BİRGÜN BENİ ÖZLERSEN...24. BÖLÜM

• 23 Ocak 2011 Pazar 02:42:55

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Günler geçtikçe yavaş yavaş odada dolanıyor; artık iyileşmeye başlamıştı.
Hemşire gelip Ayşe ye
"Affedersiniz bir otobüs dolusu insan sizi ziyarete gelmişler; ama hepsini içeri nasıl alacağız ?Çok kalabalıklar."
Kamuran dışarıya baktı, aşağısı insan kaynıyordu."Köyden bunlar; köyden gelmişler.Gel Ayşe bak " ( Onu pencereye götürdü.) "Gördün mü ? sana gelmişler; nasıl alalım içeriye?"
"Yok ben ineceğim aşağıya."
"Nasıl olur?"
"Olacak ...inmeliyim."
Doktora haber verdiler. Kamuran tekerlekli sandalyeye bindirip asansörle aşağıya indirdi Ayşe yi.Herkes yanına geldi.Kimi dua ederken; kimisi de ağlıyordu. O da hepsine ayrı ayrı "hoş geldiniz" derken sevinçten ağlıyordu.
" Buraya kadar beni görmeye geldiniz ya...Size minnettarım; hepinizi çok seviyorum."
Sohbet güzeldi. Gelemeyenlerse selam göndermişlerdi.Bir ara doksanlık nineyi sordu " Nasıl?" diye.O anda bir sessizlik oldu.
" Korkmayın, söyleyin ne zaman gitti ? Gelenlerin içinde ninenin oğlu da vardı.Ayşe nin kendine geldiği andı ; yaşlı teyzenin ölümü.
" O hayatını bana verdi.Hatırlıyor musunuz ? İlk hastalandığında benim ömrüm senin demişti."
" Evet " dedi oğlu." Çok söylendi beni alın ; o kalsın ; diye önceleri anlamamıştık ; niye böyle der ? Ve... seni çok seviyordu."
" Nur içinde yatsın" diye dua ettiler.
Ayşe nin annesi babası kalabalığı ve kızlarını görünce çok duygulandılar.Herkesi hoşlayıp saygılarını gösterdiler.
Annesi:
"Kızımıza sahip çıktınız size minnettarız" diyerek gözyaşlarını tutamadı."Hepinizden Allah razı olsun; hakkınızı asla ödeyemeyiz."
Misafirlerden biri " siz niye köye gelmediniz ?" diye sorunca...
Annesi kızına baktı
" Ayşe özellikle istemedi bizim gelmemizi.Hastalığını ağzımızdan kaçırır da duyulur diye...Yoksa gelmez miydik ? Kızım sizleri anlata anlata bitiremez iki günde bir mektup yazardı.Ben yüzlerinizi görmeden hepinizi tanıyorum inanın."
Misafirler yol yorgunu ve açtır diye yemekler gelmiş hastane bahçesi piknik alanına dönmüştü adeta.Hepsi gece döndüler. Ayşe " kalın neolur" diye ısra ettiyse de..." Yok biz seni gördük; yolcu yolunda gerek "diyerek ayrılırken " Artık seni bekliyoruz iyi olup ta geleceksin ."
" Evet iyi olur olmaz geleceğim. Babama söyleyeceğim o koya bir kulube yapsın orada yaşamak istiyorum." (Ayşecik bunu günlüğüne de yazmıştı.)
Babası duyunca hemen adamlarını göndermiş;" ne lazımsa yapılsın kızım istesin dünyayı ,canımı veririm" diyordu.
Ayşe odaya çıkınca hemen uykuya daldı; biraz yorulmuştu.Kamuran bu arada bende traş olayım diye ayrıldı. Biraz kendine gelmişti. Ailesini arayıp " ben buradayım ilk fırsatta sizleri görmeye geleceğim. " demişti.
Ayşen nin yanına geldiğinde hala uyuyordu. Annesi başucunda öylece kızına bakıyor Allah-a şükürler ediyordu. Öyle mutluydu ki...Yavrusu kurtulmuştu.Kamuran ı görünce
"Gel oğlum ...gel" dedi.
" Hala uyuyor mu ?"
" Evet uyusun; dinlensin biraz yoruldu."
Kadıncağız sevgi,minnet dolu bakarak yavaşça;
" Sana nasıl teşekkür etsek bilemiyorum."
" Ben birşey yapmadım ki...O bana güç verdi; sevgi verdi;mutluluk verdi.Asıl ben size teşekkür etmeliyim böyle bir evlat yetiştirdiğiniz için. Sabırlı,metanetli ve çok cömert; ne mutlu size."
"Sağol oğlum Rabbim hepimizin yüzünü güldürdü."
" Gördünüzmü ? Herkes koşa koşa geldi.İşte orada da o hep böyle köylünün göz bebeği. Herkesin derdine çare arayan ve bulan bambaşka biri."
" Haklısın oğlum; biz de onunla gurur duyuyoruz."
Uzunca konuştular, köyden ,köyde yaptıklarından,yaşadıklarından...
Bir ara koyu ve kayasını anlattı; Kamuran." Onun dertlerini yazdığı yer, orayı çok seviyor ; huzur buluyor"
Annesi gülümsedi" Artık orada yaşasın kızım mühendisler muhtarla birlikte gittiler orada doğayı bozmadan ev yapacaklar. Muhtar kızım istesin yeterli dedi."
" Evet çok seviyor kızı gibi.Ayşe köye pek çok hayır yaptı haberiniz vardır herhalde."
" Her yaptığını anlatmaz ; sadece izin alır baba yapabilir miyim ? der. Yani her yaptığının iznini alır.Bize söylemeden yaptığı işler pek azdır.Biliriz ki kızımız yanlış bir şey yapmaz; ona güvenimiz sonsuzdur."
" Haklısınız öyle mütevazi ki...yaptıklarını hiç konuşmaz. Karşısındakini birkez olsun kırmaz." Kamuran güldü:
" Niye güldün?"
" Size bir anımı anlatayım;( Ayşe nin yüzüne bakarak ) İlk tanıştığımız günlerdi;ben geleli bir hafta kadar olmuştu. O ara köye nakış öğretmeni atanmıştı. Onu görünce ; hiç sevmedim demişti. Ben dur bakalım daha yeni gördün nasıl bu kadar çabuk karar verdin? dediğimde...Ben insanın gözünden anlarım; sevmedim, demişti. Ona takılmış öyle ise hadi
beni de bil , Madem insanı gözünden tanıyorsun. Bana ne de se beğenir sinz ?
Saf,temiz önünü göremeyecek kadar da kör. O anda ben önümdeki taşı farketmemiş az daha düşüyordum. Bildim mi ? dedi üstelik." İşte Ayşe miz böyle...yüzü de ,gönlüde güzel ; iyi bir kız. Vee...ben...onu çok seviyorum ölecek kadar."
"Biliyorum oğlum; herşeyden haberim var. Kızım bana anlatıyordu.Seni ve orada yaşadıklarını hepsini..."
Onlar böyle konuşurken Ayşe uyandı.Kamuran ve annesini başbaşa oturmuş görünce...
" Ne o dedikodu mu var ; neler kaçırdım ?"
" Ooooo neler neler hemde ; ama sana anlatmayacağız merak et biraz."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...

HİKAYEME GÜNÜN YAZISINI SEÇEN KURULA ÇOK TEŞEKKÜR EDİYORUM SAĞ OLSUNLAR
SAYGILARIMLA