çamurlarýmýzýn içinde...
...