İNSANLIK ONURU

• 20 Eylül 2014 Cumartesi 00:16:32

İki saatlik uçuş boyunca çok heyecanlı olmasına rağmen inişe geçen uçağın tekerleklerinin piste değmesiyle O’an’a kadar daha önce hiç bu denli yoğun hissetmediği özlem ve korku karışımı duygu, tüm benliğini sarmıştı, Sinem’in.

Sinem için, yaşadığı yoğun duygular heyecan verici bir durumdu.

Kolay değil tam 22 yıldır görmediği ülkesi Türkiye’yi doğup büyüdüğü şehri İzmir’i görecekti.
1982 yılında Avusturya da yaşayan dayısının yanına gitmiş o güne kadar da bir daha ülkesine dönmemişti.

Sinem,1979 yılında İstanbul teknik üniversitesinde okurken siyasi faaliyetler de fakültenin en aktif ve ayını zamanda, düzgün kişiliği, açık kumral lüle lüle saçları, yanağında gamzesiyle okulun en güzel kızlarından ve en başarılı son sınıf öğrencilerinden biriydi.

1980 sonrasında, okuldaki kız arkadaşıyla birlikte kaldığı öğrenci evinde, bir gece yarısı anti demokratik uygulamalarla, yapılan aramada bulunan siyasi içerikli dergi ve kitaplardan dolayı tutuklanıp. İki yıl süreyle ruhsal anlamda birçok olumsuzluklarla karşılaştığı, hapis hayatı yaşamıştı.
İstanbul’da yattığı ceza evinden 1982 yılında tahliye olduğun da Sinemin ruhsal sağlığı bozulmuş kronik deprasif bir kişiliğe bürünmüştü.

Hapishaneden önce; Cıvıl cıvıl hareketli konuşkan bir insan’ken, durgun içine kapanık konuşmayan, gece uykusundan çığlık atarak uyanan, çevresindeki insanlarla diyalog kurmakta zorlanan bir insana dönüşmüştü.

Oysa sevdiklerine kavuşmuş özgür olmuştu. O dönemlerde insanlar ne kadar özgür olabiliyorsa işte!

Sinem’in bu durgun ve içe dönük hallerine anne ve babası çok üzülüyor, onunla iletişim kurmak için çaba sarf etseler de başarılı olamıyorlardı. Sıklıkla odasına kapanıp kimseyle konuşmuyor, bazende ağlama nöbetleri geçiriyordu. Belli ki hapiste ruh sağlığını bozacak bir şeyler yaşamıştı. Uzman doktor kontrolünde çok acil psikolojik tedavi görmesi gerekiyordu.
Her ikisi de diş hekimi olan anne ve babasının öncelikli istekleri, tek çocukları olan sinem’in güvenliği için yurt dışına çıkmasını ve orda ihtiyacı olan psikolojik tedaviyi görmesini sağlamaktı.
Ülkenin siyasi belirsizliğinden ve anti demokratik uygulamalardan çekinen ailesi, olası bir gözaltı durumunda, Sinem’in ikinci kez karşılaşabileceği olumsuzluğa katlanabilecek ruhsal durumda olmadığını görebiliyorlardı.
Babası akşam ev telefonundan Avusturya da yaşayan eşinin erkek kardeşini arayıp konuştu.

-alo Kayhan
-alo eniştem hayırdır akşamın bu saatinde?
-pek hayır değil sinem tahliye olduğundan beri davranışlarını hiç beğenmiyorum. Eh ülkenin durumu da malum bu nedenle sinemin mutlaka yurt dışına çıkması gerekiyor ve çok acil psikolojik destek de alması lazım. Rica etsem Sinem’i yanına aldırıp, onunla alakadar olur musun? Bu konuda bize yardımcı olur san çok seviniriz.
-ne demek eniştem tabi aldırırım, ben gereken işlemleri hemen başlatıyorum. Sizde yapılması gereken resmi başvuruları yapın en kısa zamanda sinem’i almaya geleceğim.
-sağ ol Kayhan. sağ ol gözüm beni çok mutlu ettin.
-sen sağ ol eniştem prensesimin hayatı söz konusu elbet yapılması gereken ne varsa yapacağız. Siz rahat olun. ablam nasıl iyi mi?
-iyi ama sinem’in durumuna çok üzülüyor.
-hiç üzülmesin prensesimi buraya aldıracağım takmayın kafanıza ablama selam söyle.
- söylerim sende eşine selam söyle.
-anjelika da yanımda o da size selam söylüyor.
-sağ olsun
-Hayırlı geceler eniştem
-size de hayırlı geceler Kayhan’ım

Sinem’in dayısı Kayhan bir hafta sonra İzmir’e gelip çok sevdiği yeğeni sinem’i de alıp beraberinde Avusturya’ya. Götürmüştü.
Yaşadığı ağır travmalardan dolayı Viyana da bir kliniğe yatırmış uzunca bir süre psikolojik tedavi görmesini sağlamıştı. Tedavi süresince Kayhan ve eşi anjelika zamanlarının önemli bir bölümünü Sinem’e ayırıyor adeta Sinem’in üzerine titriyorlardı.
Tedavisi boyunca aldığı ilaçların etkisiyle koma halinde derin uykuya dalıyor ve uykusunda ‘’et beni ‘’diye bir cümleyi bir biri ardına tekrarlıyordu. Uyandığında doktorları uykusunda söylediği et beni sözünün ne anlama geldiğini sorduklarında o cümleyle ilgili hiç bir şey hatırlamadığını söylüyordu. Yâda söylemek istemiyordu. Belli ki, bir yerlerden bilinçaltına işlemiş bir sözdü. Tedavisi boyunca ilaçları her alışında uykusunda aynı cümleyi sayıklıyordu.
‘’et beni’’

Aylar süren tedavi sonrasında Sinem önemli ölçüde sağlığına kavuşmuş ve taburcu olmuştu.
Baharla birlikte hareketlenen doğa gibi sağlıklı bir yaşama yeniden çiçek açmış, yaşama yeniden merhaba demişti.
Doktorlarının da tavsiyesiyle, hayatla sosyal bağ kurması için önce Viyana’nın en işlek caddelerinin birinde, dayısının büfesinde bir süre kasiyer olarak çalışmış. sonrada dayısının yakın bir dostunun aracılığıyla cam fabrikasında işe başlamıştı. Önceleri sıradan bir çalışan olarak girdiği fabrikada, zaman içerisinde zekâsı fark edilmiş, çalışkanlığı ve yetenekleri sayesinde yıllar içerisinde şef, kısım amir ve müdürlük derken dev şirketin önemli bir konumuna gelmeyi başarmıştı. Öğrencilik yılarından kalan İngilizcesini geliştirmiş, beraberinde Almanca ve Fransızcayı da öğrenmişti. böylelikle ana dilinden hariç üç dilli daha çok iyi seviyede konuşa biliyordu.

20’ yaşların da genç bir kız olarak gittiği Avusturya dan 42 yaşında olgun bir hanım olarak ülkesine dönmüştü.

Onca zaman nasılda geçmişti. Dile kolay 22 sene.

O zaman süresi içerisinde anne ve babası birkaç kez viyana ya gidip kızlarını ziyaret edip görmüştü. Buna rağmen, hava alanındaki özlem dolu bekleme anının heyecanı, onlar içinde çok farklıydı.
Terminal binasının dış hatlar yolcu karşılama salonunda, kızlarının gelişini bekleyen zamanın acımasızlığından paylarına düşeni almış 62 ve 64 yaşlarına ulaşmış olan Nurten Hanım ve Şefik beyin kızlarını bekleme anı, daha önce böylesini hiç yaşamadıkları çocuksu bir duyguya dönüşmüştü.
Buzlu camdan yapılmış bekleme salonunun elektronik giriş kapısının, her iki yöne doğru açılmasıyla, elindeki valiziyle karşılarında beliren kızlarını gördüklerinde, film sahnelerindeki gibi aralarındaki sekiz-on metrelik mesafeyi istem dışı bir refleksle, hızlı adımlarla koşarcasına kapatmışlar üçü birden sarılmışlardı.
Öyle ki, adeta yumak olmuş kontrolsüz bir şekilde ağlıyor birbirlerinin yüzünü, saçını okşuyor öpüp kokluyorlardı. Ağızlarından

-yavruuum
-anneeem
- kızıııım
-babaaam

Sözlerinden başka bir şey çıkmıyor, yanaklarından dökülen gözyaşları sel olup akıyordu.

Bu hararetli özlem dolu kucaklaşma, bekleme salonundaki diğer insanları da duygulandırmıştı.

Bir süre devam eden ağlaşmalarından sonra sarmaş dolaş bir halde terminal binasının dışına çıkıp, dışarıda bekleyen ticari taksilerden birinin bagajına valizlerin yerleştirip, bindikleri taksiyle evlerinin yolunu tutmuşlardı. Yirmi iki yılın özleminden olsa gerek üçü de taksinin arka koltuğuna oturmuş ortalarına aldıkları kızlarının ellerini sıkıca tutuyorlardı.

Nihayet evlerinin olduğu sokağa gelmişlerdi.

İzmir’in merkezinde beş katlı mütevazı bir apartmanın dördüncü katında oturuyorlardı. Sinem taksiden indikten sonra apartmandan içeri girmeden önce evinin sokağına, binalara, çevresine şöyle bir göz gezdirdi.
Öyle ya! Çocukluğu gençliği o sokaklarda geçmişti, gerçi çok değişmişti ama yinede özlemişti mahallesini, cama çıkan eski komşularından bir kaçı,

-hoş geldin sinem kızım deyip el sallıyorlardı.

El sallayan o komşularının birçoğu yaşlanmış. Gençlik yılarından tanıdığı diğer komşularının birçoğu da taşınmış, yâda vefat etmişti. Kendisine el sallayan birkaç eski komşularına kendiside el sallayıp,

-hoş bulduk

Diyerek apartmandan içeri girmişti.
Dördüncü kata çıktıklarında dairelerinin kapısını, alelacele açmaya çalışan babası ardına kadar açtığı evin kapısından içeriyi eliyle gösterip

- gir içeri kızım yuvana hoş geldin.

Daireden içeri girdiğinde evinin kokusunu içine çekip üstündeki ceketini bile çıkarmadan evin bütün odalarının kapısını açıp içeriye hasretle göz gezdiriyordu. Son olarak da kendi odasının kapısını açtı içeri girdi hemen arkasındaki anne ve babasına yalnız kalmak istediğini söylediğinde onlarda,

-olur kızım

Deyip odadan çıktılar, çıkmalarının ardından odanın kapısını kapattı.

Anne ve babası da koridorun karşısındaki salona gidip oturdular.

Odasının içini duvarlarını her yerini inceleyen Sinem sanki üç gündür odasından ayrılmış gibi bütün eşyaları yerli yerinde durduğunu görüyordu.
Kütüphanedeki kitapları gar dolabındaki gençlik yıllarından kalma kıyafetleri. Komidin’in çekmecesinde deniz kabuklarından yaptığı kolyesi, tüm eşyaları ilk günkü gibi duruyordu hepsine tek tek dokundu hatta gençlik aşkı Nick Nolte’nin duvarda asılı posteri bile öylece olduğu gibi duruyordu. Televizyon da yayınlanan zengin ve yoksul dizisin deTom Cordeş ismindeki rolüyle âşık olmuştu Nick Nolteye. Dolabının rafındaki müzik kasetleri ve diğer özel eşyaları her şey her şey sanki onu bekliyordu.
Odası, genç bir kızın rengârenk pırıl pırıl dünyasının izlerini taşıyordu.
Tüm anılarını bir bir yaşadığı odasında
Dolabının üzerindeki lise yıllarında çektirdiği çerçeveli fotoğrafını eline aldı bir süre duygulanarak baktı,
Ellindeki resmine sarılıp usulca yatağına uzandı.

Salonda sessizce oturan anne ve babası öylece bir birlerine bakıyorlardı. İçerinin sessizliğini sinem’in odasından gelen hıçkıra hıçkıra ağlama sesi bozdu. Annesi kızım diye yerinden kalkmaya yeltendiğinde Şefik bey Nurten hanımı bileğin den tutup,

- otur yerine hanım bırakalım acılarını yaşasın.

Bir süre devam eden ağlamanın yerini yeniden kısa süren bir sessizlik almıştı. O sessizliği bozan şey de odadan gelen müzik sesi olmuştu, teypte çalan bir şarkıydı.

’’ Öyle bir yerdeyim ki, ne karanfil ne kurbağa, bir yanımız mavi yosun dalgalanır sularda. Dostum dostum güzel dostum bu ne beter çizgidir bu. Bu ne çıldırtan denge yaprak döker biryanımız bir yanımız bahar bahçe’’

Gençliğinde de teybin sesini açar teypte çalan şarkılar evin her yerinden duyulurdu.O yılarda anne ve babası sitem edip yavrum kıs şu teybin sesini biraz diye, kızarlardı Sinem’e.

Bu kez öyle olmamıştı anne ve babası bir birlerine gülümseyerek bakmışlardı. Onca sene matem havası yaşanan evlerinde yeniden müzik sesi duymuşlardı. Çünkü kızları geri dönmüştü.
Yirmi iki sene gelmediği ülkesine ve evine dönmesini gerektirecek birçok sebebi vardı artık sinem’in.

Öncelikle korkularıyla baş etmeyi öğrenmişti.

Sonrasındaysa viyana da geçen yoğun çalışma hayatına kendi isteğiyle son vermişti. Nedeni! Çok sevdiği dayısı da birkaç ay içerisinde Türkiye’ye dönecekti. Kayhan ve eşi Anjelika İzmir çeşmede satın aldıkları çiftlik evinde çocuklarıyla birlikte hayatlarını sürdürme kararı almışlardı. Sinem için viyana da kalmasını gerektirecek hiçbir nedeni yoktu. Ailesinin yanında sevdikleriyle birlikte olmak, hasret gidermek istiyordu ve artık evindeydi.

Aradan bir hafta geçmişti.

Hafta boyu güzel İzmir’in her yerini, denizle dans eden kordon boyunu, sokaklarını, caddelerini, gezmişti. Çevresindeki her şeye özlemle bakıyor, dükkânları seyyar satıcıları gelip geçen insanları ilgiyle izliyordu. Bir ara karşıdan gelen omzundaki tablaya dizdiği simitleri satmak için,

-sımiiyyt çıyııt çıyıııt tayzeyy gevrek sımiiyyt ….

Diye bağıran, simitçinin kendi üslubuyla Taze simit deyişi hoşuna gitmiş, tebessüm ettirmişti. Öyle ya! Viyana da bu türden renkli insanlarla karşılaşması pek mümkün değildi. Simitçiden bir tane simit aldı simitten kopardığı her paçayı keyifle yedi. Çoğu zaman İzmir’i yaya olarak gezdiği görebildiği her yerine gitmiş özlem gidermişti.

Akşam ailece evin salonunda oturup çay içip televizyon seyrederken kapı çaldı.

Kapıyı açan sinem, coşkulu bir tepkiyle canlarım benim dediği, viyana da yaşadığı yıllarda da irtibatını koparmamış olduğu zaman zaman mektuplaşıp telefonlaştığı hem çocukluk hem de liseden arkadaşları olan İlknur ve Çiğdem gelmişti. Bir birleriyle kucaklaşan arkadaşlar bir süre salonda oturup çay içip konuştuktan sonra anne ve babasından müsaade isteyip gençlik yılarında olduğu gibi Sinem’in odasına çekilip kız kıza sohbete koyulmuşlardı.
İlknur da çiğdem de evlenip çoluk çocuğa karışmış İzmir’in dışında farklı şehirlerde yaşıyorlardı. Sinem’in döndüğünü öğrendiklerinde hem kendi anne babalarını ziyarete hem de sinemi görmeye İzmir’e gelmişlerdi.
Geçmişte birlikte yaşadıkları anılarını konuşurlarken bir ara İlknur Sinem’e

-onu sormayacak mısın?
Sinemde anlamamazlıktan gelip,
-kim i ?
-kimi olacak liseden beri aşkın olan Gökhan’ı
-saçmalama ne aşkı? Aradan kaç sene geçmiş.
Söze çiğdem atılıp,
-ne olmuş kaç sene geçmişse? Hem biliyor musun? Gökhan da Hiç evlenmedi ve halen çok yakışıklı.
-amaan kızım bundan sonrasında bendeki duygulardan hiç bir şey olmaz
İkisi birden
-olur, olur bal gibi olur.

Sözü yeniden İlknur alıp devam etti.

-Gökhan Ankara da okurken senin hapis’e girdiğini duyduğunda defalarca İstanbul’a hapishaneye gelmiş seni görmek istemiş fakat görüştürmemişler görevlilerle tartışıp münakaşa bile etmiş ama maalesef sonuç alamamış. Gerçi o adamlar seni, annen babanla da görüştürmemişlerdi ya neyse, sen tahliye olduktan sonra kısa zamanda viyana ya gidince seni görebilmek için İzmir’e gelmiş ama geldiğinde sen çoktan gitmiştin, artık yapacak bir şeyi olmadığı için de kaderine razı olmuş.

Hiç itiraz etme yarın buluşuyoruz Gökhan’ın reklamcılık şirketine gidip onu göreceğiz, tamam mı? güzel bir sürpriz olacak hem sonra biliyor musun? Aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen ne zaman Gökhan’ı görsek her seferinde seni soruyordu bize. Hatta bir keresinde evlenmeyi düşünmüyor musun? Diye sorduğumda yok hayır düşünmüyorum eğer bir gün evleneceksem bu sinemle olacak dedi.
Bende sinem viyana da yeni bir hayat kurdu orada evlenip belki de ömrünün sonuna kadar hiç gelmeyecek dediğimdeyse, olsun onu bekleyeceğim eğer benim kısmetimse, bir gün mutlaka gelir, dedi ve bu konuşmalarımızdan sana asla bahsetmememi istedi.

-şakamı? Bu
- ne şakası böyle şeyin şakası mı olur! yemin ederim böyle dedi ve her seferinde seni soruyordu.
-iyide beni niye bir kez olsun aramadı?
Söze bu sefer de çiğdem atıldı.
-neden olacak kızım yeni kurduğun hayatında sana engel olmak istememiştir. Düşünsene? Fedakâr oğlan mahzun kız aayyy ne romantik.

Aralarında gülüşmelere neden olan Çiğdem’in bu sözlerinden sonra,
İlknur yeniden söz alıp,

-ha bu arada bizim sınıftan elif diye bir kız vardı hatırladın mı?
-elif! Ha evet, hatırladım ne oldu ki?
-elif’in babası çok hastaymış yarın Gökhan’ın işyerine gitmeden önce elif’in evine uğrayıp bir geçmiş olsun diyelim, bir mahsuru olur mu?
-yok, canım ne mahsuru olacak nesi varmış ki Babasının?
-ya sorma kansermiş neresine dokunulsa çok canı yanıyormuş, ne konuşa biliyor, ne de hareket ede biliyormuş, sadece konuşulanları duya biliyormuş o kadar. Yatakta öylece yatıyormuş. Doktorları yapacak bir şey yok deyip eve göndermişler, senin anlayacağın son nefesini bekliyorlar.

İlknur’ un anlattıklarından etkilenen sinem,

- üzüldüm

-Aslında babası üzünülecek biri değil çok kötü bir adamdı. Karısına ve iki kızına da çok eziyet etti elifin ablası o yüzden evi terk etmişti, zaten anneleri de üzüntüden rahmetli oldu. Ne yapsın kız cağız kötü de olsa o bakıyor şimdi babasına senin anlayacağın babası psikopatın teki o yüzden meslekten bile atılmış bir adam.

İlknur anlatacaklarını bitirmişti. Sinem,

- zor bir durum, yarın uğrarız elife geçmiş olsuna.

Araya giren çiğdem
-Gökhan’ı da görmeye gideceğiz değil mi?
-bakarız
-bakarız yok kızım gideceğiz.
-tamam, tamam gideriz.

Bir süre daha sohbete devam etikten sonra yarın buluşmak üzere diyerek kalkmışlardı.
Geldikleri gibi yine sarmaş dolaş olup kapıdan uğurlamıştı arkadaşlarını sinem
İlknur ve çiğdemi gördüğüne çok sevinmişti. Arkadaşlarını uğurladıktan sonra yüzünde gülümsemeyle dolaşıyordu evin içinde sevinci yalnızca arkadaşlarını görmek miydi bilinmez ama yüzündeki gülümsemeyle odasına çekilmiş uykuya dalmıştı. Uzun zamandır sayıklamadığı ‘’et beni’’ sözünü o gece uykusunda birkaç kez tekrar etmişti.

Ertesi gün,

İlknur ve çiğdemle randevulaştıkları yerde buluşup liseden arkadaşları elifin evine gitmişlerdi. Elif kapıyı açıp hoş geldiniz deyip arkadaşlarını evin salonuna buyur etti. Babasının sağlık durumunu soran arkadaşlarına bir gelişme olmadığını daha da kötüye gittiğini her an ölebileceğini söyledi.
Bir süre sonra hep birlikte babasının yattığı odaya geçip babasına geçmiş olsun diyeceklerdi ne kadar kötü bir adam olsa da arkadaşlarının babasıydı. Odaya girdikleri ‘an Sinem fenalaştı elleri titriyor ve soğuk terler döküyordu. Arkadaşlarına durumunu belli etmemeye çalışıp lavaboya gitmek istediğini söyledi, Odanın hemen karşısındaki banyoyu gösteren elif.
-ne oldu? Neyin var.
-önemli bir şeyim yok bir anda tansiyonum düştü herhalde

Banyoya giren sinem olmaz olaamaz diye kendi kendine söyleniyordu. Yüzüne su vurarak rahatlatmaya çalışan sinem, bir yandan da toparlamalıyım kendimi diyerek kendine telkinde bulunuyordu. Karşı odadan geçmiş olsun amca diyen İlknur ve çiğdemin odadan çıktıklarını duydu ve hemen ardından sineme seslendiler.

-iyi misin? Sinem
-iyiyim iyiyim siz geçin salona bir iki dakikaya gelirim.
-tamam, biz salona geçiyoruz.

Onlar hep birlikte salona geçtiklerinde banyodan çıkan sinem doğru karşı odaya girdi. Hasta yatağında yatan elif’in babasının yanına gidip yanına sokulan sinem adama sordu.

-tanıdın mı beni?

Adam konuşamadığı için başını sağa sola hafifçe sallayıp tanımadığını söylüyordu.

-ben seni tanıdım. Pislik herif hani gözlerim bağlıyken bana işkence yapıyordun ya, işte o zaman gözümün bağı gevşemişti ve o ‘an senin yüzünü ve yanağındaki bu siyah ‘’et ben’ini ‘’ gördüm. Sen o sun. Az önce kızın söyledi o ceza evinde görev yapmışsın sonrada seni meslekten atmışlar. Köpek gibi sürünmüşsün, ha birde vücudunun neresine dokunulsa çok canın yanıyormuş. Bak! Gördün mü? Şimdi sen benim ellimdesin.

Adamın gözleri korkudan kocaman olmuştu.

-korkma ben senin yaptığın gibi aciz ve savunmasız insanların canını yakmam. Hani hatırladın mı? Ellerim bağlıyken Sen bana sopayla her vuruşunda seni çıldırtan o sloganı inadına tekrar ediyordum.

Sinem adamın kulağına eğilip fısıltıyla aynı sözü tekrar etti.

-insanlık onuru işkenceyi yenecek.


Yeniden doğrulan Sinem adamın gözlerinin içine bakarak

-şimdi tanıdın mı beni?

Adam korku dolu ve ağlayan gözlerle tanıdım anlamına gelecek hareketle bu kez başını öne doğru hafice salladı.

-ellerim bağlı savunmasız olduğumda çok cesurdun ne oldu? Şimdi! Küçük bir çocuk gibi ağlıyorsun karşımda. Aşağılık herif canın cehenneme…..

Diyerek son sözünü söyleyen, Sinem odadan çıkıp salona geçti. Olan bitenden habersiz arkadaşları bir biri ardına nasıl oldun, iyimisin? Diye sorduklarında manalı bir tebessümle

-uzun zamandır hiç bu kadar iyi olmamıştım.

Kısa bir süre daha salonda oturdular elifin konuşmalarından babasının sadece aile içinde şiddet uyguladığını sandığını anlamış. Onun eski bir işkenceci olduğunu bilmediğini fark etmişti.
Elif, kendi babasının iyi bir adam olmadığını biliyordu ama en azından elleri bağlı savunmasız insanlara işkence yapacak kadar alçak bir adam olduğunu bilmiyordu. Babasından dolayı böyle bir utançla yaşamasına gönlü razı olmamıştı.
Sinem bunun bir sır olarak kendisinde kalması gerektiğine karar vermişti.

Bir arkadaşımıza daha uğrayacağız diyerek kalkmışlardı. Elif geldikleri için teşekkür etmiş. Hayırlı günler deyip vedalaşıp dışarı çıkmışlardı.
Yolda yürürken İlknur’un telefonu çaldı. Arayan on beş dakika önce yanından ayrıldıkları elifti. Babasının az önce öldüğünü söylüyordu.

İlknur telefonda elife bekle bizi hemen geliyoruz panik yapma dedi.

İlknur ve çiğdem vay canına geri dönmemiz gerek ne yapsak gökhan’a başka bir zaman gideriz artık dediklerinde sinem,

-Siz geri dönün elifi yalnız bırakmayın, ayıp olmasın yakınları gelene kadar kızın yanında olun.

-peki sen?

-bende Gökhan’ın yanına gidiyorum yeterince bekledi daha fazla bekletmeyeyim yakışıklı aşkımı.

Görüşürüz kızlar deyip İlknur ve çiğdemin şaşkın bakışları eşliğinde yeni bir başlangıca yelken açmak için bindiği taksiyle uzaklaşıp gitti.


Serhat Bingöl 20/09/2014