KAYIP ROYA!........(1)

• 12 Eylül 2019 Perşembe 22:18:31

Bu şehre adım attığımdan beri kendi yaşamımla ilgili hiçbir belirtiye rastlanmıyordu.

Sadece evlerin dışarıya dili tutulmuş gibi kaskatı bir yükseliş vardı. Tam adımlarım gelişime o gidişi hatırlatırken

içeriden ve dışarıya doğru süzülen çığırtıl bir müzik sesi duydum. Şaşırmak yerine duyduklarım beynimle takasa

gelmiş iç sesim de olabilirdi. Kendimle inatlaşmayı bırakıp iç sesimin penceresini aralarken, derin bir nefes almayı

ihmal etmedim. Ben bir kahramanım konu geneldi. Fakat Her ikimizin ayakta olduğu ve hiç yıkılmadığını yıllar sonra

görebilmekti asıl amacım.

Hayalbaz bir çocuk gibi parmak uçlarımı kapı zillerinin üzerindeki isimlere göre, sıfatlandırıp tek tek bastım. Bir

tarafta gelecek sesin duymasını beklerken ve kaçmanın bana getireceği yiğitliği düşündüm. Gün akşam olmak üzere

ve hava kararacaktı gidiş iyide.

Yaa! Dönüşlerin getirdiği o mahcup edici havayı solumak elli bir yaşını aşmış olan şu ciğerlerime hiçte iyi gelemezdi.

Beklemenin verdiği sabırsızlık başımdan aşağı hissiz uyumuş gibiydim.Ve bu bekleyişle kendi soluk alışını

önemseyen biri olup çıkmıştım.Kalbim ise daha hızlı çarpıyor. Birkaç dakika sonra onu karşımda yıllar sonra görecek

sımsıkı sarılmanın hazına erecektim.

fakat binanın içersin de tamamı on daire bu zilleri sabırsızca çalan kimdir merakı uyanmıştı

Megafondaki sesler birine karıştı

Kim o? kim o diye.

Hiçbir ses beklediğim ses değildi. Yüreğime ince tarifi imkânsız bir sızı düştü. Belki de o ölmüş olabilirdi.

Bana ses vermediğine göre

Bir Ooof! Çekip geç kalmanın verdiği pişmanlıkla adımlarımı usul usul sokağa doğru yöneltmek zorunda kaldım.

Göz ucu ile şöyle bir etrafa bakındım.Acaba onu Soracak birileri var mı? Diye.

Keza bura gibi küçük konutlarda. Hiçbir yaşanmışlık yalnız değildi.yokluğunu düşündükçe daha çok arar oldum.

Yol boyunca sokak hayvanlarına verilen o yiyeceklerin konulma şekillerine baktım. Çünkü o ekmeği ufak ufak

doğrayıp üzerine süt dökerdi.

Ve biz çocukken evdeki süt kovalarının içindeki süt azalmıyordu. Fakat bulanık bir su gibi oluyordu çünkü sokak

hayvanlarına götürmek için sütü alır üzerine su boşaltırdı.

Kim bilir belki yılların alışkanlığı olmuş ve her an karşıma da minik bir kedi yavrusunu doyururken göre bilirim ümidi oluştu.

içimdeki kayıp ilanı dolanıp, dalaşıp göğüs kafesime sıkışıyordu.Ve yorulduğumu bildiğim halde eve yakın bütün

sokakları adımlarım ile bir karışlamış. o hiçbir yerde yoktu. Onu bulamamın verdiği hırs sonucu midemde ağır acı

veren kramplar başlamıştı.

Hep sen mi? beni bırakıp gideceksin

Her ne sebeple olursa olsun bu sefer ondan bir iz bulmalıydım.
Bir var ki! Yokluğunu hiç kabul edemem

önümde çok seçenek olmadığı içinde işimin zor olduğunu kabul etmekten başka çare bulamıyordum.

Maalesef ki bir iz ne ondan nede geçen yıllardan vardı. Burası ne bir sahil kasabası nede köydü. Sanki koca bir şehri

yerinden bozup buraya inşa edilmişler ve herkesin yaşam alanları dışarıya kapalıydı.ama birini bulup konuşmam ve

bana ait acı gerçeklerle yüzleşmek kadar geçmişe ait bir koku his etmek hakkımdı da…….