ADRESİ YOKTU ...

Belki de hýzlýca akýp giden þey ,
Zaman deðildi , Ömürdü ...
Ve hayattan üstün olmanýn yolu ,
Sessiz sedasýz yaþamaktý bazen ...

Benim sessizliðimin içinde ,
Kâðýt ve kalemim vardý ...
Ýçimden arþa gelen sözlerimi ,
Ben söylerdim kalemim yazardý ...

Bazen sorardým kendi kendime ;

Huzur kaç kilometre uzaktaydý ?
Hangi tabela gösteriyordu sevgiyi ?
Hangi durakta beklemek gerekiyordu ?

Oysa ki sevgiden önce gelen ,
Güvenin adresi yoktu ...
Sosyal Medyada Paylaşın: