Yalnızlığın Kanat Sesleri 9

• 2 Mart 2012 Cuma 22:22:41

Az kaldı çocuk seni söküp atmama. İdama giden bir mahkumun özgürlük için umut ettiği bir çiviymiş gibi zaman. Emin ol çocuk kurtuluyorum esaretinden. Bu aşk bana ya tünel olur ya da mezar.

Zamanı eşeleyen köpekler gibi hatıralardaki resmin. Ama sadakati yok , nankör sevgilerin gözünden bakıyorsun, haysiyetini üç kuruşluk sorumluluk için satan kedilerin.
Kediyle köpekle işim yok çocuk, hayvanlara olan sevgim gösterişten ibarette değil. İnsanlara olan kinimden ya da nefretimden de, onlara imreniyorum sadece ,onlarda aşk yok ve terk edip gitmek...

Sanma çocuk, paralaradaki yüzler gülümsemezler aydınlıkta. Olmayanı aramak bir labirentte, tıpkı bir fare gibi, aşk ile peyniri karıştırdın çocuk. Manevi bulutlara masmavi gülücükler kondurdum ama sen karanlığı seçtin çocuk.

Gözümün buğusunda saklıyorum gemilerimi, martılara selam çakıyorum. Özgürlüğüne kavuşan bir idam mahkumunun gülüşü yüzümde asılı ve filmler kırpıyorum yüzümdeki çizgilerden. Anlamadın çocuk sen, ben hem güneşi sakladım hemde bulutu umutlarımda...
Dimdik bir duruşla sivriltiyorum gururu ve dudaklarını dikiyorum sevgime laf edenlerin, oysa hiç anlamam iğrenç bedenlere dikilen elbiselerden.

’’Hadi sevgini ıspatla’’ deseler çocuk, bütün şehri şahit gösterirdim uyumuyor olsalardı.

Hadi ruhunu sat bu gece kalemime, bilmediğim şarkılarda altına yat, mürekkebine işlet sahte sevgini, inlet zamanı ve sahtekarlığını gizle dokunuşlarındaki. Hadi son bir gece , son bir şarkı, beyaz sayfamda bir orgazm çığlığı ol son bir gece.

Soğuk bir düş görüyorum boynum bağrım çıplak ve başım açık üşümedim sanma çocuk, üşüdüm hemde nasıl! Ama emin ol çocuk, hiç bir şerefsizden atkı bere istemedim.

Şarkılara üflüyorum her gece çocuk, dans ediyorum aptallarla. Beline dolanan yılanları el sanan kendini beğenmişlerle, bilmiyorlar çocuk gençlikleri zehirleniyor. Hiç bilmediğin kurak bir beden de bahtsız bedeviyi oynatacak hayat sana. Ve işte o zaman yılanı elleriyle öldürenlerle ve insanalığını kutup ayılarıyla değişen ruhları tanıyacaksın.

Ah çocuk beni çok üzdün sen! Ruhu örselenmiş biriyim ben. Bedenim umrumda bile değil. Paralardaki yüzleri hiç gülücük saçarken hayal etmedim ben. Ya da kemiklere tapan köpekler gibi hoyratça yaşamadım anı. Tek hatam; her şeyi yanıma almışken, umudu deniz saydığım bir düşte, kibrite gerek kalmaz diye gemileri vicdanına emanet etmemdi.

Ah be çocuk nasıl unutursun bu dünyanın Tanrısı bizdik.

Timur KOHEN