Duyarsızlaşan Duygularımızdan Fanileşen Kalplerimize

• 11 Aralık 2016 Pazar 23:35:04

İnsan olarak mutlu sözlere başlamayı biliriz de kötü cümleler kurmayı, kötü haberler vermeyi
pek beceremeyiz. Ben de haliyle cümleye nereden başlarım, söylemek istediklerimi ne kadar
anlatabilirim, bilmiyorum. İçimdeki duygu yoğunluğunun literatürde hiçbir tercümesi yok.

Her şeye tamam fakat "robatlaşmak" da bir yere kadar. Olur her gün aynı kapıdan çıkalım, ay-
nı yemekleri yiyelim, hiç köşede oturup "ben neden bugün farklı bir şeyler yapmıyorum" deme-
yelim, her gün aynı saatte kalkıp tek tip kıyafetlerle her gün yürüdüğümüz yoldan her gün git-
tiğimiz işe-okula gidelim, anne babalarımızı aramayı unutalım, hatta o gün yaptıklarımızı o gün
içinde unutalım, günlerimiz monotonlaşsın her gün diğerinin aynısı olsun(belki bugün bize dünü
telafi etmemiz için verilen bir nimet).Her birimiz diğerinin aynısı olmalıydı evet ama bu şekilde
olmamalıydı.Eşitlik ve birlik yönünden aynı olmalıydık fakat fikirlerimiz, düşüncelerimiz tekdüze-
leşmemeliydi.

Ve duygularımız; hüzünlerimiz, mutluluklarımız, sevdalarımız ve gözyaşlarımız. Onlar duyarsız-
laşmamalıydı.Bizi biz yapan en mühim şey onlar değil mi ki? Olamaz, olmamalı onlar robotlaşa-
maz, robotlaşmamalı.Tamam bedenimiz robot oldu artık ama duygularımız biz de kalan tek şey.
Bedenimiz elbet ölecek toprak olacaktı ama kalpler ebedi yaşamaz mıydı? Onları ne ara fanileş-
tirdik.Her şeyi ne çabuk yitirmeye başladık. Bugün aldığımız bir haber yarın hemen yerini hayat
telaşesine veriyor.Bizim için hayatlarını feda eden insanlara kalpten bir duayı ne zaman esirger
olduk.Kalplerimiz ölümsüz değil miydi? Ne zaman onları bedenlerimizden evvel gömer olduk.Bek-
lenen kıyamet koptu da kalplerimizi mi alıp götürdü? Gözyaşlarımız akmaz oldu, her şeye akan
gözyaşlarımız bile artık akmaz oldu.Ve Muhsin Yazıcıoğlu’nun sözü bugün gözümün önünden git-
mez oldu "Şehit haberlerinden daha kötüsü, şehit haberlerine alıştırılmış ve duyarsızlaştırılmış
toplum olmaktır" haklıymışsın Reis.