Birinci Köprü

• 2 Mayıs 2014 Cuma 00:52:54

“Bence Birinci Köprü yoluna girmeliydin.”

İkinci Köprü’nün yolundaydık. Yanımızda gümüş renkli bir Audi vardı. Hasan Amca yerine Audi’ye bakmayı tercih ettim. Bu da sonsuza değin sürmedi. Çok geçmeden Audi’nin sürücüsü “Ne var? Ne oluyor?” türünden beni süzmeye başlayınca başımı öne çevirdim ve arkasında Otosan yazılı kamyonete gözlerimi diktim. Kamyonet nedense heyecan vermeyince gözlerimi kaldırıp, dikiz aynasını kontrol ettim. Aynanın iddiasına göre arkamda beyaz bir Kartal vardı. Direksiyonundaki kişinin keyfi gayet yerindeydi. Trafiğin durmasına aldırmadan arabadakilerle konuşuyor, heyecanlı ve neşeli bir şekilde anlatığına arabaca gülüyorlardı. Sürücünün dudaklarını okumayı denedim:

“Sonra aldım karıyı...”

Yok, yok, böyle dememiştir. Hem ben nereden bileceğim dudak okumasını. Olsa olsa “Pazardan iki kilo şeftali aldım; çürük çıktı. İyi mi?” demiştir. Bu kadar güldüklerine göre de devamını şöyle getirmiş olmalı:

“Çürük ve kurtlu olmasına aldırmadım, hepsini yuttum. Hem vitamin, hem protein. Benim karının midesi kaldırmadı, fenalaştı. Ben de aldım karıyı, doğru köşedeki kliniğe...”

Böyle girmiş olmalı kadın hikayeye.

“Yok, böyle olmaz ki. Birinci Köprü’ye sapacaktık.”

Ama sapmadık değil mi? Havaalanından çıkınca ben direksiyonu İkinci’nin yoluna kırdım ve kendimizi burada bulduk. Arabada üçümüz oturuyoruz: Ben, Hasan Amca ve Hasan Amca’nın eşi Serpil Teyze. Serpil Teyze’nin sesi çıkmıyor, keza benim de öyle. Hasan Amca düzenli aralıklarla badem gözlü Birinci Köprü’sünü anıyor, o kadar. Konuyu değiştiremiyorum. Elimde pazardan alınan çürük şeftali hikayesi yok. Hem olsa da yaşları benimkine göre hayli ileri bu çifte o hikayeyi böylesine renkli anlatamam.

Sorun aramızdaki yaş farkında da değil. Sorun benim Hasan Amca’yla olan ilişkimde. Kendisini ve eşini havaalanından aldım. Halbuki onlar da, tıpkı benim gibi, bu sabah İstanbul’daki yataklarında uyanmışlardı. Birbirimize çok uzak olmayan evlerde kahvaltı etmiş, yakın saatlerde evlerden arabalarımıza binip havaalanına doğru yola çıkmıştık. Ben İkinci Köprü’den, Hasan Amca ise Birinci’den geçip hedefimize vardık. Onları Geliş bölümündeki, yolcuların çıktıkları kapının önünde beklerken bulunca hafif bir selam verip, Bir Numaralı Bekleme noktasındaki koltuğuma yönelmiştim. Çok geçmeden beklediklerim gelmişlerdi: Tolga, Tolga’nın eşi, Tolga’nın ikiz çocukları, Tolga’nın ikiz çocuklarının bakıcısı, Tolga’nın ikiz çocuklarının bakıcısının çocuğu. Hepsi benim arabama sığmazdı. Bunu ben de, bütün bu güruhu peşinden sürüklemiş olan Tolga da biliyordu. Bu yüzden kayınpederinden yardım istemiş, kayınpederi de arabasıyla gelmişti.

“Şimdi şöyle yapacağız” dedi Tolga, “Ben Hasan Amca’nın arabasını alacağım. Eşim, çocuklar filan onunla gideceğiz. Sen de Hasan Amca’yla Serpil Teyze’yi alır, bizim eve bırakırsın.”

Böylece kendimi, kendi arabamda, Hasan Amca’nın yanında bulmuştum. Tolga’nın kayınpederi onun sözünü dinlemediğimden mi, yoksa kendi arabasını damadına verip, damadın arkadaşının 18 yıllık arabasına bindiğinden mi olduğunu kestiremediğim bir memnuniyetsiz içindeydi.

“Birinci Köprü yolu açıktır, damat da şimdiden eve varmıştır.”

Bir yanımda Hasan Amca, diğerinde gümüş renkli Audi otoyolda oturuyorduk. Ara ara satıcılar geçiyor ama insanın canını çektiren bir şeyler satmıyorlardı. Aç değildim, zaten helva da sevmezdim. Sattıkları şarj kablosu telefonuma uymazdı. Arabam bozuk değildi, alet çantasına ihtiyacım yoktu. Çiçek alıp, Hasan Amca’yı mı hediye edecektim? Elektrikli testere ise... İstanbul’da kim elektrikli testere alır ki? Dikili ağacımız olsa keser miyiz? Kesecek olsak otoyolda satılan testereyle mi yaparız?

“Okmeydanından...”

Hasan Amca hala Birinci Köprü’ye dönebilmenin yollarını irdeliyordu. Belki elektrikli testere fena bir fikir değildi. Önünüzde kimse duramazdı. Kamyonet, taksi demeden elinizde testere, dalabilirdiniz. Arabaların kaportalarının dayanamadığı bir güce Hasan Amca’nın boynu da karşı koyamazdı. Bir hamlede gidiverdi başı. Belki aşağı yuvarlanırken bana Birinci Köprü’den gitseydik böyle testere alamayacağımı söylerdi. Son bir seferlik hoşgörürdüm o bedensiz başın sözlerini.

Testereyi satan genç de benim ona bakmamdan umutlanmış, yürümeyi bırakıp bizi beklemeye başlamıştı. Güneş, adamın elinde tuttuğu metalden yansıyor, ara ara gözümü alıyordu. Düğmeye bastım, cam aşağıya indi. Bunu gören satıcı da bana doğru hareketlendi. Tam kaputun hizasına gelmişti önümdeki kamyonetin ilerlemeye başladığını gördüm. Çaresiz, gaza dokundum.