ATA'MIZA BORCUMUZ

• 30 Ağustos 2022 Salı 23:59:25

Çevre baskısının fazlası ile hissedildiği bir ailede büyüdüm! "Büyüdüm" diyorum, çünkü sadece büyüdüm.
O dönemde ailemde kız çocuklarını okutmak ayıptı! Günahtı! Okuyup da ne yapacaktı? Ana ve babasını doğrudan cehenneme götürmekten başka ne yapabilirdi ki?

Böyle düşünen bir ailede doğmuştum. Kimliğim kişiliğim yoktu. Doğru dürüst konuşmayı bilmeden yaşım büyütülüp ilkokula gönderildim. Neden mi? "On yaşından sonra ortada görünmesin evde otursun. Büluğ çağına gelince de nikâhı basan alır götürür eğitir."diye düşünüyorlardı.

Abim okula gidiyor diye, evde ders yaptığı günlerde ben de birşeyler çizerdim bilip bilmeden. O muydu neden bilmiyorum. Çok erkendi benim için.
Okula gittiğim ilk günlerde çok korkardım. Çünkü okul nedir, ne yapılır bilmiyordum. Aval aval bakınırdım. Sınıflar çok kalabalıktı. Müdür sınıfımıza elinde sopayla gelse, ben, ya altıma ıslatır ya da düşer bayılırdım. Çantam olmadı hiç. Abimin vardı ya ! Yeterdi! Benim elime bir defter, bir de kalem vermişlerdi bu da bana yeterdi !

Ne dergi param ödenirdi,ne de doğru dürüst kitap alınırdı.

Zorunlu olmasa idi ilkokul eğitimi , eminim ki beni ilkokula da göndermezlerdi o dönem. Zaten annemin de okuma yazması yoktu ki! Evde bana kim nasıl yardım edecekti?

Sırama büzülüp sessizce otururdum. "Öğretmen bana soru sormasın "diye dua ederdim. Çünkü çalışamıyor , verilen ödevleri yapamıyordum. Evde annemin başında mini mini bir sürü çocuk ,ev işleri ve farklı dertler...
Annem ağladıkça benim yüreğim yanardı. Ona nasıl yardım edebilirim diye evin içinde dört dönerdim.
İlkokul hayatım bu şekilde oldukça vasat geçti ve buna rağmen bitirme sınavlarında başarılı oldum.

Ne zaman ki babamın gönlü oldu ve beni 6 yıllık bir eğitim veren kız meslek lisesine yazdırdı, işte o andan itibaren hayatım değişti.
Beynim bomboş, kültürüm alt düzeyde bir çocuk olarak oraya adım attım.

Orası benim için bir kolej eğitimi oldu. Her bir öğretmenim o kadar güçlü donanıma sahipti ki hayranlıkla onları dinliyor ve izliyordum. Kültür dersleri başlıbaşına yoğun geçerken, müzik,beden eğitimi ve resim gibi derslerimiz bile dolu dolu, aktif geçiyordu.
Vatan sevgisi ve Mustafa Kemal Atatürk’ü orada anlattılar,orada gönlüme kaydettim.
Yok olmakta olan bir ülkeyi nasıl kurtardığını ve milli mücadeleyi orada öğrendim.
Kadın erkek eşitliğini ve diğer güzellikleri bize sağlayan Atatürk ’ü öğrendikçe minnetim kat be kat arttı.

Ben oraya boş bir çuval olarak girmiş ancak, mezun olurken epey farklılaşmıştım.

Bu ülkenin kurtarılmasında nasıl ki Nene Hatun’lar,Şerife Bacılar,Halide onbaşılar büyük rol oynadıysa, ben de bir öğretmen olarak ülkemin çocuklarına destek olmalı ve geleceğe güzel nesiller yetiştirmeli, onlara Milli Mücadeleyi ve Ata’mı anlatabilmeliydim.

Ne kadar zor şartlarda olursa olsun, üniversite eğitimimi tamamladım ve öğretmen oldum.
Öğrencilerimin öncelikle kendilerini tanımalarını ve geleceğe güvenle bakmalarını sağlamaya çalıştım.
Bunun için hep çalışmaları gerekiyorsa sonuna kadar canla başla çalışmaları gerektiğini anlattım.

Bu vatanı kurtaran bizlere emanet eden Ata’mıza en büyük borcumuz buydu.
Çalışmak, sürekli çalışmak, ileri hep ileri yürümekti.

Benim o yaşlarda bulup okuyamadığım kitapları, şimdi torunum bir kitap kurdu olarak gözlemliyor ve onlarla büyüyor. Kız çocuklarına eğitim hakkını tanıyarak ülkemizi çağdaş medeniyet seviyesine çıkaran Ata’mıza ne yapsak hakkını ödeyemeyiz.

Ben bir Türk evlâdı olarak sonuna kadar çalışmaya ve vatanıma faydalı olmaya çalışacağım. Bu vatan çalıp çırpmayla değil, el ele vererek çalışmayla, üretmeye ayakta duracak ve ileriye gidecektir.

Yarınlarımıza güzellik katan,bize bu güzel günleri ve güzel vatanı bırakan Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını minnetle ve rahmetle anıyorum.
Hep birlikte nice güzel yarınlara!

KARDELEN(Ayrıkotu)
31.08.2022
Tülay Sarıcabağlı Şimşek
Dinar/Afyonkarahisar