SENİ BEKLERKEN-4

• 2 Şubat 2014 Pazar 21:58:42

Siyaset bizi ayırmasın! Çok fazla siyasi, yöresel, dünyevi, uhrevi değilim ben… Belki sen yöreselsindir ama. Yöresel bir yemeksin, yöresel yemekleri kapitalist kültürün tüm unsurlarını kullanarak sunan bir lokantada. Aramızda yüksek dağlar değil, ‘’yüksek kültürün duvarları’’ var. Ben ise beş yıldızlı otelin yörük çadırında sınırsızca ikram edilen hamburger ekmeği arası sosisim. Fazla iyi, fazla kibar…
Dışarı çıkalım mı? Evet, sinemaya gidebiliriz. Sinemada patlamış mısır yerine kavrulmuş mısır yeriz. Müstehcen bir sahne perdeye yansıyınca birbirimize değil, yan taraflarda oturan insanlara bakarız. Başkalarına bakarız, kendimize bakmayız hiç. Evet, hava az bulutlu ve soğuk gibi. Çok bulutlu bir günde seninle bomboş caddelerde gezebiliriz. Ama şimdi sinemaya gitmeliyiz.
Film güzeldi değil mi? ‘’Fazla siyasi bir filmdi. Hiç de insanı değildi. Askerin tecavüz ettiği kızdan bahis yoktu mesela. Kahramanlıklar, kahramanlıklar, kahramanlıklar!’’ Kendini ‘’vatansever’’ olarak düşün. Senin bakış açında da siyasi üstelik. Tecavüz filan sahnesi olsaydı daha insani ve sanatsal, az siyasi mi olacaktı? Sanat, estetik, edebiyat ayrı şey siyaset ayrı şey canım. İkisinin bir arada verdiği halde ‘’iyi’’ diyeceğimiz eserler çok azdır. O sebepten sadece sanatın seçilmesi uygun olur.
Çok konuşmuyorum. Çok yorulduysan oturalım? Bırak şimdi Kürtleri!.. Ben Kürt olduğum halde Kürtlerle gurur duymuyorum, sen Türk olduğun halde Kürtlerle gurur duyuyorsun! Cumhuriyet çok yobaz gençler yetiştirmedi. Hayır, Ulusalcı solcular yobaz değillerdir. CHP’yi, basketbol takımı tutar gibi tutmuyorlar. Çok ‘’modern’’ler ve içki kültürleri işledikleri bu günahı hafifletiyor. Muhafazakâr kesimdeki içiciler gibi içtikten sonra eşlerini de dövmüyorlar. İçtikten sonra Nurcular gibi kuşlardan, böceklerden, doğadan bahsediyorlar.
Kalkalım. Sen evine ben evime… Ezan da okundu bak! Ezanı seviyorum canım, özellikle sabah ezanını. Öyle içli içli okuyor ki bizim müezzin, yatakta ağlamak istiyorum. Karşı komşum her sabah namaza kalkıyor, lambası efsunlu şekilde yanıyor. Nerden mi görüyorum! Bazen ayağa kalkıyorum, dışarı bakıyorum o saatte. Yok, namaz kılmıyorum. Zamanım yok değil, namazı samimi şekilde kılamıyorum.
Namazı kılarsam seninle böyle görüşemem. Biliyor musun, bazen kendi alın terimle kazandığım parayla birkaç çeşit meyve satın alırken duraklıyorum. Dindar olmadığım için, şükür filan etmediğim için bu kadar çeşit meyveyi yemeye hakkımın olmadığını düşünüyor, portakalı veya elmayı tekrar tezgâha boşaltıyorum. Hayır, o an Afrikalı çocuklar aklıma gelmiyor. Genelde yemek yerken veya kuru ekmeği sokakta bir köşeye kediler yesin diye bıraktığımda aklıma geliyor sıska Afrikalı çocuklar. Veya arkadaşlar sevdikleri tatlı türlerini zevkle anlatırken aklıma geliyor o çocuklar. Başka zaman aklıma gelmiyor. Bazen lüks sayılabilecek bir lokantada arkadaşla yemek yerken yan masada oturan kimselerin, tamamını yemedikleri yemeklerinin içine ağızlarını sildikleri peçeteyi veya çeşitli çöpleri attıklarında aklıma geliyor aç insanlar.
Hayır, Allah’ı çok sevmiyorum, kendimi çok seviyorum. Kendini çok seven Tanrı’yı sevemez. Kendinden bahsetmek zorunda değilsin. Evet, siz bayanlar kendinizi küçük Tanrılar sanıyorsunuz. Evet, seksten bağımsız olarak bir bayanı seven erkek onunla seks yapmak istemez. Seni sevip sevmediğimi bilmiyorum. Güle güle sevimsiz sevgilim…
Eve doğru yol alırken bir tekme vurdum, sokakta rüzgârın etkisi ile ileri doğru yuvarlanıp giden kola tenekesine. Kimseye çaktırmadan balkonlara baktım. Kimseler yoktu, o da yoktu. Onu bekliyordum, kola tenekesine tekme vururken, kaldırıma gerçek bir Türk gibi dolgun bir tükürük fırlatırken.

Fotoğraf: Brock Davis