Ne Özgürüz Ne de Geleceği Yaşayabiliyoruz

• 25 Mart 2020 Çarşamba 15:49:09

Her şeyin üzerinden çok da zaman geçmedi. Daha dün gibi gözümün önünde yaşanılan her şey....

Daha çocuktuk. Yürümeyi bırakıp koşmaya başladığımız o günlerde içimiz kıpır kıpırdı. Birlikte yel değirmenleriyle savaşırken birlikte bir gelecek tahayyül ediyorduk. Baharın yeli kapımızı çalarken seninle doğanın bam telinde raks ediyorduk. Gün geceye kavuştuğunda tan vaktine kadar yüreğimizde büyüttüğümüz güzel günleri birbirimize doyasıya anlatıyorduk. Sen en temiz duygularla büyüttüğün güzel masalları anlatıyordun ben ise geleceğe dair hayallerimizi bir öyküye dönüştürüyordum.

Kış gecelerinde karanlık hükümdarlığını ilan ettiğinde sırt sırta veriyorduk. Gecemize bazen tekir bazen yumoş eşlik ediyordu. Kedi tırnağıyla hayata tutunduğumuz o günlerde birbirimize de tutkuyla bağlanıyorduk. Tutkuyla birbirimize bağlandığımız o günlerde en güzeli bizim oluyordu anlayamadığımız bir şekilde.

Sen de bende seksenlerin başında doğmuştuk. Ellerimiz ve ayaklarımız minik minikti o nedenle de seksenler abilerimizin ve ablalarımızın nefesleriydi. O yıllara dair ne varsa biz seninle bir adım geriden takip ettik yaşayanları ve yaşanılanları küçük adımlarımızla. Bir kenardan seyrettik top oynayan abilerimizi, güğümle su taşıyan ablalarımızı. Abiler ve ablalar bir kenarda birbirlerine işmar ederken sessizce onları izleyip sıranın bize gelmesini bekliyorduk.

Sonra doksanlar oldu. Seksenler tamamlandı büyükler bir kenara çekildi. Tam da hayal ettiğimiz gibi doksanlar bizim neslindi. Çocukluğumuzu birlikte tamamlarken seninle, yeni yeni duygular yüreğimizi peyliyordu. Kış güneşi sokaklarımızda doğarken biz seninle baharın coşkusunu yaşıyorduk. Adı konulmamış sokaklarda biz geleceği arıyorduk. Geleceğimizi ararken senle bazen şubat soğuğu’na yeniliyorduk bazen de temmuz sıcağında buz kesiliyorduk. Ama vazgeçmiyorduk hiçbir şeyden.

Şarkılar şiirlerde iki binli yıllara doğru yürürken ümidin meyvesini ekiyorduk bilemediğimiz topraklara. İkimizde maviyi ve yeşili seviyorduk. Ben mavide özgürlüğü ararken sen mavinin değişik tonlarında prangaları yıkıyordun. Yeşil senin için de benim için de gelecekti. Bir de ikimizin kırmızı rengi vardı. İkimizde kırmızının dünyasına girerken aşkı ve sevdaya tutuluyorduk.

Yaşamayı seviyorduk doksanların doruğunda. Herkes yaşamayı seviyordu. Birlikte yaşamayı seviyordu. Tutkuyla bağlanırken hayata yaşamak sadece yaşamak değildi. Başkası için de yaşamak vardı. Yoklukta başkasının hayallerini gerçekleştirirken nedensizce tebessümün belirmesi yaşamın bir parçasıydı.

O yıllar.... Geçen yıllar. Hayatı doyasıya yaşadığımız yıllar. Çatlamış dudaklara göklerden rahmet taneleri inerken hiçbirimizin belleğinde şan şöhret yoktu. Şanımız şöhretimiz olmadığı gibi öyle doyasıya da paralarımız yoktu ancak doyumsuzca dostluğumuz, kardeşliğimiz ve sevgimiz vardı.

Sonra hayalini kurduğumuz milenyuma kavuştuk hep birlikte. Yavaş yavaş değişiyordu bizim kuşak. Değişen kuşakla birlikte biz de değişiyorduk. Kılığımız kıyafetimizle birlikte fiyakamız değişiyordu. Evimiz değişiyordu. Mahallemiz değişiyordu. Sen bir gökdelene gidiyordun. Ben başka bir yerde başka bir gökdelene gidiyordum.

Yokluktan varlığa dönüşen hikayemizde aslında yitirdiklerimiz büyüyordu. Öyle büyüyordu ki hesaba kitaba sığmayacak büyüklükteydi. Say say bitmez. En önemlisi masumiyetimiz yenik düştü bugünlerimize. Sonra çocukluğumuz ve çocuksu düşlerimiz..... Sen masallarını yitirirdin ben de öyküye dönüşmemiş geleceğimizi. Ne yeşilin koruyabildik ne de maviyi temiz bırakabildik. Şimdi ne özgürüz ne de geleceği yaşayabiliyoruz.