KÜF KOKUYOR HERŞEY

• 12 Ekim 2011 Çarşamba 01:07:38

Sonbaharın hüznü müydü ruhumuzu kaplayan ki bu kadar sarardı duygularımız..
Aramıza kocaman bir sis gibi oturmuş hayat, sen bir yanda ben bir yanda savrulup duruyoruz..
Yalnızlık tüm sinsiliğiyle en zayıf anımızda o soğuk elleriyle okşuyor sürekli yüreğimizi..
Senden uzak kaldıkça sanki çürüyor ruhum, küf kokuyor herşey..
Ne yana baksam seni görüyorum..
Aslında umudu yakalamaya çalışıyorum kaybolup gitmesin avuçlarımızdan diye..
Düşünemeyeceğin kadar yoruldu ruhum mücadeleden..
Zaten sırtımızda taşıyamayacağımızdan ağır bunca yük varken, bizi ayakta tutan sevgimizi anlamsız bir savaş meydanından çıkarmaya çalışıyorum..
Öyle bir hal aldım ki son günlerde, her gün içime ılık ılık akan heyecanı yaşatmak için sunduğun kırıntılara bile razı oluyorum Çaresizce..
Seni kaybetmek istemiyorum çünkü sevgiyi sende büyüttüm, sende çoğalttım her geçen gün üstüne koyarak..
Yalnız adımladığım şu hüzünlü yolda uzakta bir yerde gördüğüm ışıktı yüreğin..
Sen kadar, ben kadar, sevgide çaresiz kaldı aramızdaki mesafelerden..
Bir dokunabilseydi ellerimiz birbirine, sarılabilseydi bedenlerimiz ruhlarımız zaten sevişirdi doyasıya...
Dokunmak ve hissetmek esasında aşkın gıdası, ne kadar aç kalabilir ki...
Kokusunu içine çektiği, gözlerine baktığı, kucağında saçını okşadığı sevgiliyi özler insan..
Yaşam kendi arsızlığıyla öyle çok bahaneler sundu ki dokunmayı unutturdu..
Bir dokunabilseydik birbirimize, vurabilseydik yalnızlığın soğuk ellerine sıcaklığımızla,
küf kokmazdı böyle herşey...
by zelish