‘’YAŞAMAK ‘’ GÜNEŞİN ÇOCUKLARI İÇİN YAŞAMAK

• 15 Ekim 2008 Çarşamba 23:55:41

Yaşam yaratanın kalbimize sunduğu büyük bir armağandı,
peki kıymetini biliyor muyuz? …
Yani yaşam ‘RENGARENK BİR ARMONİ’

Notaların yarattığı …. Bir müzik gibi….

Boyaların yarattığı…. Bir tablo gibi…..

Çamurdan ortaya çıkan… Bir heykel gibi…
.
Kelimelerin bir araya gelişiyle oluşan… Hep Yürekte kalan Edebiyat izleri gibi….

Zor gibi gözüken rakamların gücüyle; yaşamı çözümlemeyi kolaylaştıran matematik gibi…

Bazen anlamsız gibi gelen renklerin, notaların, kelimelerin, rakamların insan ruhunun gücüyle anlamlı bir hale getirilerek ortaya çıkışı… yani HİÇ GİBİ GÖZÜKEBİLEN VARLIKLARIN ASLINDA NE KADAR ÖNEMLİ oldukları….
Ve tüm bunları ortaya çıkartan yaratanın nefes verdiği, insanoğlunun ta kendisiydi…

İnsanoğlu işte böyle derin bir okyanus olmuşken içimizdeki hünerlerimizi keşfedip çıkarmalıyız, Allah’ın özenle yarattığı incelikleri ortaya çıkarmamak, büyük bir kayıp olur… ve bir gün YERYÜZÜNDEN GÖKYÜZÜNE YAPACAĞIMIZ ‘’YAŞAM GÖÇÜMÜZ DE‘’ BU KAYIPLARI GÖRMEK üzücü olur…

Evet şimdi birkaç dakika düşünce gücümüzü kullanalım; geleceğimize dair adımlarımızdan birkaçını birlikte atmaya deneyelim… Atacağımız adımlar, kendimizi sevmek ve tanımak adına olsun…

Her insanın kendine ait bir rengi vardır, o rengi keşfedip ortaya çıkarmakta ayrı bir yetenek ister.. Ne yazık ki insanlar olarak içimizdeki o yetenekleri hep körelten adımlar atıyoruz.. Eğer o adımları atmakta gecikmiş isek üzülmeden ‘’genç kuşakların’’ yol göstericileri olalım diyorum…

Yüreğim BİR DAMLA OLSA DA AYDINLATMAK İSTERİM GÜNEŞ ve IŞIK GİBİ… Yani güneş’in olmadığı yer de IŞIK, Işığın olmadığı yerde mutlaka GÜNEŞ vardır… İnsan Allahın verdiği o yürekle inandıktan sonra tüm aydınlıklar onun olur.

Yeter ki önce İNAN, sonra gerçekten İSTE ve sonra ÇABALA..

Ve bütün bunların hepsi insana başarıyı sunacaktır ama öncelikle YAŞAMAK BAŞARISI OLSUN diyor yüreğim…

YAŞAMAK …. SOLUK ALMAK… Ne yazık ki geleceğimizin umut çiçekleri olan öğrencilere baktığımda; YAŞAMAK NEFESİNİN ellerinden, ellerimizden yitip gittiğini görüyorum. Bu gidişlere… bu bitişlere… bu ağlayışlara .. bir son vermek gerek diye hep düşünüp dururum yürüdüğüm yolların, yokuşların diliyle ve bu yokuşlar beni birkaç senedir Esenler’e çıkardı… Esenler ilköğretim Okulu..

VE gördüm ki YAŞAMAK sadece bir mahallede yaşanmıyor ama bir mahallede tükenebiliyor, ölebiliyor.. ve bu tükenişin temelinde yatan insanlarımızın BU DÜNYAYA GELİŞ NEDENLERİNİ UNUTMALARI oluyor… ve kendini unutan her insan eğitim yolunda çırpınan okulların YAŞAMAK öğretilerini göremiyorlar…

İnsan her şeyden önce kendini tanıyabilmeli,
KENDİNİ SEVMİYORSAN HİÇ BİRŞEYİ SEVEMEZSİN,
KENDİNİ YARATANDAN ÖTÜRÜ SEVMEK…
Kendini sevmek YARATANI SEVMEKTİ…

Her şey GÜNEŞ gibi ;
HEP DOĞACAK OLAN ÇOCUKLAR İÇİN….

ANA SINIFI ÖĞRETMENİ
Pakize Sibel KARAOSMANOĞLU