Anneme mektup 2

• 18 Mart 2018 Pazar 20:45:09

Sevgili annem
Uzun zaman oldu, sana yazamadım. Bir anne olarak telaş içindeydim. Kızım evlendi. Sonra hamile kaldı. Biraz sorunlu olunca neredeyse bir yıla aşkın ona taşındım durdum. Çok şükür Rabbım sağ salim Elif kızı kucağına verdi. Çok sevindik. Büyük anne olmak ne demek miş daha iyi anladım. maşallah sende beş çocuk yirmi torun vardı. Hepsini bir ayrı severdin. Canım anacığım artık rüyalarıma da pek gelmiyorsun. Ben de artık yaşlandım. Dizlerim ağrıyor bazen. Aynı annem gibi, bükemiyorum diyorum. İhtiyarlık buymuş demek, diyorum çocuklarıma. Oğlan kız büyüyor anneler yıpranıyor küçülüyor.
Çok şükür fazla bir sağlık sorunum yok şimdilik.Çocuklarla torunla uğraşıyorum. Ama ülkede sorun çok. Her geçen gün eskiyi aratıyor. Pahalılık, hastalık, bazı şeylerde kıtlık. Hani yanımda olsan. "Sen kıtlık görmemişsin" dersin. Hep hatırlarım Cumhuriyetin ilk yıllarını anlatışını. Ama bizde çok rahatlığa bolluğa alışınca az bir şey de şikayet ediyoruz. Ama küresel ısınma diye bir şey çıktı. Mevsimler kaydı. yağmurlar azaldı. Toprak eskisi kadar verimli değil. Ama kim yaptı biz. hoyratça kullandık her şeyi. Ormanları ufak ufak yuttuk. çevreyi kirlettik. ve asla kanaatkar olmadık. Hep bana Rabbana. Şimdi dışarıdan buğday mısır, mercimek, et alıyoruz. Şükür etmeye etmeye. Çok şükür demeyi öğrendik. Har vura harman savura tasarruflu olmayı öğrendik. Amma ve lakin geç kaldık. Çok geç kaldık.
Şimdi devlet tedbir almaya çalışıyor. Biz üretmeye bakalım ne kadar düzlüğe çıkarız. Nüfus arttı. Göç arttı.Göçmenler daha da çok arttı. Dört bir yanda savaş kargaşa. Derken bir yandan sınırları koruma mücadelesi. Şehitler zayiatlar üzüntü kargaşa. yani bu dünyada huzur kalmadı.Ekonomi daralıyor. Paranın hiç değeri yok. Hastalıklar çeşit çeşit. Şimdi çocuklar doğmadan hasta. toprak çürüdü, insanlar çürüdü.Allah hakkımızda hayırlısını versin yinede bugüne şükür.
Canım annem seni çok özledim babamı ablamı da. Çocukluğumuzdaki o kalabalık evlerimizi,
neşeli sofralarımızı, sevgiyi saygıyı insanların birbir için duyduğu kaygıyı, yardımlaşmayı. Şimdi herkes kendi kabuğuna sığınmış kimseye bakmıyor bakamıyor.Devletler bir birine tuzak kurmakla meşgul. Dostluklar hep sahte. Sevgi saygı yok denecek kadar azaldı.
Dualarım sizinle senin öğrettiklerin benimle hayatıma ışık tutuyor. Sabrımı artırıyor. Seni anmak,sana dertlerimi anlatmak içimi ferahlatıyor. Nurlar içinde rahat uyu. Ellerinden öperim özlemle.

Kızın. P.Pehlivan 15.2.2018 İST