İnsan Sevdikleri İle Öldükten Sonrada Aynı Kaderi Paylaşacakmış

• 11 Aralık 2019 Çarşamba 15:34:45

Acı nedir bilir misiniz? Acı, dünyaya bağlanıp da, ona olan aşkımızı kabul etmediğini anladığımızda vurduğu şiddetli tokattır. Ne kadar tokat atsa dünyalık, tokadın acısı geçtikten sonra yine aynı sevdasıyla devam eder, acıları da... Mutluluk bu yüzden, yaşadığımız dünyada bulunan bir şey değildir. Mutluyuz dediğimiz kısa şeylerin ardından acı dolu bedeller, büyük acılar çekeriz. Eğer mutlu olmak istiyorsanız bunu dünya normlarında aramayın. Dünyadan mümkün mertebe korkunç bir şey görmüşcesine uzaklaşın. Dünyadan israf etmeden yaşayacak kadar, ihtiyacınız kadar istifade edin. Böylece yükünüz hafifler, zayıf fakat güçlü bir bedenle, sağlıklı ve az acıyla sanki havada uçar gibi gezer ve hayat sizin için güzelleşir, eğer yaşam kaynağınız da İslam ise... Bu dünya da tek mutluluk ihlasla ve ağlayarak Allah’a en yakın olduğumuz andır, şüphesiz.

“İnsan sevdiğiyle haşr olur-öldükten sonra dirilir!” der, Peygamber efendimiz. O sevdiğimiz cehennemlikse cehenneme, cennetlikse cennete beraber gireceğiz anlamına gelir bu. Sevdiğimiz her kim ise, ondan kopamayacak kadar sahiplenmemeliyiz. Bize alışkanlık olarak dönen, yaşadığımız şeyleri, yaşattıkça kopamaz oluruz. Eğer ilk anda canımız yanmışsa, bu yangını söndürdükten sonra onun izlerini en kısa zamanda yok edecek başka bir yaşayışa dönmeliyiz. Elbette bu dönüş de mükemmel olmayabilir, yeni acıları bize tattırabilir. Ancak, bu acılar gelecek diye yaşamdan uzaklaşacak, toplum içine çıkmayacağız anlamına da gelmemelidir. Biz ne kadar titizlik gösterirsek ve üzerinde titrersek, o acı kaçınılmaz olur ve bizi de esir eder. Bizi doğru yola, doğru hedefe sürükleyenlerin peşinden gitmeliyiz. Giderken de tedbiri elden bırakmadan… Sonuçta, bu kişileri sevmemiz, öbür dünyamızı da etkileyecek… Sonsuz acıları beraberinde yaşayabileceğiz. “Bana arkadaşını göster, senin kim olduğunu söyleyeyim!” atasözü boşuna denmemiştir.

Acı, tövbe ettikçe, bize rahmet olacak, yaratıcıya bir adım daha yaklaşmış olacağız. Acı, kişinin egosunu, kibrini, hasedini ve kıskançlığını bir anda yok eden… Çareye odaklanmamıza sebep olan zamanlardır. Anlarız ki, acıya tek çare Rabbimizdir. Ona kul oluruz birden bire… Çaresizliğe kapılan, din düşmanı bir hanım öğretmen, arkadaşının kanser olduğunu öğrenince, bir meslektaşına bana Kur’an öğretir misin diyebilmiştir. Bu acı, kişiyi Allah’ı tanımaya yönlendirmiştir. Arkadaşının öleceği varsayımı, onu sarsmıştır. Acı, işte böylesi rahmettir. Acıdan şikâyet etmek yerine, onun rahmetinden en güzel şekilde faydalanmak gerekiyor. Arabesk düşüncelerden, feleğe veryansınlardan, Allah’a isyana dönüşen birçok şükürsüzlükten uzak durmamız gerekiyor. Sonuçta, o acı var olacak ve geçse bile günahımızın sonuçları bizi geleceğe sürüklerken, gelecek başka acıda daha dayanılmaz isyan ile çok yanlış yollara ve sıkıntılara sürükleyecektir de…

Acıyı yaşayan Allah’a dönmedikçe, çare bulamayacak ve Allah’ın rahmetinden uzak kalacaktır. Hani derler ya, bir şeyi istersiniz, o işi yapacak dünya kadar kişi bulursunuz ama Allah dilemedikçe işiniz olmaz. Bir şeyi de size layık görmeyen dünya kadar insan bir aya gelip elinden geleni yapsa, Allah dilemedikçe kimse kısmetinize engel de olamaz.

Acı çekmesek bile acıyı çekenleri görmek için hastanelere, mezarlıklara gitmek gerekiyor. Onların bu hallerini görüp, kaldıramayacağımız hallerle baş başa kalacak heveslere kapılmadan, zararın en azıyla karşılaşarak, günaha giden yolların önünü keserek hayatımızı şükürlerle geçirebiliriz. Her yerde bizim ders almamız gereken görüntüler ve paylaşımlar mevcutken, bunlardan ders almadan devekuşu gibi gezmenin de bir anlamı yok, değil mi?

Acı rahmettir, sabredene ne mutlu… Acısı olanla dertleşene ne mutlu… Acıya sabrı tavsiye edebilene ne mutlu… İyi günde herkes yanımızda olur, kötü günümüzde yanımızda kalan dostumuz varsa ne mutlu… Derdimizle dertlenene ne mutlu… Sevgidir bunun adı ve ilahidir. İlahi yolu tutana dost olmak ve öbür dünyada onunla haşr olmak ne güzel, değil mi?

Hayırla kalın… Allah’a emanet olun inşallah…

Saffet Kuramaz