GURBETE SÜRGÜN

• 6 Aralık 2015 Pazar 19:07:11

GURBETE SÜRGÜN

Gönüllü sürgün nedir bilir misiniz?

Bazen insan gönüllü olarak kendini sürgün eder. Geçmişe dair her ne varsa, herşeyi ardında bırakarak ve çeker gider. Bir daha asla yüzleşmeyeceğim diye, bütün anıları rafa kaldırır.

Gel gör ki hiç te sanıldığı gibi gitmeyecektir yaşam.

Her mutlulu olduğunuzda, ya da her mutsuzluğunuzda dilinize dolanan keşkelerle bir film şeridi gibi geri sarar, tekrar tekrar izlersiniz. Bazen sığlıklarda can çekişip, bazen derinliklerden haz alırsınız

Bütün geçmişinizi tozlu raflar arasında sakladığınızı, bir daha asla dokunmayacağınızın sözünü kendinize vermiş olsanız bile. Geçmişinizi hatırlatmak üzre, belki bir takvim sayfası, belki bir özlü söz, belki sevdiğinize karaladığınız bir dörtlük, ya da siyah beyaz bir resim. Kısacası yazlar, kışlar, ayazlar kim bilir belki kuru bir papatya, ya da narin mi narin yanaklarından kan damlayan bir gül, bir çınar yaprağı hiç olmadık bir anda karşınıza çıkıverir.

Tekrar, tekrar gözünüzde canlandırırsınız geçmişinizi. Doğduğunuz evi, oynadığınız avluyu, okulunuzu, okul arkadaşlarınızı, ne bileyim komşu bahçede Ali dayının eriğine çıkarken düşüp te dizinizi kanattığınızı! Derinden bir ah çekmeniz, iç geçirmeniz ütopik bir hayalden başka bir şey değildir.

Neler kaybettik biz neler? Diye anlatmaya başlarsınız kendi kendinize. Oysaki kodlanmalarımız asla bu değil. Hep iyiye, hep güzele, hep mutluluğa dair kodlamalardır. Ne yazık ki ilkel benliğimize yenik düşer, hırslarımız yüzünden mutsuzluğa dair her seferinde yeni bir kapı aralarız kendimize!

Gönüllü sürgünlerimiz, artık yerini gönüllü esarete bırakacaktır. Artık herbirimizin yaşamı içinden çıkılmaz bir hal almıştır. Dilimizde dolaşan keşkeler sık sık dilimizi kanatıp duracaktır!

Herne kadar kaçmaya çalışsak ta yalnızlığını bindirdiğin gemi iskeleye vardığında, yalancılar, vefasızlar, riyakar ve sevgiden yoksunlar karşılayacaktır. Ve insanlar sırtlarında yamalı küfelerle hangarlardan ihanet taşınmaktadır kendinizden kaçışlara.

Sen se hala uykuda, bellik zamanın yorgunluğu çökmüş üstünüze. Bedeniniz ağır gelir ayaklarınıza bir adım ileri atma düşüncesindesiniz. Ne var ki iki adım geri gitmektesiniz artık!

Tanrıdan kanatlar isteseniz, al da tak kanatlarımı dercesine, uçan kuşlar acır haline. Bulutlar karaya giyinir. Gökyüzü ağlar halinize.

İnanca dönmüştür artık. Siz kendinizi sürgün ettiniz ya ve sonra mahkum. Çevrenizde suçlayacak birileri de yok artık. Mazlum sen, zalim sen, muhbir sen, savcısen ve kendi kalemini kıran hakim de sen, kimi kime şikayet ediyorsunuz?

Geceleriniz dönmüştür artık bir kâbusa. Gündüzleriniz olmuştur gece! Adına gurbet dersiniz. Bir nebze teselli olur. “Ne de olsa gurbettir.” Diyerek. Göğsünüzün üstünde öyle bir yük var ki arşı âlâ yığılmış sanırsınız. Nefes alıp vermeniz bile zorlaşır.Her geçen gün, her geçen saat saniyeler bile aleyhinize işlemektedir.

Zaman su gibi akıp gitmiştir. Tozlu raflar arasında skladığınız hatıralarla.

Şimdi artık vakti gelmiştir. Bir elinizde kim bilir belki bir baston, biraz şanslıysanız diğer elinizden kavrayan torununuz. O bile sizin değil. O bile kendi ilkel benliğini tatmin peşindedir. Siz sürgününün son günlerini yaşarken zaman bir taraftan, diğer taraftan torununuz ömrünüzü tüketmektedir.

Bitevi bir sürgün işte. Hem kimse de suçlu değil. Çınlar kulaklarınız. Belki de gaipten sesler duyarsınız. “Seni işe yaramaz ihtiyar bunak. “diye. Hemen de alınıyorsunuz. Söz gelimi “ihtiyar bunak.” Denmiştir işte.

O anda delinir gök kubbe. Dolmuştur kara elbiselerini giyen bulutlar. Geçer şöyle bir uzaktan bakarlar. Zamanın hışmına uğrayan hayatınızı ne çok hırpalamışsınız.

Sürgüne gönderdiklerimizin sürgün edilişimizden farkı ne bizim? Bak şimdi gurbet dediğimiz sürgünde acırlar halimize! Dayanamaz ve sürgünde geçirdiğiniz zamana ağıtlar yakarak ağlarlar.

Ömürden geçip giden zamanın farkında bile değiliz. Sürgündeyiz ya, hani hepimiz biraz olsun gurbetteyiz.

Ölüm vakti gelmiştir artık. Yakılan ağıtlar bize, ölümün adını bile Tanrıyla vuslat sayarız.

Çünkü biz gurbetteyiz…

Efkan ÖTGÜN