GÜLEYİM Mİ? AĞLAYAYIM MI?

• 9 Haziran 2010 Çarşamba 13:11:17

GÜLEYİM M İ? AĞLAYAYIM MI?
Çoğu kez olduğunca, bir garip şey daha geldi başıma. Böylesi şeylerin, paratöneri miyim ne?
İki aydır filan, çamaşır makinem bozuk. Doğru dürüst pek kimseyi tanımadığım için,bir türlü yaptıramadım. Önüme gelene soruyorum,” Tanıdığınız var mı?” diye.
Çalıştığım yerdeki, lokantacı komşu Mustafa bey: “ Yarın gel beni al. Biraz anlarım, bir bakayım. “ Demişti dün. Ben de bu gün gittim. Güneşin altında bir süre bekledim. İşi bitince, oturduğum siteye geldik.
Daha siteye bile girmeden. “ Burada oturduğunu niye söylemedin? Ben burada yöneticiyi dövdüm. Şimdi yine başım belaya girer. Herkes tanıyor beni. Girmem ben oraya.” Demez mi? Duyduklarıma inanamıyordum. “ Ya saçmalama. Şimdi herkes işinde, gücünde. Seni kim görecek? Gel hadi.” Diye çağırdım. “Yok gelmem.” Yanıtını aldım. “Hiç olmazsa kapıyı aç. Ben açamıyorum, çok ağır” dedim. “ Kapı açık bak deyip, gitti.
Kapı, asla bulunduğumuz yerden görünmez. Öylece şaşkın, kalakaldım. Apartman kapısı, benim açamayacağım kadar ağır. Anahtarımı çıkarıp, kapıyı açmaya çalışırken. Üç genç kız geldi. Onlar açtılar ve beni asansörle, evimin kapısına bıraktılar.
Alanya’nın gündüz sıcağını, yaşamayan bilmez. Hemen, soğuk suyla elimi-yüzümü yıkadım. Biraz sinirlenmiştim ama şimdi gülüyorum.
Koskocaman, güçlü-kuvvetli görünen adam korkuyordu. Kendi çöplüğünde ise, havasından yanına varılmaz. Aslında, iyi kalpli birisi. İnsan denen yaratık, ne karmaşık? Normalde: Onu almaya giderken ve eve getirirken, ben korkuyordum. İçimden, dua ede ede gitmiştim yanına.
Hemen hemen hiç tanımadığım bir insan. Ve ben onunla, evde tek başıma olacaktım. Mecburen, bir türlü çözümlenmeyen sorunuma, çare bulmak için. Tüm korkularımı, bir tarafa bırakıp, her tür sorunumu, kendim çözümlemem gerekiyor. Savunmasız bir kadın gibi görünmüyorum. Madem hayatın içindeyim, onun gerektirdiği gibi davranıyorum. Şu çamaşır makinası sorununu da, başka şekilde çözümlerim elbette.
İşe kendim gidiyorum. Gittikçe özgürleşiyorum. Evimin kapısından çıkmayı başarıyorum. Kapının koluna da, uzun bir kurdele bağladık. Böylece, kapımı da kapatabiliyorum. Asansör, üst katlardan gelirse, ona da kendim biniyorum. Aşağıdaki kapıya, zaten hep gelen oluyor. Evimin ve asansörün kapılarında, epey çabalar harcıyorum. Ama yine de, işime kendim gidiyorum. Ne güzel?
Nilgün ACAR 08. 06. 2010 ALANYA-EVİM