—Bana Sevmeyi Öğret BAYIM! (Kelebek misali)

• 5 Kasım 2013 Salı 00:14:55

Gözlerini hızlıca kapattı adam.

…

Ilık bir sonbahar akşamıydı. Yıllardan çok eski zaman. Vakit ise serçenin gözyaşında can çekişiyordu. Seni kaybettiğim sıralar sayı saymayı unutmuştum. O yüzden bir türlü sensiz geçirdiğim zamanı sayamadım hiç! Sahi çok oldu mu sen gideli?

Uzaklardan gelen bir ‘’merhaba’’ gürültüsü ne kadar umut verse de gözlerime, şakaklarıma yağmur yağıyordu. Ellerim göz çukurlarıma değmeden ‘’hoşça kal’’ sesi beynimin duvarlarında yankılanıyordu. ‘’Hoşça kal…’’ ‘’Hoşça kal…’’ ‘’Hoşça kal!’’ Daha ne kadar gidebilir ki bir insan? Yüreği hâyla yüreğimde atarken. Aslında ben olsam gidemezdim. Çünkü ben sana ömrümü adamaktan ya da af’edersin ama sana köle olmaktan kendimi alı koyamazdım. Öyle severdim ki seni kıskanırdı cümle âlem. Kim bilir belki sen bile kıskanırdın. Şimdi yanımda olsan sarılsam sana sımsıkı hiç bırakmadan. Ve öpsem dudaklarından sıkılmadan. Öyle çok özledim ki seni bazen yetmiyor hayalin. Duvarıma astığım resmin masumca bakarken gözlerime daha çok seviyorum seni, daha çok âşık ediyorsun beni kendine. Çok zaman geçti seni görmeyeli. Belki yıllar… Kilo aldın mı? Ya da verdin mi? Kokun aynı mı? Evlenip, çoluk çocuğa karıştın mı? (-Oysa bizimde çocuklarımız olacaktı, hayal kurardık ya hep.) Gibi bir sürü şey aklımı kurcalıyor işte. Sesini duyamasam, kokunu dahi almasam unutamam yine seni. ( Belki sen unuttun kim bilir? Belki. )

Uzun yıllar önce annemden öğrenmiştim bir adamın nasıl sevileceğini. ‘’ Eğer bir aşkta çile varsa çekmeyi bilmeli insan, adı o zaman aşk olur. ‘’ derdi annem. Oysa bazen korkardım sevmekten. Unuturum zannederdim yokluğuna alışırsam. O işler öyle olmazmış işte. Ya seviyorsun, ya da sevmiyorsun. Arası yokmuş bunun.

—Bana sevmeyi öğret bayım, kelebekler ölmeden!

Daha dün kelebekleri yakalamaya çalışırken, büyüdüğüm de anladım. Sadece bir günlük hayatları olduğunu. Tek bir güne her şeyi sığdırdıklarını. Ve ben seni bir kelebeğin ömrüne sığdırdım. Bir günlük yaşadım, sevdim seni. Önce ruhum ayrıldı gövdemden. Sonrası, sonrasını biliyorsun zaten. (Öldüm.)