Anlıyor musun ...

• 3 Ocak 2016 Pazar 12:17:59

Yorulduk. 
Ne dinlenmekle  ne de uyumakla aşılıabiliyor işte bu vaziyet.

Şuur , göz, dil hepsi birbirinden  yorgun.  Böyle olunca insan küsüyor insana , çiçeğe , suya ,ekmeğe hatta çok bel bağladığı hayata . 

Masum olmayan vahşi  hayvanî güdülerle sinelerimizde açılan derin yarıklar, akıtılan onlarca   kanla   kırmızı çizgiler olarak  beliriyor , kibirli dünyamıza çizdiğimiz zalimane ve bîfayda kırmızı çizgilerle. Ve başlıyor vicdana esir bol delikli uykular. Bazılarının hoşuna mı gidiyor her lahza hâkim karşısında hesap vermek  merak ediyorum , öyle bir hâkim ki karşısında savunma yok, sadece o konuşur , bize de kabul ve boyun eğme var. Başka sanıklıklara benzemiyor bu yönüyle .Dışardan bakıldığında  tebessüm eden , kahkaha atan yüz  içteyse matemlerin en onulmazını yaşamakta. Bütün bu içinden çıkılmazlıklarmızın diğer adıdır vicdan, anlayabilene tabi.

" Ne çok ölüyoruz yaşamak için ! " ifadesini okumuştum geçen gün  - vicdanların henüz kabuk tutmuş yaraları iyileşmeden yine  yaralandığı günlerde- .  Sevdiğine  beslediği hissiyatı dillendiremeyen fânî âşkpersetin "Ne çok sevdim seni , yine de kâr etmiyor ! " demesi gibi hazin bir ifadeydi zannımca. Yorgun akla artçı sarsıntı gibi bir vaziyetmiz peyda oldu gözümüz aydın! Öyle ki herhangi bir haberde hastalık , kaza , afet gibi ölümleri umursamazca kırılıp dökülen bir bardak kadar kıymetli bulmuyoruz.  Bu olgu zamanla işlenen hunharca katliamlara da aynı tepkiler vermemizi sağladı. Hatta en masum ölümlerde bile etnik-coğrafik kırmızı çizgilerimiz yeşeriyor puslu diyarlarımızda.

 

Haklı çıkmak kâr getirmiyor , yetmezmiş gibi ümitsizliğin neşv u nema bulduğu toprağa can suyu oluyor . Hayatımızın şuurlu bir gayesi , mânâsı olamadığı mânâ yüklü şuurları yitirmenin hüznünü de bilmiyoruz . 

Şu ana dek belki de hazin ve istikbali karanlık gösteren bir tablo çizdiğimi tasavvur edenlere samimi bir cevap : Ümitvarız , olmak zorundayız da . Lakin canlar çok yoruldu asırlara hükmeden  şu birkaç günlük  mazimizde . Bırakalım da ümidi bulabilmeleri , soğudukları hayatla ılık bir muhabbet duymaları için yaşasınlar . Bütün derdim bu benim.  Anlıyor musun , idrakımın nakıslığına  , lisanımın kalbime hak ettiği tercümanlığı yapamamasına rağmen anlatabildim mi meramımı ?