TANRI'YA İNCE BİR SİTEM (2)

• 16 Aralık 2010 Perşembe 22:12:51

İçimize kötülüğü koyup kötülük yapma diyen,

bizi çöle atıp suyun olduğu yola sapma diyen,

hazzı tattırıp doruğuna erişme diyen,

ah’larımıza ah, günahlarımıza günah katan,

azınlığımızı cennete çoğunluğumuzu cehenneme atan

bir Tanrı olabilir mi Tanrı’mız?

Bence ya Tanrı yoktur ki bu mümkün değil

ya da hayatımız sonunda tatlı, kanatlı bir neş’eye

boğulacağımız acı bir şakadan başka bir şey değil.

Daha baştan acı çekmeye mahkum varlıklarda dünyaya getirmek

usul usul işlenen bir cinayet değil midir sizce?

Hade biz günahlarımızı yeryüzünde ödediğimiz için bu haldeyiz diyelim.

Peki ya ölmemek için can atan diğer can’lıların çektiklerine ne demeli?

İstediğim hiç bir şeyin olmamış olması ya da ne olacaksa onu

kabullenmek zorunda bırakılmamın neresinde bir ilahi adelet olabilir ki?

Her şeyi kabullenmek zorunda kalıyoruz

ve hiç bir şeyi kabul ettiremiyoruz.

İnsan değil kuklayız adeta;

ipin bir ucu Tanrı’da iki ucu İblis’te gibi.

İplerimizi çekip istedikleri gibi oynatıyorlar bizi.

Madem her şeyi önceden biliyor nasıl yarattı

yanacaklarını bildiği halde yanacak olanlarımızı?

İstese cehenneme girmesi kaçınılmaz olan birini cennetlik biri olarakta yaratırdı.

Biz ne iyiyiz ne kötü;sadece ve sadece

kimimiz iyi kimimiz kötü olarak yaratıldı bence.

Suç ne meleklerde ne bizde ne de İblis’de

suş her şeyi ince ince düşünüp varedende.

Sen günahlarımı yazan melek!...

Ah dolu bir hayatı olan bir insana yazılır mı hiç günah?

Ah çeke çeke yaşayan bir insana ah vah mı çekilr günah mı yazılır?

ve siz aklımı oynattığımı düşünenler!..Şimdi daha iyi düşünün şunları;

Yüreğimi yiyen yangın ruhumu yerken yazmaya başladım ben bunları

Dudaklarımı parçalayarak ağzımdan kaçan bu sözlerimi düşünürken

beyninizin içinde dalgalanıp duran seslerinizi duyumsayabiliyorum ben.

Böyle isyankâr, sitemkar biri olmama rağmen içim kan ağlarken

gülümsüyorum; benim için hayata dört elle sarılan içimdeki ben’e

ve beni mutlu veya mutsuz görmek isteyen herkese.

Her şeye rağmen böylesi bir hayatı kabullensemde yavaş yavaş

hayat bir filmse, yönetmen Tanrı’ysa

oynun sonunu bilmeyen bir oyuncu olarak her ne kadar işim yaş

olsada umarım hayat başı acı sonu neş’e dolu Tanrı’nın tanrısal

bir armağanından başka bir şey değil.

Çünkü böyle adi bir hayat asla ama asla adil bir sonla bitemez.