PEYGAMBER EFENDİMİZ BUYURDU Kİ

• 17 Mart 2015 Salı 09:37:37

Köy yerleri başlı başına bir dünyadır. Komşuluk ilişkileriyle, düğünüyle, derneğiyle, masalıyla, fıkrasıyla, mizahıyla, üretimiyle, tüketimiyle özgün bir yapısı vardır her köyün.

Köylü ile imam yılların verdiği samimiyetle senli benli olurlar. Pek çok imamın görev yaptığı köyden ayrılası gelmez. Yozgat’ın Sorgun ilçesine bağlı köylerden birinde köylülerden biri imama nazı geçtiği için bir oyun oynar.

Cuma namazı için camiye gelen imam hem okuyacağı hutbeyi, hem de gözleri fersiz olup iyi göremediği için şişe altı gibi kalın camlı gözlüğünü her zaman koyduğu yere özenle yerleştirir.

Ezan okunur sünnet kılınır iç ezan okunmadan imam minbere yönelir. Hutbe dualarını içinden okuyarak merdivenleri yavaş yavaş çıkar oturur.

Müezzin iç ezanı okur ondan sonra imam ayağa kalkar birinci hutbeyi sesli okur açıklayacağı hadis-i şerefi Arabça okuduktan sonra son olarak sıra okuduğu hadis hakkında gerekli nasihat ve tenbihatlarda bulunan Türkçe hutbeyi yazılı kağıttan okumaya gelir.

Daha önceden koyduğu kâğıdı eline alır, fakat hutbe yazılı kâğıdın yanına koyduğu gözlüğünü yerinde bulamaz, eliyle orayı burayı yoklar ama yok. Bu arada hadis-i şerifi açıklayacak:

-Peygamberimiz efendimiz buyurdu ki der.

Eline aldığı kâğıttaki metni net olarak göremediği için hutbeyi okuyamaz. Gözlüğünü daha ayrıntılı şekilde arar yok, eliyle sağı solu tekrar tekrar arar yok, yok, yok:

- Peygamberimiz efendimiz buyurdu ki der.

Bu şekilde imam beş altı defa aynı şekilde

- Peygamberimiz efendimiz buyurdu ki der.

İmamın gözlüğünü saklayan kişi oturduğu yerden:

- Haydi hocam de gayri peygamberimiz ne buyurdu der.

İmam ağzındaki baklayı çıkartır:

-İmamın minbere goyduğu okuma gözlüğünü alan namızsız, alçak adam gözlüğü getirirse Peygamberimiz efendimiz buyuracak der.