Denizi İzlerken!

• 18 Ekim 2011 Salı 19:59:55

Dalgaların kıyıya çarpan hışırtısıydı kulaklarına dolan.
Denizi dinlemeyi, kendiyle baş başa olmayı seviyordu.

‘Havalar artık iyice soğudu’, diye düşündü, soğumaya yüz tutmuş çayından bir yudum alırken.

Bu sene kış erken bastırdı.

Havalimanına inişe geçen uçağın gürültüsü, daldığı düşüncelerden ayırdı.

Güzel yaz günlerinde, şimdi oturduğu kafede boş masa bulmak mümkün olmuyordu.

Şimdi her yerde, derin bir sessizlik, tevekküllü bir boyun eğiş. Çok değil iki ay önce cıvıl cıvıl olan sahil, şu anda, kendisi gibi tek tük ziyaretçiyi konuk ediyordu.

Martılar bile bir kuytuya sinmişler, olta balıkçıları sıcak evlerini tercih etmişler.

Yazın, güneş ışığı altında, pırıl pırıl yanan o mavilikler…Şimdi ne kadar karanlık! Gece gibi!

Bakanın içini derin bir ürperme kaplıyor. Simsiyah karanlıklar! Korku filmlerinin kareleri gibi.

Rüzgâr hızını artırdı, fırtınaya döndü.
Gemileri ceviz kabuğu misali sürükleyip, savuruyor.

Denizle iç içe büyümesine rağmen, karanlık ve derin denizlerin gizi, onda soğuk bir ürperme hissi uyandırır.

Farklı bir dünya, büyüsü kendinde saklı. İçinde çeşitli canlıları barındıran, dünyanın üçte ikisini kaplayan bu engin mavilikler.

Yazın doya doya kokladığı, o güzelim iyotlu kokusu bile, rüzgârın şiddetinden, hissedilmiyor.

Uzaklara dalan gözleri, çocukluğunun hisli hatıralarında kaybolmuştu.

Denizle iç içe geçen yaz ayları, şimdi hiçbirinden haberdar olmadığı arkadaşları, sorumsuz çocukluk günleri ne kadar gerilerde, tıpkı şimdi gerilerde kalan pırıl pırıl güneşli günler gibi.

‘Ne kadar koptuk birbirimizden diye düşündü.Tıpkı bir anda kopup dağılan inci kolye gibi…

‘Hiç ayrılmayız’ diye düşünüyorlardı.

Hayatın çarkına kapılıp, her biri bir yöne dağılmıştı.

İçi sızladı, gözünden iki damla yaş süzüldü.
En yakın arkadaşlıklar bile, ayrı yollardan hayata devam ederken, tekrar kesişmiyormuş.

Şalına sıkıca sarılarak dönüş yoluna geçti.