BEN CİLASIZ YENİ YAZARINIZIM

• 6 Aralık 2009 Pazar 12:30:20

BEN CİLASIZ YENİ YAZARINIZIM

Oğuzhan Akay’ın “ Melekler Seni Seviyor” adlı eserini okudum. Tarzımız yakın. Lakin Sayın Akay biraz feminizm kokuyor. Kadın hangi erkeği seçmeli adlı parçasında daha objektif davranmıştı. “Kadın tek düze bir yaşamla yetinmek istemiyor, kaçma-kovalama oyunu sürsün istiyor, ilgilenilsin istiyor.” Diyordu.
Son paragrafında aslında kadın huzuru istiyor diyordu.
Kim huzuru istemezdi ki? Kadınlar bence anneyi oynamaktan sıkılmış babayı oynuyorlardı. Erkeklerin işsiz gezdiği ortamda onların daha kolay iş bulmaları da bu fırsatı veriyordu kadınlara. Kadınlara karşı değilim ama erkeklerden daha fazla haklara sahipken halen daha mızmızlanıp pozitif ayrımcılık istemeleri tatminsizliklerini gösteriyordu. Pantolonumuza kadar her şeyimizi paylaştık. Evdeki otoritemizi paylaştık. Tüm meslekleri paylaştık. Zoru bize kolayı size bıraktık. Sizi sevdik, hep koruduk. Savaşlara gittik, kavgalara girdik. Kızımız, karımız, bacımız, annemiz diye kutsadık. Bizim hiç tarafımız olmadı ki. Biz hep sizin tarafınızdaydık. Öyleyse feminizm de nereden çıktı? Kadınları batağa ya da mutsuzluğa götürecek hiçbir eylemi önermedim. Gaz verip yağcılık da yapmadım. Oysa feminist takılmak hem daha kolay hem de herkese çekici gelecek bir yoldu.
Ben kadınların sömürüldüğünü ama onların da alet olduğunu işaret ettim hep. Kadın çiçek, erkek arıdır. Dikkat edin arı faydalanıp gitmesin dedim. Ziyan edildiğiniz, hoyratça koparıldığınız ve atıldığınız bataklıkları izlettirdim. Amacım kimsenin hayatına ipotek koymak değildi. Zaten böyle bir şey imkânsızdır. En faydalı tavsiyeler bile çoğu zaman ters teper. Kendinizi gözlemleyin, iç sesinizi dinleyin dedim. Herkesin nefsi ve şeytanı vardır dedim.
Yok mu içimizde kendimizi bile utandıracak dürtüler. Zaman zaman hırpalamazlar mı beynimizi. En masum duyguların içine bile cinsellikle sızmazlar mı?
Aydın, şair, siyasetçi ve sanatçıların halktan kopuk yaşamalarını istemiyorum. Eski çağları değil çağının gerçeklerini yaşayıp yansıtmalarını istiyorum. Masa başı dâhilerine hiç itibar etmiyorum. Sanatımız gerçeğin ötesinde sürrealist akımın içinde hapsolmuştur. Yeni yeni çeşitlilik başlamıştır.
Gençler bırakın cilalı yıldızları. Siz de yazın. Gerçeklerinizi, tecrübe kanaatlerinizi, duygularınızı, anı yazın. Zamanı yakalayalım. Sanatçı değiliz diye korkmayın. Bu işi kuralıyla yapanlar bir adım ileri gidemedi. Kural falan takmayın. Kendi oyununuzu ve kuralınızı bastırın. Kendiniz olun yeter. Yayın evleri yayınlamazsa İnternet üzerinden açılın. Haykırın “ ben; cilasız yeni yıldızınızım” diye. Hepinizi seviyorum. Bunlar benim doğrularım ya da gördüklerim.
Pekiyi; Vehbi nasıl görürmüş?

GÖRÜNÜR

Her kişinin varlığı, kendine az görünür
Komşunun kel tavuğu komşuya kaz görünür.

Tok olanlar bilemez, halini aç kalanın,
Sırtı kavi kimseye, kış günü, yaz görünür.

Zengin arabasını yüce dağdan aşırır,
Fakire düz ovalar, ulaşılmaz görünür.

Anlamayan kimseye davul, zurna vız gelir
Arife sivrisinek vız dese, saz görünür.

Herkes kendi bilir, âlemde çektiğini
Sayrının inleyişi, sağlama naz görünür.

Akıllı olan kimse, hasmını çatlatmak için,
Hasmının sitemini, hiç anlamaz görünür.

Ekmek parası için cambaz hüner gösterir,
Seyreden duygusuza bu işler baz görünür.

Tedai fikirlerin gezinti bahçesidir,
Hamsiden laf açılsa, arkadan laz görünür.

Bektaşi söz etmezmiş, minareden, camiden,
Demiş: edersem şayet, abdest, namaz görünür.

Tatlıdır seher yeli, pek hoştur Bad’ı Saba,
Bir coşarsa Nesimi, sonu ayaz görünür.

Tren kalkmadan evvel, üç kampana çalarmış,
Bu hastalıklar VEHBİ sana ikaz görünür.
Çizmecioğlu Vehbi.