BABAMA MEKTUPLAR-13-ANAM CANIM ANAM..:((

• 3 Nisan 2010 Cumartesi 12:38:45

Ramazan’ı Şerif ayı gelmişti Adanada bulunan ablam bir haftaya yakındır İstanbuldaki kardeşimin evine annemin yanına gitmişti.Önceki mektuplarımda onun nasıl ne şekilde evlendiğini yazmıştım sana canım babacığım..
Ailesinde huzursuzluklar varmış bizde hiç yoktu ya,bizler çok mutlu ,mesut ve bahtiyar yaşıyorduk ya evini terk ederek İstanbula gitmiş.Anneme ve kardeşime boşanmak istediğini ,İstanbula iş bulmak için geldiğini söylemiş.Ve o gün akşama kadar kardeşimle birlikte iş aramışlar..nihayetinde de bulmuş..Lakin kardeşim geç vakit ablamın telefonda eşi ile konuştuğunu duymuş doğal olarak ona sen hem boşanacağım diyorsun hemde şu muhabbete bak ben sizden birşey anlamadım demiş.Ablam kardeşime sen karışma ben işimi biliyorum diyerek konuyu kapatmış..
Sabah 10 gibi gördüğüm rüyanın etkisinden kurtulamadığım için yan taraftaki bakkaldan annemi aradım.Annem bana hazırlık yaptığını önce Adanaya sonra da ablamı evine bırakınca bir gün içinde Malatyaya döneceğini söyledi.Çünkü Ramazan ayı gelmişti Aralık 16 1999 yılı Ramazanı şerifin de 8. günü idi..Evde bekar kardeşlerim olduğu için Ramazan ayında perişan olmalarını istemiyordu.Kardeşlerim üniversitede okuyorlardı.Biraz konuştuk annemle ve telefonu kapattık..
Onu çok çok çok aşırı derecede özlemiştim bir an önce gelmesini bekliyordum.Annem artık Adana da idi..
Ramazan ayının 10. günü gelmişti ertesi sabah annem Malatyada olacaktı.Biletini almıştı.Benim evimde hiç bir gün bir iftar sofrasına huzur ile oturup iftar açtığımı hatırlamazdım.Sigarayı da gizli kullandığım için iftar zamanı çok sıkıntı yaşardım..Eşim ramazan ayında daha bir asabi olurdu.Özenerek hazırladığım sofralar hemen hemen her iftar saati tekmelenir,yere çarpılır,fırlatılır ve ne bizler ne de çocuklar o sofradan hiç birşey anlamazdık.Ben genelde iftar etmezdimmutfakta ayak üstü bir yudum su bir iki kaşık çorba ve ardından sigaramı yakardım..Gözyaşlarım hiç dinmezdi.
Allahtan isterdim ki birisi eşimi iftara çağırsın da ben çocuklarımla başbaşa huzur içerisinde ve dua ile bir iftar açalım.O gün eşim evi aradı ve bir yere iftara davaetli olduğunu söyledi.Çok sevinmiştim hiç değilse bir gün huzur içinde iftar açacaktık.Çocuklar benden o akşam lahmacun hazırlamamı istediler malzemeleri katıp tam yoğurmaya başladım ki kapımızın zili çok farklı uzun uzun çalmaya başladı.Kızım koşarak kapıyı açtı ellerim bulaşık olduğu için ben kim olduğunu görmüyordum ama gelen seslerden kızkardeşim olduğunu anlamıştım .Ağlıyordu ve beni soruyordu kızım da ne oldu tülin teyze ne oldu diyordu hemen elimi yıkayarak yanına koştum..Ne oldu neyin var deyince bir yandan kapı eşiğinde dizlerine vurarak bir yandan da eniştem ayşegülü bıçaklamış annemden haber yok diye feryat ediyordu..
Resmen şokagirmiştim ne ağlaya biliyordum ne de başka birşey bir süre öylece kalakaldım ama telefonu elime alarak ablamın evini aradım cevap veren kimse yoktu.Bu kez Adana ili emniyet müdürlüğünün telefon numarasını buldum ve aradım.Direk cinayet masasını bağlamalarını söyledim.
Telefona çıkan kişi başkomiser ahmet olduğunu söylüyordu.Ona şok halinde zorla konuşarak Adana da beş ocak malahhesinde bir bıçaklanma olayı yaşandığını ve annemden haber alamadığımı söyledim..Komiser bana evet dedi siz neyi oluyorsunuz buradaki kişilerin diye sordu ona annemin orda olduğunu söyledim..Bana bir ölü bir de yaralı olduğunu söyledi hangisi hangisi hangisi ölü yaşlısı mı genci mi diye bağırdım bana malatyada havalar nasıl diyordu ben de ona ısrarla ölenin yaşlışı mı genci mi olduğunu soruyordum.Sonunda bana yaşlı olanının yani Annemin hayatımdaki en değerli varlığın öldüğünü söyledi bir nevi bana artık dünyada tas tamam yapayanlız kimsesiz kaldığımı söylüyordu ve dünyayı o anda gök kubbeyi başıma indiriyordu..:((((((((((((
Ağlayamıyordum donmuş kalmıştım bir köşede canım babacığım.Senin deliler gibi sevdiğin ,hasretine dayanamadığın için askerden firar ettiğin,hayatım ,meloşum dediğin anacığım güya artık yaşamıordu bunu söylüyorlardı ama ben inanmıyordum buna inanamıyordum...
Bir anda ev kalabalıklaştı kara haber tez duyulur derler ya..Uzaktan yakından herkes eve geliyordu bizden de babalığımın evine gidiyorlardı..Bende gittim yıllarca bana iftira eden ,hayatımı zindan eden herkes orada idi ..Erkekler toplandılar ve bir münübüs kiralayarak Adana ya annemi getirmeye gittiler...Ben artık kimse ile konuşmuyor ve annemin gelmesini bekliyordum.................