Hiç kıvırıp bükmeye ve lafı dolandırmaya gerek yok. Dün bir paylaşım yaptınız ben de fikrimi yazdım. Hem de hassas olduğum bir konuda.. Neden mi ? Benim 4 doktor yeğenim var. Birisi geçtiğimiz yıl mezun oldu. Türkiye 3. sü... Bir yeğenim okul 1. si olarak mezun oldu. Şimdi ölümle savaşıyorlar. Hastalık ya da virüs değil, bizzat ölümün kendisiyle ! Uyku yok, dinlenme yok, eve gitmek yok, diğer ikisi evli, çoluk çocuğunu görmek yok !

Ben o çocukların hangi şartlarda okuduğunu iyi biliyorum. Aileleri onları okutmak için boğazlarından, üstlerinden başlarından kıstılar. Ve ben iyi hatırlıyorum, üniversite yıllarında aynı yurtta kaldığımız tıp öğrencilerine acırdık. Biz akşamları voleybol, futbol oynarken, bağlama gitar çalıp eğlenirken ve yatma saati geldiğinde yatarken onların çalışma odalarının ışığı hiç sönmezdi.

Ve şu an ben Marmara Eğitim Ve Araştırma Hastanesinin tam karşısında bir sitede oturuyorum. Dolayısıyla oturduğum sitede en az 70 dairede sağlık hizmeti veren insan ikamet ediyor. Zaman zaman o "zavallılarla" otopark ya da asansörde karşılaşıyorum. Yemin ediyorum onları gördüğümde içim parçalanıyor. Solgun bakışlarla, dokunsan yere yığılacak bir bedenle evlerine en fazla bir duş almak ve çamaşır değiştirmek için gelebiliyorlar. Şerefsizim onlardan utanıyorum. Keşke elimden bir şey gelse. Site yönetimi asansöre çok güzel bir yazı yapıştırmış. Keşke onu paylaşabilsem. Okurken gözlerim doldu. Minnet ve teşekkürlerini ifade eden bu yazıyı akıl eden site yönetimini yürekten kutluyorum.

Gelelim kıymetli imamlarımıza !
Malum kriz yüzünden milyonlarca insan işsiz kalırken, ücretsiz izne ayrılırken evde yan gelip yatan ve buna rağmen maaşını eksiksiz alan, bundan zerre kadar rahatsızlık duymayan, evde çoluk çocuğuyla kebap yapan, gidip de bir işe yarayım demeyen imam hatip mezunu bir imamı bir doktorla kıyaslamak, aynı cümlede zikretmek ayıp da değil, ayıp ötesi bir şey... Bu doktorlara da insanlığa da hakarettir.

Bazılarının aklına ve gözüne hoş gelecek bir paylaşımla doktorları imamlarla aynı kategoriye sokmanın ne dinle, ne imanla ne de vicdanla izahı yoktur. Ya Hu insan biraz Allah'tan korkar !

Hadi bunu geçtik.
Yazdığınız o şiirimsi şeyde şahsımı hedef alan hakaretleri nereye koyalım ?
Cevap versem, elimin ayarı yok !

Onu da geçtik, tutup bu yazıyı paylaşmanın alemi ne ?

Ne istiyorsunuz ?

Okumuş bir cahil olduğunuzu yüzünüze mi vurayım ?
Sizin seviyeniz mi ineyim ?

Bir bilim insanıyla kıytırık bir imamı aynı kefeye koymanın ayıbıyla sizi başbaşa mı bırakayım ?

Sonra duymak istediğinizi duymadığınız için, şak şak yapmadığım için olayı din iman boyutuna taşıyıp dinden nemalanma derdine düşmenizi görmezden gelmediğim için tırışka şiirinizle yetinmeyip bir de bu yazıyla beni inançsız ilan ediyorsunuz.

Siz inançlı filan değilsiniz. Siz dinden semiren zavallılardan sadece birisiniz. O yüzden acımak istiyorsanız kendinizden başlayın...

Bir de öğretmen olacaksınız.

Ayıp be kardeşim.

Neyse... Ben bu noktada "mola" veriyorum.

Bakın işinize !

Sizi anlayabiliyorum. İnancını muhafaza etmeye ve kabullendirmeye çalışma arzusu her insanda içgüdüsel olarak vardır. Zira inanç hayatın anlaşılmazlığı, bilinmezliği ve belirsizliği karşısında; insan zihninin kendi kendini korumaya alma, soru işaretlerini minimize etme mekanizmasıdır. Bu tespiti sadece dini inançla da sınırlamamak gerek. Siyasi, felsefi, ideolojik inançlar ile kişinin kendine, hayata, insana ve dünyaya dair bütün inançları bu kapsamdadır. İnanmak demek, rahatlamak demektir. Allah'ın var olmadığına inanan kişi, bir yaratıcının varlığı ve yokluğu konusunda yaşadığı zihinsel çatışmayı, var olmadığına inanarak sonlandırmış ve rahatlamış olan kişidir. Artık soru cevabını bulmuş ve inançsızlık inanç haline gelmiştir. Anlaşılmazlık, belirsizlik ve bilinmezlik karşısında yaşadığı bocalama ve içsel çatışma esnasında çektiği acı, insanı en nihayetinde inanmaya mecbur kılar, kılacaktır.

Zihinsel olarak bir düşünceyi tekrarlar neticesinde inanca dönüştüren ya da geleneksel olarak ailesinden aldığı inancı devam ettiren kişi, kendiliğini korumak ve varlık nedenini temellendirmek adına, bir koruma ve kabullendirme mekanizması geliştirir. Öncelikle sahip olunan inancı, başka inançların tehditlerine karşı koruma çabası içerisine girer. Bunu başardığını hissettiği anda zorla kabullendirme evresi başlar. Her iki evreye de sığ düşünceler eşlik eder. Lokal örnekler üzerinden karşılaştırmalar yapılır; her inanç sahibi kendi inancının, ya da görüşünün diyelim burda, tutarlılığını ve gerçekliğini örnekler üzerinden temellendirmeye ve delillendirmeye çalışır. Bir önceki yazınızda ifade etmiş olduğunuz imam-doktor kıyaslaması, bir dini ve siyasi inancın delillendirilmesi çabasıdır.

Fakat inanç öyle birşeydir ki, kıyaslamayı gördüğü anda, farklı inananlar üzerinde iticilik oluşturmaya başlar. Başka inançlar ve başka türlü inananlarla kendi inancını kıyaslayarak temellendirme ve delillendirme yoluna gitmek, delillendirmeye çalışanın inancına zarar verir. Zira bir taraf delillendirmeye çalıştıkça karşı taraf da aynı ihtiyacı hissedecektir. Birilerinin sosyal medya üzerinden, imamları kötülemek maksatlı paylaştığı yazıya, sizin bu site üzerinden vermiş olduğunuz cevap ve neticede gördüğünüz tepki buna örnek gösterilebilir. Sosyal medyada gördüğünüz paylaşım sizi, sizin yazınız başkalarını tetiklemiş diyebilirim.

Birçok inanmayanın inanmıyor oluşunda, en az bir inananın parmağı vardır. Fikri ve ruhi mânâda buz dağının derinliğine doğru mesafe kat etmeksizin, görünen kısmı ile "iman" ettiğini zannetmekte farklılık ve üstünlük arayan her insan; inanmayanın inançsızlığını pekiştirmekten öte pek birşey yapmamış olur. Bugün samimi bir iman sahibi olunabilir, eyvallah. Fakat yarın, imanını kaybetmeyeceğinin garantisini kim verebilir? Tersten bakalım. Bugünün inançsızı, yarının inananı olacak olsa bu; bir kesim inanan onu yargılayıp yolundan döndürmeye çalışmasıyla mı mümkün olur yoksa başka bir kesim inananca, olduğu gibi kabul edilmesi neticesinde mi Allah hidayet nasip eder?

İnançsızlık alanı da inanç alanı gibi yargılama, dayatma ve ötekileştirme kaldırmaz. İnanç inançtır, inançsızlık da inançsızlık... Zira her ikisinde de ölçülebilirlik ve somut verilerle ispatlanabilirlik yoktur. Bu açıdan bakınca anlaşılır ki yeryüzündeki her insan, sadece bir kişinin inancını ya da inançsızlığını eleştirebilir: Kendisinin. Bir ülkede inanan insan sayısının çokluğuna rağmen inanmayanların sayısında artış yaşanıyorsa, O ülke inananlarının kendi imanları konusunda tereddüde düşmelerinde fayda vardır.

Yeryüzünde hiçbir soyut kavram, somut olarak ayrıştırılabilir ve yüzde yüze genellenebilir değildir. İman içinde inançsızlığı büyütebileceği gibi, inançsızlık da büyük bir imanın doğumuna annelik edebilir. Buradan bakıldığında inançsızlığın aslında acınacak bir tarafının olmadığı görülecektir.

Saygılarımla.