YASTIKTAKİ RİMEL LEKESİ

• 14 Kasım 2009 Cumartesi 07:09:44

Uzun bir süre sonra yeniden çalmıştı kapımı aşk.Sabırla ve özlemle beklediğim aşka,sonuna kadar açmıştım kapılarımı.İstiyordum ki,beni dünyadaki her şeyden koparıp kendine hapsetsin.

Onun da isteği buydu;beni her şeyden soyutlayıp kendi içine çekmek…
Kapıda durmuş,yüzünde çarpık bir gülümsemeyle bana bakarken,köleliğine iddiaya girmiştik onunla.

Aşk kazanırsa,ben onun esiri olacaktım.Ben kazanırsa o benim…Onun kazanmasını tüm kalbimle diledim.Aşkın kölesi olmaya razıydım.
İçeri girip kapıyı kapatınca,yüzündeki çarpık tebessüm gözlerinde endişeye dönüşerek kayboldu.’Her zaman aşk kazanır.’sözü benim hep yenik düşmüş kalbimde geçerli değildi ve o bunu gördüğünde vazgeçmesi için çok geçti.Artık kalbimin baş köşesinde oturup beklemekten başka çaresi yoktu.

Onu ilk gördüğünde aşkın gözlerinde ışıklar yanıp söndü ve hemen kalbimden beynime akıp oraya yerleşti.Oradan bana komutlar veriyor,ben de hiç tereddütsüz yerine getiriyordum hepsini.Ne de olsa şimdilik aşk kazanıyordu.
Hemen soyutlamıştım kendimi ‘bizim’ dışımızdaki dünyadan.Böylece günlerim,haftalarım hep O’nun la geçiyordu.Zaman O’nun la akıyordu.Uyumak için evine gittiğinde bile O’nu özlüyor,sadece hayaller kurarak zamanın O’na ulaşmasını bekliyordum.Aşk kapımı çaldığından beri O’nu görmediğim bir gün bile yoktu.Görmesem nefes alamayacağım hissi vardı.

Beynim ise aşkla durmadan kavga ediyor,beni üzmesinden korkuyordu.Beni bu durumdan kurtarmak için gerekirse aşkı yaka paça dışarı atacağını söylüyordu.Ama aşk,bütün bedenime,bütün hücrelerime el koymuştu,gitmeye hiç niyeti yoktu.

Beynimin dinlenmeye çekildiği bir gece,aşk iktidarı tamamen ele geçirdi ve bana O’na aşık olduğumu itiraf ettirdi.O ise,şaşkındı.Hiç böyle bir şey düşünmemişti.

O an vazgeçtim aşık olmaktan.O an içimdeki aşkı kapı dışarı edip her şeyi noktalamak istedim.Ama aşk,öyle güçlüydü ki,karşı koyamadım,yenik düştüm.Zamana bırakmaya karar verdim.Sonraki günler konu açılmaz, O unutur ve aşk beni terk eder diye düşündüm.
Ama öyle olmadı.Hiç beklemediğim bir anda,gözleri gözlerimde,elleri avucumda ‘ Bana mı aşık oldun?’ diye sordu O.’Evet’ dedim hiç düşünmeden,evet…ve öptüm yanaklarını usulca.
Bu sırada aşk kalbimde sevinçten hopluyor,zıplıyor,yerinde durmuyordu bense kalbim dışarı fırlayacak diye korkuyordum.O arada beynim devreye girdi ve dudaklarımdan şu sözcükler döküldü:
‘Ya sen? Sen bana aşık mısın?’
Cevap vermeden önce derin bir nefes aldı.Artık ne elleri ellerimdeydi ne de gözleri gözlerimde.Yere bakarken benim çok hoş bir kız olduğumu söyledi sadece.

Anlamıştım.Aşık değildi bana.

Gitmek için ayağa kalktığında uzanıp sarılmak istedim ama ifadesiz gözleri bunu yapmama engel oldu.Aşk kaybetmişti,güçsüzdü artık.
Beynim kontrol ediyordu kollarımı ve açılmasına izin vermedi.

Gözlerim dolu dolu uğurladım O’nu.Bütün ışıkları söndürüp sessizce geçtim yatağıma ve bıraktım gözyaşlarımı önce yanağıma sonra yastığıma.
Sabah uyanınca gördüm yastıktaki rimel lekelerini.

O an anladım,aşk beni terk etmişti.ve giderken yastığımda sadece siyah lekeler bırakmıştı.

B u r c u