KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 816 Okunma
- 2 Yorum
- 0 Beğeni
Günlük Hayatın Tiksintileri
Geceden kurduğum alarm saat tam 07.00’da çalıyordu. İlk defa bu kadar rahat ve huzurlu hissediyordum kendimi. İlk defa alarmın çalmasıyla uykumu bölmüş ve bundan da rahatsızlık duymuyordum. Daha önceleri 07.00’da çalmaya başlayan alarma 07.30’da tepki verirken, bugün alarmın çalmasıyla gerçek âleme adımımı atmıştım. Bir hafifleme hissiyle uyandım ve kahvaltı yapmak üzere mutfağa yöneldim. Çayı koydum ve çayın buharı tütene kadar kuşanmak için odama girdiğimde gördüğüm manzara karşısında donakalmıştım. Bedenim yatakta uzanmış duruyor ve kurduğum alarm da hâla çalmaya devam ediyordu. Bir süre sonra 07.30’da çalan alarma bedenim tepki vermiş ve kahvaltıya zaman kalmadığı için ve saat 08.00’daki derse yetişmek için gelişigüzel giyinmeye başlamıştı. Ben bir yandan korku içinde düşünüyor, bir yandan da kendi bedenime, yani kendime bakıyor ve bu olanlar karşısında türettiğim sorulara cevap aramaya çalışıyor, fakat bulamıyordum. Bir süre sonra cevap aramayı bırakıp odağımı tamamen benden ayrı ben’e yöneltmiştim.
Aklımı kurcalayan bir soru vardı. Ben şu an ben olarak düşünüyorsam. Bedenimin içindeki ben nasıl düşünüyordu. Sanki düşünmüyor, yaptığı davranışları önceden programlanmış bir robot gibi yapıyordu. Bedenimin yapacağı davranışları tahmin edebiliyordum. Çünkü monoton ve tek düze bir hayatım vardı. Tek fark kendimi dışarıdan gözlemlemekti.
…
Kendimi izliyordum. Dışarıya alelacele çıkmış dolmuşta yerimi almıştım. Yine her zamanki yerime oturmuş, kulaklıklarımı takarak dünyadan bağımı koparmıştım. O kadar ki yaşlı teyzenin ayakta kaldığını da fark edememiştim. İşin garip tarafı, dolmuştakiler de fark edememişti! Dolmuşta, pencereden dalgın bakışlarla yolu izleyen ben, acaba yine ne düşünüyordum?
Okula geldiğimde yine derste uyuklayan ben, ders aralarında da arkadaş ortamında yine futbol muhabbetine dalmışken, bedenimden ayrı ben, etrafın konuşmalarına kulak misafiri oluyor, birbirlerine sergiledikleri davranışları gözlemliyordum. Gördüğüm manzara, bedenimi benden ayrı gördüğüm zamankinden daha ürkütücüydü. Sahte gülümsemeleri, düşmanca şakaları, rekabet içinde etkileme zahmetleri, dedikodu ile kendi eksikliğini başkalarının eksikliği ile kapatmanın meşru hale getirildiği ortamların çokluğu, arkadaşlarının başarısızlığına sevinen yalancı dostların çokluğu, samimiyetin azınlıkta olduğu şu manzaraları görünce hissettiğim tek duygu tiksintilik olmuştu. Gördüğüm manzara sadece çevremle alakalı değildi. Benim onlardan farkım neydi? Gelişigüzel ve içi boş bir hayatla idame ettirdiğim günlük tiksintilerim beni oldukça rahatsız etmişti.
Okuldan çıkmış, dinlenmek ve belki de diğer günün tiksintilerine hazırlanmak için evin yolunu tutmuş ve uyumaya yönelen bedenimle uykuya dalmıştım. Uyandığımda saat yine 07.30’du!
Muhammed İşler
YORUMLAR
Tiksinti demek kendi adıma biraz fazla olsada zamanın her geçen yıl çok daha hızlı aktığı ve bu akışta bazen durup,düşünüp yaşadığım hayatın amacı ne kendime daha zamanı iyi değerlendirecek, boş yaşamadığımı hissettirecek kadar zamanı ili dolduracak uğraşlar,hobiler bulmalıyımı sürekli dikte ettiğim, kendimle kavga ettiğim, radikal kararlar alıp bir süre uygulamaya çalışıp sonra yine bir yerde rutine bağladığımı gördüğüm ama en azından zamanı iyi değerlendirmekle ilgili bir sorunumum olmasını farketmek bile bir farkındalıktır.Boş zaman geçirmiyorum o yüzden mevcut zamanla idare et şeklinde kendime teselli verdiğim bir hayatı sürdürüyorum.Rutininizi bile arayacak engeller,tökezlemeleride yaşayan birisi olarak kavga etmeyi bırakıp bugünden mutlu olmaya ama en iyi şekilde değerlendirmeye(olabildiğince) çalışmak belkide hayat...Herkesin bir tanımı var "Hayatına dair".İçinde mutlu olacağınız hayatı yakalamanız dileğiyle arkadaşım...
Muhammed İşler
Gecenin, sabahın tiksintilerini örtmede yeterli kalamadığı bu zamanda sabahı görmek istemeyen ben zamanı durdurup birazcık bile olsun düşünmek ve kendi hayatıma dışarıdan bakmak istiyorum. Zaman o kadar hızlı akıyor ki, düşünmeye vakit kalmıyor gibi ya da düşününce sanki bir şeylerden mahrum kalacağı duygusuna kapılıyor insan. Fakat farkında olmadan yaşadığı gelişigüzel hayattan ancak hayatının durağanlaştığı yaşlılık döneminde haberdar oluyor ve geri kalan hayatını da keşkeler ile israf ediyor. Dışarıdan bakmak belki de bu yüzden önemli geldi bana. Fakat dışarıdan bakmayla iş bitmiyor. Karar ve sebat önemli burada. Yoksa, farkında olarak devam ettirirsin günlük hayattaki tiksintilerini.
