YALNIZLIĞIM VE TEMBELLİĞİM BENİ DENGELİYORDU...

• 23 Ocak 2015 Cuma 15:49:26

Güneşin yakıcı ışınları penceremden odama giriyor uyuşuk bedenim yatağın
içinde mayışarak iyice kendinden geçiyordu.Yatmak ne büyük mutluluktu rahatlığı
seviyordum,çabalamak hoşuma gitmiyordu yaşamsal mecburiyetler beni geriyor isyankar
doğamı harekete geçirip kuytu köşelere saklanma ihtiyacıma hayat veriyordu.Bir süredir
yine işsizdim zaten kendimi bildim bileli işsizlik bana yakın olan bir durum olmuştu
kendimi bir odaya kapatıp hiç çıkmadan akşama kadar kitap okusam ya da gün boyu oturup
bira içsem ve bana bunun karşılığında para verseler ne iyi olurdu sonuçta bunları yapmakta
çaba gerektiriyordu ve üstelikte benide mutlu eden aktivitelerdi.Ama kalabalık insan topluluklarına
karışmak ve o düzenin bir uygulayıcısı olmak tahammül sınırlarımı aşıyor beynimde şimşekler
çakılmasına neden oluyordu.Yattığım yerden tavana gözümü dikmiş amaçsız gözlerle bakınıyordum
tavanın köşesinde uzun bacaklı bir örümcek her zamanki yerinde duruyordu.Ağında sessiz sedasız
durması hoşuma gidiyordu onu kendime benzetiyordum topluluklardan uzak ve naif bir yaşamı seçmişti
yalnızlığımı bu küçük dostumla paylaşıyordum.Başıboşluk duygusu insana sıkılmamayıda öğretiyordu.
zamanla bu duygunun üstesinden gelmeyi öğrenmiştim mevcut düzen insanları bir kaosun içine hapsediyor
yoğun bir tempo düşünmeyi ve sorgulamayı rafa kaldırmış kitlelerin gerçeklerden uzak yaşayıp sömüren
ve ezen güçlerin kıskacı altına girmesine neden oluyordu işte bu da beni deli ediyordu.Eğer kendimle
başbaşa kalıp zihnsel meşguliyetlerimin tadına varamayacaksam hayallerim beynime karşı taarruza geçmeyecekse
neye yarardı o zaman bu düzenin bir parçası olmak ? saat henüz çok geç değildi öğleye doğruya geliyordu iyice bir
gerindim ve yatağımda daha rahat bir pozisyon aldım doğrusu tembelliğime son vermeyi hiç düşünmüyordum
beni besleyen ve hayata karşı direnme gücü veren bu yegane unsuru yaşatmayı her daim değerli bulduğum
yadsınamaz bir yaşam gerçeğimdi.