Başlıksız~

• 4 Nisan 2012 Çarşamba 18:14:17

Eskilerden kalma bir kaç çocukluk fotoğrafım var elimde. Bir onlara bakıyorum bir de aynaya. Bir o zamanki Merve’ye bakıyorum,bir de şimdikine. Kendimi yaklaşık 12 sene öncesiyle karşılaştırıyorum. Fotoğraf karelerindeki yaşım 2.
O zamanlar yüzümde hiç eksilmeyen sıcacık bir gülümseme ve nedeni belirsiz bir mutluluk var. Herkes tarafından çok sevilmenin verdiği mutluluk olsa gerek. O zamanlar sevginin gerçeğiyle sahtesini ayırt edemediğim için tüm oyun arkadaşlarımı fazlasıyla seviyorum. Şimdi mi ?
Şimdi,arkadaşlarım oyun oynar olmuş bana. Sevginin de dostluğun da sahtesini ayırt edebilecek olgunluktayım. ’Kardeşim’ dediğim el üstünde tuttuğum insanların bana gösterdikleri yapmacık sevgilerinin de farkına varıyorum. Pişmanım fazlasıyla. Lakin pişmanlığım; hiç değmeyecek insanlara fazla değer vermemdir. Pişmanlığım; hiç değmeyecek insanlara ’kardeşim’ dememdir diye düşünüyorum. Biraz öfke,biraz pişmanlıkla oluşan gözyaşımın elimdeki fotoğrafa düşmesiyle kendime geliyorum ve diğer elimdeki kahve fincanını masanın üzerine bırakıyorum. Fotoğrafa son bir kez daha bakıp; ’mutlu olmak için çok sebebim var’ diyorum. Söylediğime kendim bile inanmıyorum aslında..

-MerveYalçın