Yârene Mektup II

• 7 Temmuz 2017 Cuma 16:30:03

Merhaba herşeyim,

dün ulaştı mektubun. Mektubu teslim alışım biraz garip oldu elimde olmadan.
Postacı kapıya getirdi. Kapıyı açtığım an, adamın yüzüne bakmadan,
elindeki zarfın üzerindeki pula odaklandım.
Türkiye Cumhuriyet’i ibaresini görünce, kendimi tutamadım.
Adama bir sarılışım vardı, sanki sen duruyormuşsun gibi karşımda.
Ufak tefek biriydi, bir kaç kez çabaladı ama kurtulamadı pençemden.
Bir dakikaya yakın bir zaman öylece kaldık sanki, kapı eşiğinde.
Sonra ne yapıyorum ben diyerek gözlerimi sonuna kadar açıp özgür bıraktım postacıyı.
Adamın şaşkın, yılgın yüz ifadesi hâlâ gözümün önünde.
Sonra garip bir sessizlik eşliğinde imza attım protokol icabı.
İmzayı aldıktan sonra adam alelacele yüzüme bir bakışı dahi lâyık görmeden
ve üstelik Allahaısmarladık demeden çekti gitti.

Hani sırf sarılmış olsam iyi, birde öptüm elin adamını yanaklarından iyi mi?
Bu aklıma gelince yüzüm kızarmıyor değil.

Bu insanların mantaliteleri çok farklı, buranın havası gibi soğuklar.
Kendi çocuklarını dahi öpmüyorlar. Aile içi ziyaretleri randevulaşarak gerçekleşiyor.
Randevusu yoksa babasıda gelse gönderirler kapıdan.

Mezuniyete çok az kaldı. İlk dönem buranın soğuna dayanamayıp yataklara düştüğümde,
veremediğim ders vardı ya, işte onu alttan aldım.
Bunuda tamamlayınca döneceğim inşallah kısa bir dönem için öncelikle.

Ay başı gelmeden elektrik faturası geldi geçen hafta.
Bizim paraya çevirince servet ediyor. Onu ödedim, kaldım mı beş parasız.
Dört gündür tarhana çorbası yapıyorum. İçim dışım tarhana oldu.
Annemi kavanozla valizime yerleştirirken enselediğimde, tafra yaptıydım birde.
Sağ olsun Anneciğim.

Geçenlerde Fiyortlara tur düzenlendi. Demiştim ya.
Katılım zorunluydu. İykide öyleymiş. Öyle güzel yerler ki, rüya gibi.
Bembeyaz bir peyzaj düşün, buz mavisi su üzerinde ışıldayan bir güneş.
Kırmızı kontrastlarla ahşap evler.
Bir Allah’ın kulu yok görünürde, ne tarafa baksan tüm halisliğiyle doğa var.

Ah bu soğuklar olmasa. Günün büyük bölümü eldiven, atkı giy çıkarla geçiyor.
Alışık değiliz diye mi ne?

Tövbe ettim bozuk atmayacağım bir daha kavursada, İzmir’in sıcağına.
Gelince evdekiler ile hasret giderdikten sonra Şirince’ye filan gidelim.
Bir tepsi beyaz peyniri yüzdürüp zeytin yağında, taze ekmeği bandırıp bandırıp yiyesim var ve senin sesin dışında ses duymak istemiyorum kulağımda. Çok özlüyorum seni, sohbetini.
Beni hava alanından alacağın gün; hani tanıştığımız ilk dönem güya ders çalışmak için figüran kafede buluştuğumuzda, üzerinde alacalı, çingene tarzı bir elbise vardı ya,
onu giy olurmu?

Özlemle ve görüşmek ümidi ile

hoşçakal