KORONOLU GÜNLER ve DEPREMLİ YILLAR

• 23 Mart 2020 Pazartesi 22:56:43

Sokağa çıkma yasağını kendi kendimize koymamız gereken bu günlerde okulların ara tatilinin erkene çekilmesi ve uzaktan inter aktif eğitimin başlaması sebebiyle sokaklar ve caddelerde boşluklar insan sirkülasyonunun azaldığı belirgin. Bilgisayarımda yaşadığım teknik bir sorun nedeniyle teknik servise gitmem gerekirdi.Evden çıktım durağa yürüdüm .Gelen otobüs boş sayılabilecek kadar içinde çok az sayıda yolcu vardı.
Daha önceki günlerde tıklım tıklım olan otobüste beğendiğim koltuğa geçip oturdum.Beğendiğim diyorum çünkü koltuk seçme şansına sahiptim . Koltuğuma yayılarak otururken otobüsün balık istifi gibi dolu olan durumlarıyla bugünü kıyasladım. Yolculara baktım yaşları genç olan dört,beş kişi koruma amaçlı maske takmışlardı. Altı tane durak geçmemize rağmen binenlerin sayısı iki elin parmaklarını geçmedi.Düzce’de Belediye Binasına yakın bir durakta inip teknik servise doğru yürüdüm çoğu dükkanlar ve iş yerleri kapalıydı açık olanlarda ise ya iş yeri sahipleri yada çalışanlar vardı.
Eskilerin deyimiyle Esnaf sinek avlıyordu.
teknik servise uğradım tanışık olduğumuz için biraz güncel durum hakkında konuştuk. birbirimize uzak mesafede olmamıza dikkat ettik.İşim bitince ücretini ödemek için :Hocam kredi kartından çekelim hatta temassız olanı varsa ondan alalım dedi.Bilinçli bir davranıştı.Herkes böyle yaparsa kağıt paralarda da oluyor bu ’CORONA VİRÜS’’ laneti .Ödememi yapıp ayrıldım; Düzce merkeze indiğimde rutin olarak uğradığım dostlarımı ziyaret etmek istedim .Istanbul Caddesini ve Spor Sokağı çevreyi gözlemleyerek adımladım. Burada da durum aynıydı çoğu iş yeri kapalıydı.Cihat Bey’in iş yerine doğru yöneldim .Maalesef iş yeri kapalıydı ve kapısına da EVDE KAL uyarı yazısını yazıp asmış.Bu da Toplumsal sorumluluk diye dedim kendi kendime.
Hastane yönüne doğru yürüdüm. İnsanlar bir birleriyle mesafeli duruyor. Yirmi bir yıl önce Düzce olarak iki büyük depremi üç ay aralıkla yaşamıştık. O zamanın koşulları insanları birbirine yaklaşmaya ,yakınlaşmaya itmişti dayanışmamız öyleydi sarılarak,kucaklaşarak ve dokunarak birbirimizin acı ve sıkıntılarını paylaşıp azaltıyor umudu çoğaltıyorduk .Şimdi ise tam tersine dayanışmamızı birbirimize uzak durarak; evlerimizde kalarak gösterelim ki acılarımız olmasın umudumuz çoğalsın EVDE KAL, EVİNDEKİLERİNLE DAHİ MESAFELİ KAL. KENAN ÖZTÜRK 23/MART 2020