BİR UMUT OL YÜZLERDE GÜLLER AÇSIN

• 25 Nisan 2007 Çarşamba 22:47:57

Yeryüzünde tüm canlılara baktığımda hep aynı şeyleri düşünürüm.Acaba hangi canlı ne kadar yaşar,ne zaman yaşamı son olur,yada yaşadığı o süreç yaşamına bir şeyler katmış mıdır,yada yaşadıklarından memnun mudur,değimlidir,yada yaşayacağı günleri yönlendirmek kendi elinde midir.Kısacası bütün bunları biz kaderimizin birer parçası olarak algılarız.Ben bazen kadere inanırım tabi ki ama bazen de herkesin kaderini kendisinin çizeceğine inanırım. Her şeyi yüzüstü bırakıp kader böyleymiş demek bana biraz ters geliyor.Tamam kul alın yazısını görecek ama en zor anda dahi o olumsuz kaderi olumlu hale dönüştürebilmekte bizim elimizdedir diye düşünüyorum. Nasıl mı yani en zor anda dahi bir yudum mutluluk bulabilmek bizim elimizdedir. Aksi halde tamam buda benim kaderimmiş demek bence bir güçsüzlüktür, zor anda dahi pes etmemek her zaman dimdik ve yarınlara umut dolu bakmak gerekir diye düşünüyorum.
Yarınlarımızın bize neler getireceğini, olumlu veya olumsuz,mutlu veya mutsuz,sağlıklı veya sağlıksız bunları tahmin etme şansımız var mı, elbette ki yok.O zaman ne olduk demeyelim ne olacağız diyelim ne dersiniz..
3 Aralık Engellilerimizin günü.Biz bu günde yılda bir gün dahi olsun onları hatırlayıp soruyor muyuz Bugün ilkbaharda açan çiçekleri,çiğdemleri koklarken doğada huzur buluyoruz.Sonrada bakıyoruz,sonbahar gelmiş sararıp dökülen yapraklar ayaklarımızın altında yok olmayı bekliyor.Artık o yaprakların sonu gelmiştir.Bir zamanlar tomurcuk olup açan çiçekler bakarız bir gün solar ve kurur..İnsan yaşamını da bunlara benzetirim ben.O zaman bir sonbahar yaprağı gibi solup yok olmadan neden hayatın güzelliklerinden mahrum olalım.Neden her dakikamızı mutlu ve pozitif geçirmeyelim.Bir sonraki günü tekrar yakalamak şansımız var mı yok.Neden çevremizi ve kendimizi mutluluktan mahrum edelim.
Engelli olmayanlara da diyorum ki mademki yaşanan günün tekrarı yok o zaman çevremize yararlı olup geriye güzellikler bırakarak sararıp solsak daha iyi olmazmı. Bu güzellikleri yaşarken de bizimde bir gün bu güzelliklerden birini kaybedebileceğimizi,bizimde bir gün engelli olabileceğimizi hiç düşünüyor muyuz.Bence bunu her zaman düşünmeliyiz Yarınlarımızın bize neler getireceğini tahmin etme şansımız var mı elbette ki yok. Peki o zaman birazda yarınlarımızı düşünerek yaşasak daha iyi olmaz mı.O zaman ne oldum demeyelim ne olacağız diyelim değilmi.
Ben her zaman şuna inanırım. Asla ve asla engelli kelimesini dahi kullanmak istemiyorum.Fiziksel engelli olan birisini ben kesinlikle engelli olarak görmüyorum. Asıl zihinsel engelli insan sayımız olağanüstü fazladır. Neden mi çünkü Fiziksel engelli insanın sadece belki vücudunun bir yerinde istemese de bir engel olmuş olabilir ama onda tertemiz bir yürek vardır.Yaşama azmi ve hırsı vardır,önüne çıkan engelleri irade ve kuvveti ile gayet doruk noktaya kadar aşabilir.Çok engelli olmayan kişilerden daha da fazla toplumda kendisini ıspatlayabilir. Yürekleri sevgi ve coşku doludur,yaşama bakış açıları pozitiftir.Kısacası ben fiziksel engelli kişileri asla engelli olarak görmüyorum.Bence asıl engelli olan kişiler kimlerdir? Tabiî ki zihinsel engelli olanlardır..
Toplumumuzda her türlü ortamda engelli olsun veya olmasın farklı nedenlerle bizden maddi ve manevi destek bekleyen,kendilerine el uzatmamızı isteyen kardeşlerimize kulak veriyor muyuz? duyarlı oluyor muyuz ? bize uzanan elleri,bize açılan kucaklara kucağımızı açıyormuyuız?Onlara maddi veya manevi destek oluyor muyuz ? Varlığımızla onların hep yanında olup onlara güven ve yaşama sevinci veriyor muyuz? Onların tek sığınacak limanı olabiliyor muyuz? Onların sevinçlerine ve üzüntülerine ortak olup onlarla her şeyi birlikte paylaşıyor muyuz? İşte eğer bu sorduklarımdan bir tanesine dahi hayır diyorsak işte üzgünüm ama zihinsel özürlü kişi odur bence.
O zaman bu günümüzün birde yarini vardır diye düşünmemiz gerekmez mi Herkes bu dünyada ne ekerse onu biçer. Yürekten yapılan hiçbir hizmeti Allah boş çevirmez. Herkes ne yaparsa ayağına dolaşır bence. Eğer biz canımız sağ oldukça kim olursa olsun ayırım yapmadan zor anda olan herkese kol kanat gerip canla başla karşılıksız ve özveriyle destek olursak onların yüreklerinde bir mum ışığı dahi yakabilirsek ne mutlu bize.O mum ışığı eminim ki bir güneşin ışıltısından daha çok aydınlatacaktır onların yüreğini.
Son olarak tekrar şunu vurgulamak istiyorum.Sizler asla ve asla engelli değilsiniz bunu böyle biliniz. Bence Asıl engelli olan kişiler bencil ve kendilerinden destek beklendiği halde duyarsız olup onlara arkasını dönen, hep kendisini sanki öyle kalacakmış gibi gören, ruhsuz, duygusuz, merhametsiz, kendisini beğenmiş olan ZİHİNSEL ENGELLİ kişilerdir. Asıl engelliler onlardır işte.
Her zaman hayat ve umut dolu olmanızı ,asla pes etmemenizi,hırslı,inatçı,azimli olmanızı,hayata hep pozitif bakmanızı,boş vakitlerinizde bütün gizli kalmış yeteneklerinizi geliştirip sergilemenizi,her zaman yaşama azmi ve sevinci içinde olmanızı, çevrenizde olan bütün varlıklara, güzelliklere büyük bir aşk ve sevda ile bakmanızı,her zaman dimdik olup, yaşadığımız bu dünyadaki merdivenin basamaklarını gayet kendinden emin ve güvenle çıkmanızı temenni ediyorum. Benim her zamanki sloganım şudur.Unutmayalım ki her kara bulutların ardında saklanan güneş bir bakarsınız ansızın gizlendiği yerden çıkarak o sımsıcak ışıltısı ile yağmur bulutlarının arasından bize el sallar ve sıcaklığı ile içimizi ısıtır.Yani hayat hep tesadüflerle doludur.Bir bakarsınız hiç ummadığınız bir anda rüyanızda dahi görüp de inanamadığınız mutluluğu yıllar sonrada olsa az yada çok tadabilirsiniz.
Her şeye rağmen hayat çok güzel, her soluk aldıkça yaşamın bize verdiği bütün güzellikleri sindire sindire yaşayalım. Sevgiyi bir bardak suya benzetip onu yudum yudum içelim. Öyleki o bardaktaki su hiç bitmesin.Canlı veya cansız olan her şeyi sevelim,Sevgi yumağımızla herkesi saralım.Öyle ki o yumak hiç çözülmesin.Yüreğimizde her zaman yaşama heyecanı olsun.Bu heyecanı hem biz duyalım,hem de çevremize hissettirelim . Bütün bu dileklerimle herkese yüreğimin bütün derinliklerinden kucak dolusu sevgi ve sonsuz saygılarımla
…