Aylardır görüşüyorlardı, kız istiyordu ki sevdiği desin gel gidelim bize. Eğer anne babası evde ise bunu söylesin, eğer evde yoklarsa söylemesin. Denemek istiyordu, sınavı sevdiğin geçerek gülmek istiyordu. Bu her genç kızın hayali diyerek, gerçekleşmesi için dua ediyor ve bekliyordu. Genç delikanlı sevdiği yanında iken saatler çabuk geçiyor, gün kendisine yetmiyor, sevdiğini koklarken sarılırken akşam oluyordu. Sevdiğin gözlerine bakarken, söylemek isterken söyleyemediği kuşkularını sanki hissediyordu. Sevdiğine

-Sevdiceğim sende bir çözemediğim kuşkulu bakışın var, soracağın bir şey varsa sorabilirsin hayatım.

-Yok, hayatım, beni anne babanla ne zaman tanıştıracaksın?

Delikanlı tanıştırmak deyince, derin düşüncelere daldı. İnsan hayatta olanlarla tanışır muhabbet eder kucaklaşır, hayatta olmayanlarla nasıl tanıştırır ki?

Delikanlı

-Haydi, kalk gidelim seni tanıştırayım.

Genç kız içinden” işte şimdi asıl niyeti ortaya çıkacak, eğer anne babası evde ise beni sevdiğinden emin, eğer anne babası evde yoksa benden faydalanmak istiyor, evlenmeden olmaz desem de sevdiğinden tam emin değilim durumu ortaya çıkacak”

Beraberce yürüdüler az ilerde yeşilliklerin bol olduğu, gelen gidenin az olduğu mezarlığa doğru yöneldiler. Genç kız anladı, sevdiğinin gözlerinde iki damla yaş akarken, pişman oldu “zandan” dolayı, zannettiği uygunsuz durum için, sarıldı kollarına sıkı sıkı mezarlığın sessizlik esen yolunda. Bazen hisseder sanırız gerginliğinden gerilir kuşkuya düşeriz, bazen de taşkınlık içinde yakıcı bakışlarla karşımızdakini kırma derecesinde üzer kırabiliriz.

Mehmet Aluç