Son Fotoğraf Karesi

• 31 Mart 2020 Salı 11:50:17

Son Fotoğraf Karesi
Şerif Bey,ani bir sesle yatağında irkildi.Gözünü açıyorken vitrinde duran fotoğraf karesine gözü ilişti.Tam o esnada tekrar uyumak ve
o çok değerli karedeki ailesini rüyasında görmek istedi.

Ama hayır,uyuyamıyordu ve gözünden birkaç damla yaş süzülüvermişti.Aklına o karedeki ailesi aklına geldi;eşi,kızı,torunu ve damadı

Çünkü o kare onun için asla içinden çıkmayacak derin bir iz ve acı taşıyordu.Adeta acısının resme dökülmüş hali.Tekrardan uykuya dalarak
o fotoğrafı çekindikleri günü birebir rüyada görüyordu.

Ilık bir ilkbahar sabahı,köydeki evine kızı ve ailesini bekliyordu,yolda olmuş olacaklardı.Ah o torunu Zühre yokmu onu çok özlemişti,
onu bahçede oynatacak ve bağdaki dut ağacından minik ağzına siyah dutlarını yedirecekti.

Nihayet gelmişlerdi,Şerif Bey torununu kaptığı gibi doğru dut ağacına götürmüştü.Minik Zühre o küçük ağzıyla:
-Dede biliyo muşun annem bana çocukluk anılarını annattı hatta bana küçükken seninle buyda çekindiği resmi gösteydi.

Şerif Bey duygulanmıştı,30 yıl önce kızına dut yediriyordu şimdi kızının kızına.İçinden geçirdi
’’Zaman ne kadar vurdumduymaz ve hızlı.’’tam o esnada düşünürken Zühre’nin dut yiyişini gördü,yemiyor adeta yüzünü boyuyordu
o pembecik yanakları şuan dut lekesinden mora dönmüştü...

Artık onlar için gitme vaktiydi,bu seferki ayrılık daha hüzünlüydü sanki,çünkü eşi Müzeyyen Hanım’da doktor muuayeneleri için İstanbul’a kızıyla
gitmesi gerekiyordu ne zaman döneceği pek belli değildi.Veda ediyorlardı el sallayarak Şerif Bey’e sanki bu topraklara,dağlara,memlekete veda edip
el sallıyorlardı.Şerif Bey’in içinde farklı bir ayrılık elemi vardı.

Kapısı çalıyordu,radyosunu kapatarak açmak için kalktı
-Şerif Fazlı siz misiniz?
-Buyrun benim memur bey?
-Şerif bey,aileniz ilçe çıkışında ki virajda kaza yaparak hayatlarını kaybettiler.Başınız sağolsun.

O esnada azgın yağmur bulutlarının arasından bir şimşek çakarak,dut ağacına düşüp,dallarını ve yapraklarını yakıyordu...