İBRETLİK BİR GERÇEK YAŞAM HİKAYESİ

• 30 Temmuz 2009 Perşembe 14:52:31

Dün akşam torunlarım,eşim ve gelinim,birlikte değirmendere dahiiline indim aylardan sonra.Sahil boyu yürüyorduk gözüme engelli birisinin kitap sattığı gözüme ilişti ve yanaştım.Ne satıyor diye,gördüm ve irkildim,çünkü karşımdaki insan bir engelli ve konuşamıyor,kitaplarının ŞİİR kitabı olduğunu inceleyince gördüm,fiyatını sordum ve bir tane aldım parası önemli değil.Biraz ilerde bir çay bahçesine oturduk çocuklara donsurma ısmarladım bende kitabı okumaya başladım.Ve okurken gerçekten biz sağlıklı insanların hayatımızı nasıl hoyratça harcadığımızı bir kez daha yazmaya karar verdim.Torunumada şunu söyledim,bak işte o gördüğün engelli insanın yaptıklarına bak ve onlara yardımcı olama gayret gösterin,onları dışlamayın,azmin elinden kurtuluş olmaz dedim.Bu bayanın yazdığı şiirleri zaman zaman buraya aktaracağım.Bizlere ibret olsun.Kitabın ön yüzünü h,ç katkı yapmadan aynen buraya aktarıyorum

FATMA EYİ
Sene 1974 bana ait özel bir sorunla hayata gözlerimi açtım.
Ama soruunumun farkında değildim,çünkü annemin şefkatli kollarında büyümeye çalışan bir bebektim ben...

Günler ayları,aylar yılları kovalarken,gün geçtikçe etrafımda gördüğüm ifadeler anlam kanmaya başlamıştı gözümde.Cevabını veremediğim sorular oluşmuştu beynimde.Konuşulanları duyup anlayabiliyor ve karşılık verebiiliyordum.
Herkes giibi herşeyi görebiliyordum,karanlık değili dünyam.Bakıyordum insanlar ayaklarını kullanarak yürüyorlar ellerini kullanarak yemek yiyorlar.Evet sonunuda anlamıştımki by eylem bende yoktu,ama neden sorusunu sormadım hiç kimseye kendime.
Gerçekleri adım adım yaşayarak sindirmek daha kolay geldi bana.Ben dört kardeşin en küçüğüyüm,aileminde sevgi yumağıyım,sevgiye tok sevgiyle bakıyordum her şeye.
Okul çağına gelmiştim.Önlüğüm,çantam,suluğum alınmıştı.Bütün çocuklar gibi okula hazırlanmıştım.Malesef sayın okul müdürü sorumluluğu üstlenip beni okula almadı.
İşte o an ilk kez yara almış yüreğim yanmıştı.İlk kez ağlamıştım hıçkıra hıçkıra.Birde baktım annemin gözlerinden yaşlar akıyor,oda benimle ağlıyor.
İşte o an kendimden nefret ettim,annemi üzdüm diye.Ve o gün bir duvar ördüm,yaşadığım acılarımı kimsenin göremeyeceğişekilde.
Üzülmeyi bir kenara bırakıp,okumayı öğrenmem gerekiyordu.Öğretmen bir akrabamızın
yardımıyla bir ayda öğrendim okumayı.Böylece sabrın bana neler vereceğini de öğrenmiş oldum.Sabır azmi,azim umudu,umud da güzel ve mutlu bir yaşam bahşetti bana.
Yaşam içerisinde herkes gibi üzüntülerim,sevinçlerim,kızgınlıklarım,sevgilerim,aşklarım sevdalarımoldu benimde.( Burada sevdabir şiirini ekleyeceğim sonra yazıını devamını yazacağım.)

YALVARIYORUM

Sahilde gördüğüm sevenler el ele
O an dalıyorum senli günlere
Hatıralar yetmez oldu seven gönlüme
Neredeysen çık gel artık yalvaıyorum

Dalgalar vuruyo yüzüme yüzüme
Rüzgar esiyor yanan yüreğime
Kimseyi koyamıyorum senin yerine
Neredeysen çık gel artık yalvarıyorum

İsyen ederim ben,sensiz kadere
Seninle yaşamak ezelden ebede
ıllardır beklerim dönersin diye
Neredeysen çık gel artık yalvarıyorum.....

Bütün bu duygularla ondört yaşımdan iiiiiitibaren şiir yazmaya başladım.O gün bu gündür duygularım da büyüdü,şiirlerim de.
Kendimi her ne kadar yetiştirmiş olsamda diplomamın olmaması beni rahatsız eden bir eksiklikti.Bende bu eksiklikle yaşamak istemiyordum.Şu anda açık öğretimle tahsiilime devam etmekteyim.
Diyor sevgili Fatma eyi kardeşimiz.
Bunu niçin siz dostlarımla paylaşmak istedim....??????????????
Biz sağlıklı insanların ne kadar aciz,bencil,duyarsız,namussuz,aç gözlü,hain,yüreksiz
beyinsiz olduğumuzu anlamamız için sergiledim.Değerli Fatma kardeşe haya yolunda üstün başarılar mutlulukların hasını diliyorum.
Örnek insan senden öğreneceğimiz neler var neler daha yazayımmı acaba.?????????????????????