öncelikle böylesi candan dostların için kutlarım sen Asker

bir de ben dokunayım sazın teline

senin mektubundaki minval üzere

köydeki herkese sıradan
selam getiren
buram-buram hasret kokan
mektuplar alınırdı
elden ele dolaşır,
gözler buğulanır
anaların koynunda saklanırdı

“gel tezkere gel tezkere bitsin bu hasret
evde anan, baban, bacın
yüzüne hasret”

ya da alınamamış mektupların özlemiyle
dertler debreşir askerin kaleminde

bir elinde mavzer, diğerinde kasatura
ya da hemşerisi veya arkadaşlarıyla
birlikte çekilinmiş fotoğrafların arkasına
hasret dolu maniler olurdu, anlayana

“beni özledikçe resmime bakın
cansız hayalimi yırtmayın sakın”


sahi yahu biz niye geç tanıştık..

ah bu beni okumayanı okumayacağım düsturu

ellerinden öperim gardaş..

'büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öperim' :) bunu da atlamayalım lütfen...

sayende güzelikler yaşadık dolu kalem....o kadar güzel anlatmışsınki.... bize yazacak bir şey kalmamış...selam eder beş vakit namazda dualarını bekler o mübarek ellerinden öperim....

Sevgili Bedri, Nerden aklına geldi bu Mektup konusu gerçekten , hayat telaşı ve de teknoloji, değişen dünya koşulları, bazı değerler gibi mektup yazmayı da unutturdu. şimdiki nesile mektup nedir diye sorsan , heralde; İnsanların, iyi ve kötü günlerini , sevinçlerini, üzüntülerini, niyetlerini,hayallerini paylaşmak için, birbirlerine yazarak haberleştikleri bir iletişim şekli olduğunu bilemezlar.
tebrik ediyorum harika bir yazı olmuş.Teşekkürler.

Rahmetli anacığım geldi aklıma.

Okuması yazması olmadığı için bize yazdırırdı mektuplarını. Bir cümle söyler, belki on defa sorardı ''Yazdın mı'' diye:

Ah be abi.

Mektupların kıymetli olduğu o yıllarda hiç bir kıza mektup yazmadım. Ama bir tane yazdım, Bir oldu, pir oldu.

Nişanlıydım. Sonra bozdular nişanımızı. Ben de nişanlıma yazdım ve dedim ki '' Gel...Gel evimin kadını, gönlümün sultanı ol''

Uzun bir mektuptu ama aklımda bu cümle kalmış.

Çıktı geldi valla.

En son kime yazdım, kimden aldım hatırlamıyorum.

Bir arkadaşım vardı üç senede, dört senede bir yazardı ama yazınca yedi-sekiz sayfa mektup yazardı ve aldığı her mektubu saklardı..

Şimdi haberleşmenin de heyecanı kalmadı.

Zaten neyin heyecanı kaldı ki

Uzattım biliyorum ama öyle bir konuyu ele almışsın ki. Bir bu kadar daha yazabilirim aslında.

Yine de keselim gayrı.

Selam ve sevgilerimle değerli abim.

Köroğlu'nun diliyle "Tüfek icat oldu mertlik bozuldu", Bedri Bey'in diliyle de telefon hayatımıza girdi, o duygulu mektuplar yok oldu.
Okudum, sevdim, duygulandım.
Yazmak ne güzel.

ne güzel sıcacık bir yazı okudum kaleminizden hele ki şu soğuk havada bir bardak çayın eşliğinde...
güzelmiş o günler, hocam: insanlar mı daha sıcaktı yoksa biz pembe gözlüklerle bakıyorduk hayata?
hayır, hayır: hep ılıman olmalı yürek ve geçit vermeli gelip geçenlere.
hazırlıkta okuyordum, adı da Pamela idi, hiç unutmuyorum: ilk mektup arkadaşım.
onunla aynı yaştaydık ve ne güzeldi sohbetimiz: dört gözle beklerdim mektubunu ve arkası geldi bu sürecin. yazlıktan mektuplaştığım bir arkadaşım daha vardı ve son mektubu dün gibi aklımda:''ailem beni evlendiriyor ve sana bu son mektubum, benim için dua et!''
dalıp gittim okurken. var olun siz.
daimi saygılarımla değerli komutanım...

MEKTUBA MEKTUP,
başlık kaybolan değerlere hazin bir sözle sesleniyor öncelikle. Ne güzelmiş o mektuplu yıllar. Çocukluğumda postacıyı gördüğüm zaman kapımızda, yaşadığım heyecanı anlatmaya ifadem yetmez. Babam 4 yıl askerlik yapmış ve nişanlıymış annemle, 4 yıl boyunca sadece mektupla beklemişler birbirlerini. Ben büyüdüğümde bir valiz dolusu mektuplarını görünce, aşk budur sevda budur demiştim. Tel her evde olmadığı dönemlerde hemde. Mektuplara ne çok yüklemler yapılırdı,Aşk mektubu, Gurbet mektubu, Asker mektubu, Dostluk mektubu. Ve emektar postacılarımız, kar kış demeden yaz sıcağı demeden kapı kapı dolaşıp bizlere güler yüzle ulaştırdıkları mektuplarımız. Hazin bır burukluk estiriyor insanın içinde.

Mektuplarım Ağlıyor !

Bir kalpten bir kalbe yol alsanda
Sensiz olsamda sevdam göçmüyor
Senden başka kimseyi gözüm görmüyor

Mektuplarım ağlıyor,yıllar ağlıyor

Gecenin hoşluğunda sayfalar
Senin boşluğunla dolu mısralar
Kalemim yazmıyor ,POSTACI gelmiyor

Mektuplarım ağlıyor ,yıllar ağlıyor

Yokluğun solduruyor her şeyi
Kuşlar uçmuyor yaseminler açmıyor
Kaybolan değerler sayfalarda

Mektuplarım ağlıyor ,yıllar ağlıyor !

Bir şiirimi bırakmak istedim Bedri bey bu anlam dolu yazınıza...

Tebrik ederim ..Saygılarımla...

“Üç noktanın ima ettiğini, yeri gelir, bütün bir edebiyat şerhten (açıklamaktan) aciz kalır.Hiç bir harf ve hiçbir kelime üç noktanın ima ettiğini kucaklayamaz.

O bunu biliyordu, askere giderken eşiyle son kere yalnız kaldığında demişti ki “Eve gönderdiğim her mektubun sonuna üç tane nokta koyacağım; Üç tane nokta…O üç nokta senin içindir, anladın değil mi ?”

Uzun askerlik yıllarında eve gönderdiği her mektupta hep o üç nokta vardı.Büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öpüldüğü, teyzeler, amcalar, komşular ve tanıdıkların hal ve hatırlarının sual edildiği, sağlık ve sıhhat dilekleriyle baki selam temennisiyle son verilen mektupların sonunda hep üç nokta vardı.

Eşi mektupta yazılanlara aldırış etmiyordu.O son satırın sonundaki üç noktayı arıyor, buluyor, okuyor. Buğulanmış gözlerinden süzdüğü üç damla gözyaşı ile yıkıyordu.

Seneler, seneler sonra, bütün sözlerin mahremiyet yaşmağını yırtıp, üryan tekilliklere düştüğü bir gün, yüreğinin tam üzerinde sakladığı son mektubu çıkarıp sonundaki üç noktayı okşarcasına seyrederek sevgilisine şöyle demişti :

Sahi Ahmet bey, ne güzel mektuplar yazardın eskiden ?...”

Ve not düşmüş bu hikayeyei kaleme alan yazar:

"Bu edep hallerine zamanımız ne çok muhtaç..."

Yazınızı okuyunca bu hikaye geldi aklıma. Mektuplaşmak gerçekten güzeldi...

Tebrikler yazınızı severek okudum.

Merhaba Bedri Komutanim, evet, bir zamanlar elle tutulup gözle görülen mektuplar, kartlar vardı. O mektuplar en az sevilen kadar kıymetliydi ve uzun seneler saklanır, arada çıkarıp tekrar tekrar okunur o günlerdeki heyecan yakalanmaya çalışılırdı.

Geçenlerde oğlumun askerdeyken yazdığı mektuplar geçti elime ve o gün yaşadığım duyguları gözümde yaşlarla mektubu okurken yine yaşadim.

Bu gün iletişim için her olanak var diye neden mektuptan vazgeçiyoruz ki, birer mektup arkadaşı edinip o güzel geleneği sürdürelim.

Örneğin, benim 75 yaşinda Amerikalı bir bayan mektup arkadaşım var. En son mektubu ben göndermiştim ama henüz cevap gelmedi. Sağlığı hakkında ciddi endişelerim var. En kısa zamanda bir mektup daha yazıp ısrarla cevap isteyeceğim.


Güzel bir yazıydı tebrik ederim.

Selamlar.

Gözlerim yaşarmadı değil, üstadım...
Bir bir kaybolup giden inceliklerin simgesidir mektup...
Belki de kağıdın o hafifliği ve güçsüzlüğü idi insanları inceliklere davet eden, yönlendiren...
Bir o kadar da somutluğu idi dile gelen duygulara inanmamızı getiren...
Hoş, bir edebi tür olarak varlığını sürdürmeye devam edecek, ama bize çağrıştırdıklarından yoksun olarak...
Herhalde üstadım, sevgiliden alınmış bir mektup, en pahalı akıllı telefondan çok daha değerli sayılacaktır...

Yine şiirsel bir anlatıyla fethettiniz gönüllerimizi, üstadım...

Varolasınız...

Sevgi, saygı ve selamlarımla.

''Kestane kebap, acele cevap'' diye eklenirdi sona..Uzun yıllar mektuplaştık bir arkadaşımla. 11-12 sayfa yazdıklarımız oldu. Şimdilerde telefonla dahi, söylemekten yorulduğumuz konuları, yazardık birde..Ama, zevk duyardık yazmaktan. Ne değişik tadı vardı yaşamın. Başlarına çalsınlar teknolojilerini. İyi insanlar atlarına binip gittiler. Demirin tuncuna,insanın bu tiplerine bıraktılar Bizi. Güzel bir yazı olmuş Ağabey.

Mektuplar ' sılaya gurbete giden yolarının uzun ve ince köprüsü
bazen bayaram sevincin de şeker lokum kokusu bazen ' hüzünlü bir sonbahar zamnında eylül' kokusu özel aşk hasret ve keder kokusu ' 11 .yaşlarında başlayan bir çoculuk arkadaşım vardı ; uzun yıllar ayrı illerde yaşamak zorunda kaldık ve 90 yılların sonuna kadar mektuplaşıyor heyecanla bir sonraki Postayı bekliyorduk' hayat gaylesi ' ve teknoloji yani intert ve akılı telf.gelişmesi sayesinde bizimde arkadşlığımız tel.taşınmış oldu ' ve vefasızlık uzun zaman sesizlikleri girdi araya. ve koptuk 8. yıll fal oldu ama ben zaman zaman o Çocukluk Kız ' arkadaşımla yaşadığımız Mektup arkadaşlığımızı çok özlüyorum .hiç bir şey masum kalmıyor ' fakat insan isterse vefalı olabilir ve öyle kalır ' Kızıma Kendi adını vermiştim ' niye gittiki?



ne güzel bir yazıydı. mektup ve masumluk hüzün kokan
yeni postalara şey pardon 'yeni sayfalara .. yeni güzel yazımlarda bulşmak dileğim ile
sevgilerim ile sayın Tokul'

Abiciğim, bu mektubu sana yazışım kaçıncı kez oldu biliyor musun. Tam üçüncü kez. Hepsin de teknolojinin gazabına uğradım. Tam bitiriyordum ki yanlış bir tuşa parmaklarımın kayması ile uçup gidiyordu mektup. Ben de inat ettim önce verb sayfasına yazıp kayıt etmeyi sonra da kopyala yapıştırma ile sana yorum atmayı.
Kıymetli ağbeyciğim, nasılsın demeyecğim. Çünkü sen her zaman iyisindir, neşelisindir, Allah göstermesin ya da geçinden versin son nefesinde bile Azrail’i güldürürsün. Zinhar bunun tersini düşünmek bile abestir.
Abiciğim, seni tanımakla ne iyi etmişim. Kendimi o kadar şanslı hissediyorum ki ne zaman canım sıkılsa, karabasanlar çökse üzerime yazılarını açıp okuduğumda inan ki rahatlıyorum.
Mektuplar diyorsun. Karşılıklı gidip gelen mektuplar. Ne güzeldi beyaz yaprağın üzerine satır başı yaparak duygularımızı dökmek. Bütün sülaleden hal hatır sormak; kendimiz üzüntülü olsak bile iyi olduğumuzu belirtmek. Havanın suyun, tavukların, kazların, dağdaki kurtların parçaladığı koyunları bile hal hatırlarını yapraklara karaladığımız satırların arasına sıkıştırmak.
Sana bu mektubu, internetten değil de beyaz yaprağa yazıp zarfın içine koyduktan sonra zarfı dudaklarımızın ıslaklığında yapıştırmak ne harika olurdu değil mi.Sonra postane postacının pulun üzerine damgayı vurmasıyla mektubun yerine ulaşacağına emin olmanın gönül rahatlığıyla, gelecek mektupları beklemek…
Ah o mektuplar. Milenaya Mektuplar. Usta yazarları usta yapan o mektuplar. Yüz yıl geçse bile açıp okuduğumuz mektuplar.
Mektuplarda sevda vardır, aşk vardır, hüzün vardır, gözyaşları vardır. Ben hiç ayrım yapmadan hepsini de sevmişimdir. Gözyaşlarında bile şimdi gülümseyerek anımsayacağımız hoş hatıralar gizlidir.
Taht kurmuşsun kalbimde diye atılan başlıklar. Annen bile okşa saçını kıskanırım diye şarkı dizelerine dönüşen duygular. Araya sıkıştırılan papatyanın beyaz taç yaprakları…
Abiciğim, mektubumu uzun uzun yazıp başını arı kovanına çevirmek istemiyorum.
Beni soracak olursan dört gündür pazara çıkamıyorum. Ayılar gibi topuğumu yalayıp kışı geçireceğim herhalde. Faturalar yaklaştıkça inimden çıkmam olur biter.
Mektubuma istemeyerek son verirken hasretle kucaklar, bir sonraki mektubunu sabırsızlıkla beklerim derken, bütün sülaleye, kuşlara böceklere ne var ne yok (h)epicisine bolca selamlarımı gönderiyorum.
Asker arkadaşın pardon defter arkadaşın Ayhan Sarıkaya.
İmza
Tarih: 24.01.2016