Sonsuzluk

• 2 Haziran 2009 Salı 23:08:22

Sonu olan her şey varken neden yaşadığımız dünya sonsuz bir uzay boşluğunda veya neden sayılar sonsuz.

Sonsuzluk denen bir şey aslında vardır. Ruhun sonsuzluğu ebediyet. Dünya üzerinde 3 milyardan fazla insan yaşıyor. Bunların neredeyse 2 milyarını Çin ve Hindistan oluşturuyor. Yaşam prensibi en ilkelden itibaren şöyleydi " yaşamak için öldür". Bu aslında değişmedi. Sadece bir kaç detay eklendi. Silahlar geliştirildi. Bilgi haznesi geliştirildi. Ölmek sadece bir bedenin tabuta girmesi değil bana göre. Sen bir insanı öldürürsün. Bu hayat ölümlü bir hayat olduğu için ondan geçici bir süre kurtulursun. Ama şöyle bir inanışta var. Reankarnasyon aslında mantıklı bir inanış. Bir ruhun başka bir insanla doğması. Şu an yaşamış olduğumuz evrende uzay boşluğu, sayılar sonsuzdur. Buna bilgiyide ekleyebiliriz. Ne kadar öğrenirsen öğren, ne kadar okursan oku, hayatın kütüphanelerde geçsin yine herşeyi biliyorum diyemezsin. İlla bilmediğin bir şey vardır. İnsan sonsuz bir yaşamı olsun ister sonsuzluğun sırrını çok kişi aramış ama sonsuzluğu arayarak hayatını yaşayamadan sonlanmış bedeni...

Bir kaç çelişki var çözemediğim. Hayatımız sonsuz olsaydı. Tadına varabilir miydik hayatın ? Yaşamak çok güzel kimine göre, kimine göre yaşamak bir ölüm. Ama şu bir gerçek bunlar hayatımıza tad getiriyor. Mesela ölümcül bir hastalığa yakalanıyor tanıdığımız bir arkadaşımız diyelim. Onu yenmek için uğraşıyor, onun için çok üzülüyoruz, ağlıyoruz. Hastalığı yeniyor. Bu duyguyu yaşamak mı daha güzel sonsuza kadar sabit bir hayat sürmek mi ? Bana göre birinci şık. Çünkü bir insan hayatının kıymetini anlarsa gerçekten yaşar. Sonsuz bir yaşamda ne zevk vardır ki. Yaşlanmayacaksın kalacaksın öyle. Sıkılır insan hiçbir aksiyon olmayacak. Mesela birine şu gün şu saat öleceksin deseler. Ne kadar üzülür di mi ? Çünkü planları vardır geleceğiyle ilgili ve sevdiklerini düşünür. Hayatı film şeridi gibi akar gözlerinden yaşamış olduğu bütün hatıraları, olumsuzlukları, annesi, babası, sevgilisi, arkadaşı, patronu, öğretmeni veya komşusu karşısına gelir. Hayatın tadını tam olarak alamamıştır. Yapacakları vardır. Ölüm bir yerde çok kötü bir şey. Ama bir insan ben şu saatte şurada öleyim demekle, öyle olmuyor. Öyle olsaydı bir tadı mı kalırdı hayatın. Hayatın ta kendisi aslında ölümdür. Ölüm olmasa hayatta olmaz. Ölen kişi en fazla bir ay içinde unutulur normal hayata geri dönülür. Ölenle ölünmez diye bir laf vardır hatta..

Bazen kendi hayatımı düşünüyorum yarın sokağa çıksam bir araba çarpsa, biri bıçaklasa veya kaza kurşununa gitsem. Arkamda ne bırakmışım diye. Arkamda kimse yok. Bir evde 7/24 aynı monologlar. Çünkü kimsem kalmadı ki diyalog kurayım biriyle. Yalnız bir şekilde sessizce uyuyorum, sessizce kalkıyorum tek başına etrafıma bakıyorum. Yalnız dışarı çıkıyorum, yalnız dönüyorum. Telefon diye bir zımbırtım var ama "telefon" görevini yerine getirmiyor benim için. Kendimi aslında sonsuz bir yerde hissediyorum "boşlukta" düştüğümü hissediyorum. Ama Bir türlü yer çekiminine teslim olup bütünleşemiyorum toprakla. Denedim toprakla bütünleşmeyi. Denedim olmuyor..

Yaşam sonsuz olsaydı hep nedensiz mi yaşayacaktım ben ? İyi ki ölüm denen bir yazgı var. İyi bir gün gideceğiz arkamıza bakmadan, kimseyi tanımadan..

________________________________________________________________________________________________________

Cem Birgi