Bir Yazarın Yeniden Doğuş Öyküsü - 1
Uzun zamandır üzerinde çalıştığı kitabının artık son aşamalarına gelmişti. Bunun için çok çalışmış ve araştırmıştı. İlk önce doktorlarla görüştü birebir, bilgi alışverişinde bulundu. Gece gündüz o konuda makaleler ve yazılar okumuş, notlar almıştı. Arkadaş çevresinde ve öğrencileriyle de tartışmıştı bu konuyu. Onların ne düşündükleri kendisi için çok önemliydi.
Başaramamak korkusu üstünde büyük bir baskı oluşturuyordu. Sırf bu yüzden tanıdıkları araya sokup, rica minnet hapishanede hükümlülerle görüşmüştü. Bu görüşme doktor nezaretinde olmuştu. En ince detayları bile irdeliyor her hangi bir tartışmaya meydan bırakmak istemiyordu.
Bu onun için kişisel bir onur savaşına dönüşmüştü adeta.
Eve geldiği zaman yine yorgun görünüyordu. Eşinin son günlerdeki hali hiç hoşuna gitmiyordu Aynur’un. Onun için endişeleniyordu. Sıkıntıyla gözlerinin içine baktı.
_ Ben çalışma odama geçiyorum. Kitabımın son aşamasına geldim, lütfen beni rahatsız etmeyin!
_ !...
Çalışma odasından içeriye girdi yorgun ama umutlu ve mutluydu.
Çalışma masasının başına oturdu. Kalbi güm güm atıyordu. Önce nereden başlamalıyım acaba diye düşündü. Bilgisayarı bir türlü kullanamadığı için kızdı kendi kendine. Bir süre teybe sesini kaydetti - sildi. Birkaç kez tekrarlanınca bu durum canı sıkıldı. Teybe kaydederken sesimi konsantre olamıyorum ondan diye düşündü. Hâlbuki şimdiye kadar hep sesini kaydeder, ertesi gün asistanı da bilgisayara geçerdi.
Bir kez daha umutsuzluğa kapıldı. Sandalyesine yaslanarak sanki bir yerlerden ilham almak istiyormuşçasına odayı incelemeye başladı.
Çalışma masası normalde pencere kenarına konurdu ama o ışıktan hoşlanmadığı ve karanlıkta daha iyi yazdığını düşündüğü için duvar tarafına koydurmuştu masasını.
Masanın karşısında daha önce kazanmış olduğu ödül ve plaketleri duruyordu. Onlarla her zaman gurur duyardı. İki duvar boydan boya kütüphaneydi. Kendi kitaplarının yanında tarihi eser niteliğinde birçok kitap vardı babasından kalan. Masanın arkasında kalan duvarda ise ödül alırken çekilmiş fotoğraflarının yanı sıra aile ve manzara fotoğrafları yer alıyordu.
Yerler parke döşeliydi ve üzerine isteyerek halı koydurmamış parkelerde çıkan ayak seslerinden ilham almıştı.
Pencere kenarına ise uzanma koltuğu koydurmuştu. Camları da mümkün olduğunca büyük istemişti. Böylece çalışmaktan sıkıldığı an arka bahçede ve bahçe bitimin de başlayan ağaçlar ve yeşillik onu dinlendirirdi. Küçük bir de havuz yaptırmıştı sırf fıskiyesi için. Akan su ona hayatı hatırlatıyordu ve zamanın ne kadar çabuk geçtiğini ve ne kadar değerli olduğunu.
Tavanda aydınlatma için gösterişli bir avize duruyordu. O da başarının insan hayatına kattığı ihtişamı ve gözdeliği hatırlatıyordu.
Hayatında şimdiye kadar başarısızlığa tahammül edememiş ve en iyisi ben olacağım diye çabalamıştı. Okul hayatı boyunca da parlak ve okulun en çok aranan ismi olmuştu. Her yıl okul birincisi olarak ailesinin onunla gurur duymasını sağlardı.
Soylu bir aileden geliyordu ve bununla hava atmaktan çekinmiyordu. Zaman zaman alçak gönüllülük gösterse de insanlara tepeden bakmayı severdi.
Çok fazla arkadaşı olmazdı bu yüzden.
Özellikle üniversite hayatında çok daha fazla duyumsadı bunu. Zaten yazarlık hayatı da o zamanlar başladı. Kâğıtlara ufak ufak bir şeyler karaladı önceleri. Sonra yazmak onda bir tutku haline geldi. O günden sonra da aklına ne gelirse her konu da yazıp çeşitli gazetelere yolladı. İlk ödülünü de o zamanlarda aldı.
“Yalnızlık Psikolojisi Üzerine” diye bir makalesi yayınlamıştı gazetede. Kendi hayatını anlatıyordu bir bakıma. Onun için çok zor olmamıştı bu yazıyı yazmak ama ona ödül getirmişti işte. O makale halen çerçevelenmiş duvarında asılı durmaktaydı.
Yazıya dalıp gittiği fark etti ve kolları sıvamanın zamanı geldi dedi. Vakit kaybetmemeliydi.
Karar verdi bu kez kâğıda geçirecekti yazısını. Eskiden ne güzel önüne kâğıt ve mürekkebi aldığında içi daha bir coşar, yazdıkça yazardı. Şimdi bilgisayar çıkarmışlardı başına. Oldum olası sevememişti ne bilgisayarı, ne de ondan öncesinde daktiloyu.
Bir tomar kâğıdı çıkarıp aynı hizaya getirmek için birkaç kez masaya vurdu. Aynı hizada olduklarına kanaat getirdikten sonra mürekkebi koydu masanın üzerine. Dolmakalemini aldı elleri titreyerek. Dünya ile bağlantısını kesmişti o andan itibaren. Çalışma odasının kapısı açılınca tüm büyü bozulmuşçasına hışımla bağırdı:
_ Rahatsız etmeyin dememiş miydim?
Hiçbir şey söylemeden elindeki kahve tepsisini sehpanın üzerine bırakarak çıktı Aynur.
Sinirli bir vaziyette tekrar önüne döndüğü an eli mürekkebe çarptı ve tüm mürekkep masaya, kâğıtlara döküldü. Zaten kafasını bir türlü toparlayamamışken, şimdi de bu. Olacak gibi değil!
Siniri biraz daha çoğaldı ve dökülen mürekkebe takılıp kaldı.
Sanki her şey onun aleyhine gibiydi. Bilinmez bir güç onun tekrar eskiden olduğu gibi kitabı en çok satanlar ve en çok okunan yazarlar arasına dönmesini istemiyor gibiydi.
Masanın ve kağıdın üzerine dağılan mürekkebin aşağıya damlamasını izledi kayıtsızca ve öfkeli bir iç sesle “Tekrar beni aranızda görmek istemiyorsunuz ama ben yeni baştan yaratacağım kendimi” diyordu kendi kendine.
YORUMLAR
Yeni bir öykümüz daha geliyor...Hatta geldi...İlk bölüm olmasına rağmen inanın 2. bölümü merak etmeye başladım...Psikolojik baskı altında bir yazarın başına bakalım neler gelecek?
Yazınıızın sıkı takipçisiyim...
Sevgilerimle...
N. B. Ç.
Sevgilerimle...
Güzel bir seri başlıyor, bence yazarımız kaprisli, önceden iyi satan kitaplar yazmış olmanın şımarıklığıyla, eşine de
çok ters davranıyor.Kendisi o kadar agresif ki, bu olumsuz yönde ona geri dönüyor.Yazmayı seven, kalemle kağıtla, bilgisayarla her şekilde kafasındakilerini hayata geçirir.
Yazınızı okuyunca hissettiklerimi, affınıza sığınarak yazdım.Çok güzel ifadelerle, yazarın karmaşık ruh halini anlatmışsınız,
sevgi ve saygılarımla.
N. B. Ç.
Yorumunuz için çok teşekkür ederim.
Sevgilerimle...
yazamama buhranını yazmak zordur aslında. az çok eli kalem tutan herkes yazamadığı zamanlarda yazamamakla ilgii denemeler öyüler yazar. genellikle de bu çalışmalarda yazamamanın incelikleri değil de yazarın buhranları geçer okuyana. sizin öykünüzde durum böyle değil. gayet sade özgün bir anlatım var. merak unsuru var. cümleler düzgün ve akıcı. keyifle okunuyor.
öykünüz için söyleyeceğim tek şey anlatıcıyı zaman zaman devreden çıkarıp iç konuşma, diyalog şeklinde öyküyü ilerletmeniz. bu durumda "hikaye etme" azalır öykü biraz daha canlı ve hareketli olur.
ellerinize sağlık, devamını bekliyoruz...
sevgilerimle...
N. B. Ç.
İlginiz için teşekkürler.
Sevgi ve saygılarımla...
süperrr yazmak paylaşmak gibisi varmı yola devam arkadaşım kim tutar seni sevgiler...
N. B. Ç.
Sevgilerimle...
N. B. Ç.
Saygılarımla...
Sanırım başarı başarıyı getiriyor bir müddet. Sonrtasında o başarı da tatmin edemiyon insanı. iç.inde bir boşluk hiç dolmuyor. Güzel bir girişti canım benim. devamını merakla bekliyorum. senin psikolojik irdelemelerini çok başarılı buluyorum. Tebrikler ve yola devam canımmmmmmmmm :) Sevgiyle
Hep sonlarda böyle stes yaşanır ,konuyu öyle bir bağlamalı veya çözümlemelidirki hiç kimse tahmin dahi edemesindir alsında bu stresin sebebi.
Bence bu stres sonrası ,biraz daha sakin bir kafayla bu iş çözümlenecektir.
Kutlarım .Sevgilerle.
N. B. Ç.
Değerli yorumunuz için teşekkür ederim.
Saygı ve sevgilerimle...
“Tekrar beni aranızda görmek istemiyorsunuz ama ben yeni baştan yaratacağım kendimi” diyordu kendi kendine.
Öyküdeki kahramanın ruhsal yapısını,yukardaki cümle koyuyordu.Ama bu;ihtirasa dönen kaprisli duygulara gebeyse yazar için gelecek bölümler tam bir handikap olabilir.Yani kendini çevresinden soyutlayan,ayakları yere basmayan bir yazar titpi olarak karşımıza dikilebilir...
Aslında böyke değişik tipleri de tanımakta fyda var ve gerekli de.Hep realist,iyimser kahramanlar oluşturmak bence öyküyü sıradan hale sokmaktan başka bir şey değil...
Öykü yazan arkadaşlarıma Allah'tan sabır diliyorum.
Öykünün yazmanın ayrıcalığı da bambaşkadır.Hele de okuması,insanı mutlu eder...
Artık bu seriyi de takip etmek boynumun borcu oldu...
Kolay gelsin,arkadaşım...Selamlar...
N. B. Ç.
Yorumunuz için çok teşekkür ederim. Değerliydi benim için.
Saygı ve selamlarımla...
Yeni bir seri daha...Arkadaşlar hızınıza yetişemiyorum :)
Yazıda, yazım kısırlığına tutulmuş bir yazar var. Tipik yazar modeli aslında; bunalımlı, kaprisli, biraz da vurdum duymaz, kibirli...Edebiyatı yaşam şekli olarak değil de, insanlar içinde sivrilmek için bir araç olarak gören bir yazar. En mükemmel olmak için uğraşıyor...
Ben başarılı buldum. İlerleyen bölümlerde daha detayıyla görebileceğiz sanırım öyküyü...
Tebrik ediyorum. 10 puan...
N. B. Ç.
Çok teşekkür ederim değerli yorumunuz için.
Sevgilerimle...
Anlatımınız çok hoş, ortamı çok güzel tasvir etmişsiniz. Konu da güzel geldi bana takipçiniz olacağım kesin.. Tebrik ediyorum. Sevgilerimle...
N. B. Ç.
Sevgilerimle...
Sevgili Nurdan, yazıya giriş ve gelişme çok güzel. İyi bir öykü okuyacağız gibi...
Zaten senin kaleminden kötü bir yazı çıkacağını hiç sanmıyorum.
Yazmaya başlamana inan çok sevindim. Bu vesile ile, Serap'ın bıraktığı boşluğu dolduracaksın. Sakın alınma emi, seni de seviyorum ama, Serap benim kızımdı. Bu güzel yazını kutlar, yeni başladığın öykünde bol ilhamlar dilerim.
sevgilerimle...
N. B. Ç.
Ve :)) ne mutlu Serap'a ki senin gibi değerli bir insanın kalbini ve sevgisini kazanmış.
Sonsuz sevgilerimle...