Kimsesiz / Adressiz / Şizofren Hallerim

• 30 Eylül 2007 Pazar 00:26:54

“ Avaz avaz susuyorum. Ta ki sen kendinle olan savaşı kazanana kadar…”

En dipteyim. Hakkettiğim yerde en karanlık yerdeyim. Adresim yok benim. Üzerimde bir deli gömleği, içimde yalnızlık korusu. Üşüyorum. Yalnızlığın eşiğindeyim. Üryanım..Bi o kadar karanlıktayım. Müsvedde bir kağıt boşluğunda yitirdiklerim. Boşluktayım. Başarabildiğim hiçbir şey yok. Bedenim yenilgilerin er meydanı. Kazandığım tek bir zafer yok hayat seceremde.Şimdi bu satırları okurken kızacaksın bana. Kız be can kız..Seninle yeniden yeşermiştim, yeniden hayatı sevmiştim. Şimdi kendinle savaşın ortasında “ kendimi “ tüketmemi söylüyorsun.. Tarih boyunca hiçbir zaman savaş tek başına kazanılmadı..Bensiz savaşacaksan benim ne hükmüm var ki senin yüreğinde. Koca bir hiçim ben..Koca bir boşluk..Unuttum kendimi. Güvenmiyorum bendeki bana. Bir bıçak dayadım mürekkebime. Ta ki sen kendinle olan savaşı kazanana kadar.

Deliriyorum. Başaramadıklarım duruyor önümde. Kısır topraklarım..Karanlık geçmişim. Sicilim bozuk aşk luğatinde.Yavaş yavaş yitiyorum özgüvenimi. Kaybediyorum lehçemi. Kurtar beni. Yusuf’a özenmesin gözlerim. Kuyular bile anlamaz ki bu deli kuyun halinden. En dipteyim. En çaresiz. Deliriyorum ben. Paydalara bölüyorum kendimi. Ayrılığa kalansız bölünüyorum be sevgili. Gel etme sevgili. Vurma beni yollara. Salma beni uçurumlara. Ben ki kırık bir cam parçasıyım. Düştüğüm her yerde kan olur. Gel etme baş göz etme beni ayrılığa. Kimsesizliğim büyümesin yüzümde.

Kaybediyorum.
Düşüyorum sonra..
Eriyorum yavaş yavaş…

Ben ki yarım cümlelik adamdım senden önce. Senle tamamlamışken beni, ayrılığa teslim etme yüreğimi. Sürgün etme gözlerimi gökyüzünden. Susturma beni. Acırım kendi halime. Küserim kendi kendime. Sayıklarım hiçliğimi..Kanarım kendime. Kırılırım orta yerimden. Serpilirim yalnızlığın ortasına. Her kuruşuna kadar harcarım kendimi küfürle yıkanmış yalanlarda. Eğilirim adressizliğime. Yenilirim kısırlığıma. Düşer dudaklarım toprağa. Saçlarımı taramam artık. Salarım avuçlarımdaki bilyeleri kaldırımlara. Kör bıçakları dilimde bileyip sürerim kız çocuğu özlemlerime. Yangına veririm bende en çok sevdiğin kirpiklerimi..Kırarım kanatlarımı. Çekerim perdelerimi. Vururum kendimi şizofren halimle.. Hiçlik derelerinde boğarım geleceğimi. Kalabalık duraklarda birinci şahıs intiharları dolaşırım. Yalnızlığıma “ yalnızlık katar binlerce mezar kazarım suskunluğuma. Notası unutulmuş türkülere benzer yüzüm. Kalabalıkların arasında öznesizliğim kabarır. Küfürler savururum kendi kendime. Yırtarım kendimi mutluluk fotograflarından.Yitip giderim velhasıl. Deliyim ya sonuçta.Bir yer kaplamaz cüzzamlı ölmelerim. Hiçim velhasıl; hükmüm geçmez varlığına. Hiç doğmamış bir bebek gibi unutulur giderim sonra. Unutulurum..

Mevsimlerden sonbahardayım. Bir savaşın yanı başındayım. Kazanırsan amenna yanımda olacaksın ya kaybedersen ! Mezarı olmamış nice savaş mağduru cesetlerin arasına gömerim kendimi. Ya da ilk ve son kez babamın cenazesini almak için girdiğim morg kokusuna karışırım..Ki hayatta hiçbir şeyi başaramamış bu adam ölmeyi bile başarabilecek mi ondan da şüpheliyim ya ! Öldürmeye kalksam kendimi onu da yüzüme gözüme bulaştırırım ben. Yüzüm yok benim kendimi ölüme ihbar etmeye. Cesaretim de yok ! Farzet ki öldüm hangi toprak kabul eder ki bu fakiri ? Hangi yağmur yıkar ki yüreğimdeki bu yalnızlığın deruni izini ? Ben deliyim..Ben aciz.. Ben ki hiçlik…Adresim yok benim. Körpe bir dalım tam ortasından kırılmış…Sen yoksan ne önemi var ki cam kırıklarının. Farzet ki ben yokum..Yokluğumun kime ne zararı var ki ?

Lafı fazla uzattım yine. Diyeceğim sen yoksan, sen bensiz bir savaşta isen ve ben bu savaşta yanımda değilsem ne önemi var ki benim..Adım kadar cürüm kadar yakarım benim..Şizofren bir deliyim sonuçta Hükmüm geçmez karanlığa. Sözüm geçmez yalnızlığa..Ne olur kendinle olan bu savaşı çabuk bitir. Yoksa. Yoksa ölen ben olacağım bu savaşta..

Kurtar beni hiçlikten.
Tükeniyorum yavaş yavaş..
Ben kendimden vazgeçtim..
Ne olur sendeki beni yaşat..

Dipteyim..
Ya başının tacı yap..
Ya da ölümle kutsa beni..
Bana ayrılıktan söz etme..
Bilirsin “ ayrılığın “ a’ sından korkarım..
Ki ben hiçim..
Sevdanla anlam kazanmışken..
Kendinle olan savaşında,
Yüreğini kazanmaya çalışırken
Sakın beni öldürme…

Şimdi susuyorum sevgili..
Ta ki sen kendinle olan bu savaşı kazanana kadar..
Bu savaşta,
Tek silahın,
Gözlerimdeki tebessüm olsun…

Bu savaşı kazanman dileğiyle..
Kaybeden sen olursan…
Seninle bende ölürüm sevgili..
Ve ben ölmek istemiyorum…
Çünkü seninle yaşamak güzel…

30 Eylül 2007 00 .21

İsmail Sarıgene