KONGOLU MİNİKLERDEN İSTİKLAL MARŞI

• 7 Haziran 2009 Pazar 13:25:15

Bu yıl 7.si düzenlenen Türkçe Olimpiyatlarına 115 ülkeden 625 öğrenci katıldı.
Hepsi de kendi ülkelerinde, bizlerin yabancı dil olarak okullarda İngilizce Fransızca , Almanca öğrenmeye çalışmamız gibi Yabancı dil olarak Türkçe öğrenmeye çalışan çocuklardı.
Bize kendi okullarımızda "Jingle Bells", "Happy Birthday to you", "ding, ding, dong" gibi müzik parçaları öğretilirken, öğrendiklerimizi gündelik hayatlarımızda da çeşitli şekillerde, doğumgünlerinde mırıldanarak, çocuklarımıza çeşitli şekilde aktarırken, dünyanın bazı başka coğrafyalarında da bazı minik öğrenciler "Sivasın Yollarını", Fidaydayı","Sabret Gönülü", "Türkülerimizi", "Şarkılarımızı", "Şiirlerimizi" ve "İstiklal Marşımızı" dahi öğreniyorlar.
Kaç gündür çeşitli kanallarda haber bültenlerinde ya da özel programlarda hünerlerini sergileyen çocuklara denk geliyorum.
Her 23 Nisanda ülkemize gelen yabancı ülke çocuklarının kendi kültürlerini yansıttıkları
gösterilerini izlerken bu yaşımda dahi keyif alan ben, arada şirinlik olsun diye Türkçe şarkı söylemelerinden ya da sadece Türkçe selamlamalarından bile duygulanan ben, 115 değişik ülkeden gelen bu çocukların "benim lisanımla, benim kültürümün" şarkılarını söylemeleri, şiirlerini okumaları karşısında ne yapacağımı bilemiyorum.
Muhtemelen kendi ülkelerinde eğitim gördükleri Türkçeyi en iyi öğrenenlerden, sahne sanatları konusunda en yeteneklilerden seçilmiş öğrenciler buraya gelenler ama bizim de kendi ülkemizde yabancı dil öğrenirken aramızdan bazılarının sivrilmesi yanında bir çok öğrencinin lisan öğrenmeye çalıştığı gibi, o 115 ülkede Türkçe öğrenen başka çocukların varlığını da gözden kaçırmamalıyız.
Ne muazzam bir Türk ve Türk kültürü tanıtımıdır değil mi?
Buralardaki Fransız, İngiliz, Amerikan kültürüyle eğitim veren yabancı okulların sosyal hayatta ya da kültürel hayatta ön planda görülmeleri, mezunlarının hayartlarınının ileriki yaşlarında etkili görevlerde etkili işler yapıyor olmalarına hepimiz şahitiz değil mi?
Galatasaray Lisesi mezunları, Robert Kolej vb. gibi örnekleri unutmayalım.
115 dünya ülkesinde de belki de bu okullardan mezun olacak öğrenciler ileride etkili görev ve yerlerde bulunacaklar, içlerinde Türk ve Türkiye sempatisiyle.
Bizdekilerin Fransız, İngiliz, Amerikan sempatisiyle (!) olmaları gibi.
Şimdiye kadar hiçbir devlet kuruluşunun, hiçbir kültürel organizasyonumuzun düşünemediği, düşünse bile uygulayamadığı, uygulamaya çalışsa bile kösteklendiği böylesine Türk ve Türk kültürünün tanıtımı çabalarını takdirle karşılamamak mümkün değil.
Allah o ülkelerde emek harcayanlardan, para harcayanlardan, ömrünü harcayanlardan razı olsun.
Kongolu 4 yaşındaki Lois ve kardeşi 5 yaşındaki Eunice Zumbu, İstiklal Marşının on kıtasını da ezbere sahnede canlı okurlarken düşündüm bunları.
Ben 12-13 yaşlarımda öğrenmiştim ancak...
Minik kardeşler, yenilesi dilleri daha yeni yeni dönmeye başladığından, o kadar değilse bile, hemen hemen yaşları daha büyük çocukların tamamına yakınının aksanı da çok güzeldi. Hatta bazılarında, anadillerinin farklı olduğunu hiç hissetmeyecek kadar kusursuzdu Türkçe.
On onbeş yıl sonra, hala bu etkinlikler devam ediyorsa Türkçenin dünya üzerindeki yeri artık çok daha başka olmuş demektir.
Daha çok insan Türk ve Türkçe, Türkiye hakkında birşeyler biliyor demektir.
Bu bildiklerinin olumlu şeyler olması az şey midir?
Devlet adamlarının, ideolojilerin yapamadıklarını eğitim yoluyla yapmaya çabalayan bu özverili insanları yürekten, önyargısız olarak kutlarım.