Yazdıkların Yine Sesin Kokuyor

• 10 Ekim 2020 Cumartesi 09:34:30

"Yazdıkların yine sesin kokuyor" dediğinde ,gözlerinde hiçbir ifade bulamamış olmak bende şaşkınlıkla karışık bir tedirginlik,belirsiz bir korku ve anlamsız bir boşluk yaratmıştı.
Ben yol şarkılarını severdim. Şarkılı yolları.
Korktuğumda parke taşlarını sayardım. At gibi atlar,fil gibi kayardım,kolay olurdu rüzgâr gibi geçip gitmek,satranç tahtasına benzettiğim yollar üzerinden...Işıklı güneş saflığının sonsuzca yansa,dönse,vursa yıpratamayacağı yorgun yılların üzerinden böyle geçerdim, geçmiştim, geçecektim. Ruhuma fazla geldiğinden geceler ve yalnızlığın sesi,ben durulmuş su gibi berrak ! Oturdum,seni bekledim. !
Bileklerimde sakladığım ölüm;aydınlık su damlaları gibi akıyor hayat içre...Hayat içinde kanıyor yaram.Kanatmaya korktuğum anda örselediğim kırık güvercin kanadım ! Ah ! Ah’ım ! ...Denizin ıssızlığında yatan ölü ceylan gözlerine bakarken bulduğum kendimdi derdim.
Gözlerim açık ve göğe bakıyor.Gök,gözlerime...!Ürkekliğinde bir ormanın ;hüzünlü O kadın kadar ıssızlığa yaslanan bir bulut asılı duruyor.Nefesimiz asılı duruyor havada.Ormanın loşluğunda;çam ağaçlarının pırıltısında,kar taneleri. Su damlalarına dönüşmeden tam önce;perilerin alnında taçlanan ezgide;billûr bir ırmak gibi neşelenen yitik bir ırmağın solgunluğunda yıkanıyorlar.Kar taneleri önce suya,sonra sonsuzluğa dönüşüyor.Ve su daha da bulanıklaşırken,akşam vedalaşmışken günbatımının yüzüyle,çoban hesaplaşır geçmişiyle...Uzaktan kahvedeki köylülerin hiç eskimeyen ,neredeyse hep aynı kalan kahkahaları gelir.Bir an,zaman düşer salıncağından vakitsizliğin !
İşte böyle bir zamanda tanımıştım seni.O yüzden seni bulur bulmaz kaybetmek hiç de zor gelmemişti.Kar tanelerine benziyordun.Önce suya dönüşecektin.Sonra su bulanıklaşacaktı.Beni şaşırtmadın...Hem de hiç... Şimdi dağlardaki aksimle konuşuyorum sen gittiğinden beri...En azından O beni anlıyor,sen gittin gideli...
2015 -10 Ekim 2020