KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1295 Okunma
- 11 Yorum
- 0 Beğeni
Neden Çocuk İstiyoruz?
Bu soru sorulana kadar aslında ne için çocuk istediğimi ayrıntılı olarak hiç düşünmemiştim. Şimdi konu önüme geldiğinde hemen sorgulamaya başladım.
Neden çocuk sahibi oldum?
İlk etapta çocuk istemedik, kendimizi toparlayacak, ekonomik zorlukları aşacak, çocuğumuza güzel bir gelecek hazırlayana kadar, onun dünyaya gelmesine izin vermeyecektik. O küçücük yaşımızda bunları düşünüyorduk, yalnız gözden kaçırdığımız bir gerçek vardı “ÇEVRESEL BASKI”. Evleneli çok az bir zaman olmasına rağmen küçük bir rahatsızlıkta “bebek mi geliyor yoksa” sorusu soruluveriyordu. Yaşım küçüktü ve “ben daha çocuk istemiyorum “ diyemiyordum.
Gördüğüm ve düşündüğüm kendimize göre korkunçtu aslında. Bizim mutlaka bir çocuk sahibi olmamız gerekiyordu aile yaşantısının devam etmesi için. Çocuk olmadan karı-koca olunamazdı, aile olunamaz, çocuk ailenin temeliydi ve bizim geleceğimizdi büyüklere göre. Bizim dünyaya getirdiğimiz çocuğa bakıp bakamayacağım hiç önemli değildi. O nasıl olsa büyürdü, her çocuk kendi rızkı ile gelir di hayata ve dünyaya gelen büyürdü nasıl olsa. Zorda kalınırsa büyükler yardımcı olurlardı. Hep bunlar söylenir dururdu yanımızda.
Oysa ben çocuğumu kendim, kendi istediğim gibi büyütmek istiyordum. Birilerine güvenerek çocuk dünya ya getiremezdim. Ama bunu kime anlatabiliyorsunuz ki. Sonunda çevresel baskılar üstün geliyor ve hiç beklemediğiniz bir anda içinizde bir canın büyüdüğünü öğreniyorsunuz. Henüz siz çocuksunuz ve şimdi bir çocuk daha büyütmek zorundasınız. Nasıl büyüteceksiniz, ona neler verebileceksiniz, istediğiniz şekilde yetiştirebilecek misiniz?
Bu kadar büyük korkular içinde bir can dünya ya getiriyorsunuz ve işte o an gerçeklerle yüzleşiyorsunuz. Gerçekten, anne olmanın ne demek olduğunu anlamaya başlıyorsunuz, yalnız başınıza kalıyorsunuz ve çevrenizde “yardımcı oluruz” diyen hiç kimse kalmıyor. Ne ekonomik anlamda, ne manevi anlamda. Onunla birlikte sizde büyümeye başlıyorsunuz. Zaman içinde sorduğunuz soru “o mu beni büyütüyor, ben mi onu” aslında, ikiniz bir arada büyüyorsunuz, gelişiyorsunuz, bir de bakıyorsunuz ki sizin gerçek arkadaşınız, dostunuz, evladınız, can yoldaşınız oluvermiş.
Ben çevresel baskılar yüzünden erken anne oldum. İyi ki o baskılara boyun eğmişim diyorum simdi.
Yanlış düşünmüşüm, ben de istemişim aslında çocuk sahibi olmayı, gelecekte yanımda arkadaşım olmasını istemişim, yalnız kaldığımda yalnızlıklarıma ortak aramışım, sevgimi birisiyle çok daha yoğun paylaşmak istemişim, annelik duygusunun çok özel bir duygu olduğunu bana tattırmasını istemişim, çok daha önemlisi, toplumda giderek var olan değerlerin korunmasına katkı sağlayacak birilerini bırakmak için çocuk dünya ya getirmişim.
Oğlum 22 yaşında ve sporcu bir delikanlı, Onunla birlikte olduğumuzda söylediği sözler beni o kadar mutlu ediyor ki, bunu kelimelerle ifade edemem. “ Anne, yanımda yürüme ne olur, kızlar bakmayacak şimdi, sevgilim sanacaklar seni ” Belki buna “bencillik” diyeceksiniz, “yalnız kendini düşünüyorsun” diyeceksiniz ama bunların bencillik olduğunu düşünmüyorum. Çünkü o benim canımdan bir parça ve ben onunla olmaktan, o benimle olmaktan mutlu, esas önemli olan da bu galiba. Toplumun mutlu, idealleri olan, sorgulayan, düşünen ve düşündüklerini uygulamaya çalışan gençlere ihtiyacı var. O zaman yalnız kendimi değil toplumu da düşünmüş oluyorum.
Sevgili dostlar, “Ne için çocuk istiyoruz” sorusunun ne kadar doğru ya da yanlış olduğunun irdelenmesi gerekiyor aslında. Çoğumuz bu soruya “cinsel arzularımıza gem vuramadığımızdan “ diyebilir. Aslında cinsel dürtüler değil çocuk istememizin nedeni, Beynimizin bir köşesinde, toplumların devamını sağlayabilmek düşüncesi yatmakta. Eğer toplum olarak varlığımızı sürdürmek istiyorsak, üremeye devam etmeliyiz, ( bakabileceğimiz kadar çocuk) Yok,” ben bu toplumun yok olmasını istiyorum” diyorsak o zaman hiç birimiz çocuk dünya ya getirmemeliyiz.
Mutlu, sağlıklı, soran, sorgulayan, düşünen ve sağlıklı çocuklar yetiştirebilmek umuduyla hepinize saygı ve sevgilerimi gönderiyorum.
Umarım konu derinlemesine irdelenir.
Saygılar yüreğinize
Türkan DİNÇER
YORUMLAR
Neden çocuk isteriz?
Ben de çok küçük yaşta anne oldum ama toplum baskısından değil,çocukları çok sevdiğimden, annelik içgüdüsü, anaçlık, sevgi evet en çok sevgi sanırım benim cevabım.Ben bütün çocukları seviyorum içimde onlara karşı o kadar büyük bir sevgi var ki hepsini sarıp sarmalamak istiyorum.
En büyük hayalim bir gün çok güzel kazancım ve birikimim olursa kimsesiz çocuklara ev açmak ve hepsiyle tek tek ilgilenmek.
onların gözyaşını silmek anasızlara ana şefkatini verebilmek.
Ah bilinçli doğursa herkes,sahip çıkılsa o biçare bedenlere.Dünya ne güzel olurdu yaşamak adına...yazınızı bugün sayfada gördüm.aslında yazacak çok şey var.Hepimiz sahip çıklalım geleceklerimize, görelim kucak açalım bütün çocuklara,çocuk demek hayat demek.
Sevgilerimle.
sayın onurumsun, tesadüfen birkaç yazınızı okumuştum. sizinle çok farklı düşünce yapılarına sahip olduğumuzu görmüştüm. ama iş anne duyarlılığına gelince, kendime yakın buldum doğrusu.
yine de bazı noktalara katılmıyorum. bir kere, aman kimse çok da erken bir yaşta çocuk sahibi olmasın. (çok geç de değil tabi) ikincisi...
ben de hep sordum kendime "neden anne olmak istedim?" diye. bir tanıdığım bu soruya "kadının ölüme karşı direnme içgüdüsü" demişti. tam bilemiyorum. ama tamamen kendi isteğimle, yani bizim, anne-babanın kararıyla olduğu kesin. öyle toplumların devamlılığı için falan değil (bütün toplumu kısırlaştırmadığın sürece, zaten çoğalmaya devam edersin, ki çok da çoğalmayalım zaten, bu kadarı fazla bile) sadece iki insanın , doğurganlık yaşı geçip de çocuğu olanlara özenmeden önce, kendisinin bir tane çocuk sahibi olma isteği. yani işin özüne bakarsanız, tamamen bencilce bir istek. işin doğası gereği, kaçınılmaz bir durum bu "bencillik". çünkü asla çocuğun fikri alınamaz, ve -sen ne yaparsan yap- onun hayatta neler yaşayacağını bilemezsin.
ben 32 yaşında anne oldum. biraz daha bekleyemeyeceğim için. tamamen eşimle benim, bilinçli kararımızla. ve hayatımızı gerçekten de çok güzelleştirdi. ama onun hayatı ne olacak gelecekte? bunu hiç bilemiyorum... şimdi, kızıma her bakışımda kendimi ona borçlu hissediyorum bu yüzden...
Heyecanınızı çok güzel bir biçimde satırlara dökmüşsünüz.Cam bir fanusun içinde,ya da akvaryumda ,korunaklı bir yaşam sağlayamayacağımıza göre...Yapabileceğimizin en iyisi "hayata hazırlamak".Endişelerimizin kaynağıda özünde bu değil mi?Bu sorumluluk duygusu,her şeye yeniden şekil veriyor,değiştiriyor.
Güzel bir yazı okudum.Selam ve saygıyla...
Yani şu gerçeği kabul etmek lazım kişi anne/baba olduktan sonra yeni bir hayat başlar yaniii kendine ait değildir artık.O dünyaya getirdiği çocuk veya çocuklarının yaşamına endekslidir.Öncelik çocukların müreffeh bir dünya ile buluşturulması getekliliğini kafamıza yerleştirmeli ve bu na göre proğram yapmalıyız ...Güncelliği asla bitmeyecek konu seçimin için seni kutluyorum dostum umarım yararlılıklar sağlayabiliyoruzdur.Kalemin dert görmezsin cannn...
Çocuklar yaşadığımız aşların tatlı bir meyvesi
Lakin bu meyveyi güzel şartlarda baka bilme imkan ve şartlarını yaratmak önceliğimiz olmalı
Gelecek garinti ise sorun yok, şayet gelecek belirsiz ise
Hem kendimizin hemde aşkımızın meyvesi olan çocuklarımızın dünyasını karartmak hiçte iyi olmasa gerek
Yazınızı cesur ve topluma örnek olarak saygın buluyor
Can dost sizi yürekten kutluyorum
Türkan Dinçer insanlığın saygın seçkin arif yüzü diyorum
Saygı ve şükranlarımı arz ediyorum
______Ali Cemal AĞIRMAN______
Çocuk dünyanın meyvası, evin neşesi...
soyumuzun devam etmesi...
eskiden analar niye çocuk istiyorum diye düşünmüyorlardı,
çünki onlar, ya vatana mehmetçik ya Fatih, yada Atatürk gibi lider olsun istiyorlardı....
şimdi ise anneler kendileri hayat yaşamaktan yani kariyer yapmaktan doğurmayı erteliyorlar, korkuyorlar...
zaman değişti, bizlerin büyüdüğü gibi bizler büyütemeyiz, çocuk aile sıcaklığından çok uzak büyüyor, ya kreşte yada bakıcıda...
değerlerimizi ilmeden...
annanneler veya babannelerede bırakılmıyor artık,
niye ? ne verecekki deniliyor...
oysa ben dedemden o kadar güzel şeyler öğrendimki..
annannemden aldığım cömertliği sevgiyi, komşuluğu... şimdi hangi yuva veriyor.
neyse sen ana bakma canım
ben konuştukca konuşurum :)))
yazını görünce dayanamadım.
tam puan
düşündüren sorgulayan yazı ve şiirleri severim
kutlarım
Cok güzeldi, cocugu dünyaya getirmeden düsünülmesi gerek, cocuga güzel bir gelecek yasatabilirmiyim ? sorusunu kendimize sormaliyiz. Cevap evetse hepimiz anne ve baba olmak isteriz.
Duyarli kaleme saygilar...
Evet...
Neden çocuk istiyoruz?
İlk olarak toplumun genel yargısı ki bu sarunlarla ben de karşılaştım.Tam,evlendikten 7 yıl sonra dünyaya geldi oğlum.Bitmek tükenmek bilmeyen gereksiz yargı ve sorulara maruz kaldım.Ama umursamadım ve nihayetinde bir erkek evladım var şimdi boyumca.Mutluyum...
Ama asıl neden kesinlikle zamana karşı daralan nüfus gerçeği.Artık insanlar hayat pahalılığından mı rahatına düşkünlüktenmi çocuk büyütmeyi külfet yada yük olarak görmeye başladı.Genç nüfus günden güne azalmakta maalesef.
Ben kendimi sorguladımda anne olmak istediğim için,her yaşımda elimden tutacak bir destek istediğim için,gözlerine bakınca dünyayı unuttuğum için ve kokladığımda gerçekten nefes aldığımı hissettiğim için hepsinden önemlisi genç bir beyin ve fikir yetiştirdiğim için çocuk sahibiyim.Ve gerekli koşullar olsaydı yine anne olabilirdim.
Saygılar
